De zelfvoldane Tom (45) hoopt dat anderen in de trein zien dat hij niet aan het telefoneren is.

Shutterstock / Maria Sbytova

Het is zondag, 11.05. Tom zit op de intercity van Rotterdam naar Gouda en kijkt op van zijn telefoon. De rust van een grazende koe en een springende haas doet je beseffen dat het leven meer is dan Candy Crush en WhatsApp.

“Ik heb niet meer op mijn telefoon gekeken sinds ik uren geleden op Rotterdam Centraal Station aankwam. Ben ik nu beter dan de rest? Moreel superieur? “Ik zou niet overhaast hetzelfde over mezelf zeggen, daar ben ik te bescheiden voor.” Tom kijkt naar de horizon. “Dat komt omdat ik in het moment leef. Omdat ik niet de hele dag naar dat scherm hoef te kijken. Net als al die andere mensen. O kijk, Gouda.”

“Sommige mensen worden chagrijnig als ze hun telefoon niet gebruiken. Ik niet.” Tom hoopt dat de vrouw voor hem binnenkort opkijkt, zodat hij het kan zien. “Steek die mobiele telefoon in je zak, denk ik. Kijk om je heen! Kijk hoe de wereld voorbijgaat, de natuur die bloeit in deze prachtige lente Het komen en gaan van treinen. Als ik poëzie kon schrijven, zou ik hem ernaar laten luisteren.”

De vrouw glimlacht naar haar telefoon. Tom wordt bozer. ‘Niemand ziet mij. Alsof we elkaar niet meer zien in deze maatschappij”, roept hij. De vrouw reageert niet. Tom pakt zijn telefoon weer. “Dan niet.”

De kop voor dit artikel is afkomstig van Vague Knowledge. Maandelijks hebben Vage Bekenden de mogelijkheid om een ​​eigen artikel in De Speld te publiceren. Wil jij ook kans maken? Word nu vage kennis.