Vrijwilliger in beeld: een stukje Rode Kruisgeschiedenis met Riet

“Ik ben al 54 jaar vrijwilliger bij het Rode Kruis en heb er nog geen minuut spijt van.”

Vrijwilliger in beeld – Riet Verheggen – Leider van de dag Contactkring

Voor de rubriek Vrijwilliger in Focus sprak ik met Riet Verheggen. Riet werkt sinds 1970 als vrijwilliger bij het Rode Kruis en is dus al ruim 50 jaar vrijwilliger. Daarnaast is zij één van de oudste vrijwilligers van Brabant-Zuidoost. Dit keer is het interview echt onderdeel van het Rode Kruis-verhaal met Riet.

Riet, leuk om bij je langs te kunnen komen voor een gesprek! Velen kennen je misschien wel, omdat je al langere tijd als vrijwilliger bij het Rode Kruis werkt. Ik denk dat jij Marjolijn (coördinator Contactkringen) heel goed kent.

Ja en oh, veel van wat er toen was, bestaat niet meer. Voor mij is er bijna niemand meer die ik goed ken. Ik ben al heel lang in het creatieve veld bezig en bezocht ook zieken etc. Dan ga je maar naar één persoon tegelijk. En alleen tijdens die koffieochtenden en -middagen zie je elkaar. Anders kennen ze elkaar niet zo. En degenen met wie ik altijd heb gewerkt, zijn allemaal al jaren dood. Ik ben in 1970 samen met een dame uit Nuenen en een dame uit hier in Eindhoven begonnen. En ja, die zijn er niet meer.

Maar gelukkig hebben we jou nog!

Ja, gelukkig!

Ja, want nu ben je bij het Rode Kruis alleen nog maar actief voor de Contactkring. Wat betekent de Contactcirkel voor jou?

Nou, ik vind het gewoon leuk. Je hebt contact met mensen. En je hebt een praatje. Het mag niet te lang duren. Maar houd er rekening mee: woensdag ben ik aanwezig. En dat is een vaste cirkel. Ik ken ze allemaal. Maar dat wordt ook steeds kleiner. Twee anderen zijn onlangs afgevallen, terwijl er geen nieuwe bij zijn gekomen.

Ja, het is belangrijk dat we dit blijven promoten. Waarom denk je dat je vrijwilligerswerk zo leuk vindt, als je het al zo lang doet?

O ja. Zolang ik mentaal gezond ben, zal ik niet stoppen. Ik heb hier toevallig een fotoalbum en ik heb erin gekeken om te zien wanneer ik een cirkel begon. Ik dacht aan 82, maar toen was de cirkel ook opgezet.

Nou, dat was een tijdje geleden.

Ja, het is 42 jaar geleden.

En ik denk dat er veel is veranderd in de tijd dat je vrijwilliger bij het Rode Kruis bent?

Oh ja, want toen we begonnen, in de jaren ’70, zaten we in de sigarenfabriek aan de Tongelresestraat. En als we daar een vergadering hadden, een extra training of wat dan ook, moesten we vaak de paraplu dragen als het regende. En betaal voor ons eigen kopje koffie. Ja, dat was ook een heel leuk moment.

En is de Contactcirkel veel veranderd of is deze al die jaren relatief hetzelfde gebleven?

De cirkel blijft hetzelfde. Ja, dat is niet veel veranderd, nee. Alleen de activiteiten. Dat is allemaal veranderd. Omdat we bijna alle activiteiten hebben gehad. Ik heb ook veel mensen bezocht. In het begin was dat veel. Want ik kom al 19 jaar lang elke week bij 1 dame. En toen ze kort daarna stierf, boden haar kinderen en kleinkinderen mij een etentje aan. Dat vond ik best wel leuk.
En ik heb veel op Peppelrode gewerkt. Ik ging erheen vanuit het Rode Kruis, toen Peppelrode in oktober ’70 opende, met drie man. En daar bleven we met zijn drieën, want op een gegeven moment richtte Peppelrode een creatieve handwerkgroep op. Nu doe ik dat alleen op maandag, want meer dan dat kan ik niet doen. En dat kan ik nog steeds en ik kan de cirkel nog steeds bijhouden. En daar blijf ik bij. Zolang ik dat fysiek en mentaal kan.

En wat heeft u in al die jaren gemotiveerd om vrijwilligerswerk te blijven doen? Wat vind je zo leuk aan hem?

Ik kan het niet verliezen. Ik kan het echt niet missen. Ik ben nu al bang dat ik moet stoppen bij Peppelrode. Jij hebt ook afleiding. Het is niet alleen voor mensen, maar ook voor jezelf: dat je nog ergens bij hoort. Ik ben helemaal alleen. Ik heb geen familie meer. Dan hoor je toch ergens thuis.

Gezelligheid in de Contactkring van het Rode Kruis. Op koffieochtenden.

Ja, ik heb mijn koffieochtenden nog nooit afgezegd. Omdat ik er altijd ben. Met alles. Zelfs als iemand naar het ziekenhuis moest of zoiets, zeiden ze: “Riet, ben je daar?” En toen was ik daar. Ondertussen ben ik na die 50 jaar slechts een onderdeel van het meubilair.

En heb je er veel van geleerd? Van al die tijd bij het Rode Kruis?

O ja, heel erg. Met mensen omgaan. Luister naar mensen. Erg belangrijk. Praten met de mensen. En probeer in contact te komen met wat ze doen. En wat ze je eigenlijk willen vertellen, maar het nog steeds niet zo goed uitkomt, proberen ze te achterhalen.

Dat je er een gevoel bij hebt en dat je vervolgens in een gesprek richting kunt geven, dat je daadwerkelijk contact maakt?

Ja, inderdaad, ik heb daar veel geleerd en gedaan. En weet je wat? Je raakt je eigen spullen kwijt, want als je een slechte dag hebt en zoiets zoekt, denk ik “oh, maar dat is nog erger.”

Ja, dan kun je de zaken wat meer in perspectief plaatsen. En zijn er leuke of bijzondere momenten waar je meteen aan denkt als je terugdenkt aan je tijd bij het Rode Kruis?

De DAF reist! Dus gingen we met DAF-auto’s vanaf het gemeentehuis. Voor de kerk. Vervolgens toerden we met Dafjes vanaf het gemeentehuis door Eindhoven. Ja, dat was echt leuk. Ik heb daar ook foto’s van.

Terwijl we praten, zoekt Riet het juiste fotoalbum om mij foto’s van deze vakantie te laten zien. Ze tonen allerlei foto’s die verband houden met het Rode Kruis. Van oud-collega-vrijwilligers, 50 jaar vrijwilligerswerk. Aan het eind arriveren ook de Dafjes, precies op het plein bij het gemeentehuis. Rijen DAF-auto’s met Rode Kruis-ballonnen eraan. Een bijzonder mooi stukje Rode Kruis-geschiedenis.

Weet je nog wanneer dat was?

Dat was jaren geleden. En ik denk dat we daarvoor als groep zijn geselecteerd. Met prinses Margaret. Ik herinner me hier veel van en denk dan: “Oh, dat was allemaal zo leuk.” Dat was echt een hele ervaring. Dus gingen we rijden, onder politie-escorte. Ja, en dan de ceremonie met de burgemeester.

Ik begrijp dat dit een van je beste herinneringen is.

Ja, ik ben al 54 jaar vrijwilliger bij het Rode Kruis en heb er nog geen minuut spijt van. En dat is heel belangrijk. En ik heb er ook mooie foto’s van.

Ja, heel bijzonder. Sterker nog, een heel archief gewijd aan zijn verblijf bij het Rode Kruis in de omgeving van Eindhoven.

Ja, en sommigen hebben mij verwijten gemaakt; Gedurende de tijd dat je daar werkte, had je een huis kunnen verdienen. Maar ik heb er nooit spijt van gehad.

Ja, het gaat erom dat je iets doet waar je blij van wordt, toch?

Als dat zo is. En dat je mensen benadert die blij zijn dat je terugkomt en dat je weer kunt kletsen. Of je kunt met hem gaan wandelen. Of ergens een kopje koffie drinken. Ik heb het nooit willen missen. En ze zijn mij nog niet kwijt. Of ze moeten mij ontslaan.

Nou, ik denk niet dat we dat snel zullen doen. Ik denk dat Marjolijn heel blij met je is.

Ik heb er nog geen minuut spijt van gehad. Ik denk dat je echt leert omgaan met mensen. Mensen zeggen ook vaak: na jou gesproken te hebben, voel ik me weer opgelucht. Mijn man zei altijd: je had maatschappelijk werker moeten worden. Want toen ik die knutselgroep had, belden mensen me soms te laat en huilden en moesten ze hun verhaal vertellen. Ik was dus slechts een luisterend oor. En dan praat je nog een hele tijd en dan komt alles weer goed. En dan konden ze weer gaan slapen en dan weer naar bed.

Ja, ik vraag me af hoeveel je er nog meer zult imiteren: terwijl je voor het Rode Kruis werkt!

Wil jij je net als Riet ook inzetten voor de Contactkring?