Uit de klei van de polder, deel 32 | Een pikzwarte dinsdag in 1944

Knarbos is een natuurgebied in het Lelystadse platteland dat ik graag met mijn gezin bezoek. Daar kunt u het hele jaar door genieten van prachtige wandelingen. Aan de rand van dit bos, op de kruising van de Knarweg en de Vogelweg, staat een crashpost ter herdenking van een gebeurtenis die plaatsvond op 11 januari 1944. Op die datum stortte hier de Amerikaanse Boeing B-17G 42-3486 neer in het IJsselmeer.

Het vliegtuig, een zware bommenwerper, keerde terug van een missie naar Halberstadt, Duitsland, waar een Junkers-vliegtuigfabriek met succes was gebombardeerd, naar zijn basis in Alconbury, Engeland. Tijdens een aanval door Duitse jachtbommenwerpers raakte de staart beschadigd en werd het staartkanon uitgeschakeld. De gevechten waren hevig en de Amerikanen waren geen moment alleen.

Ondertussen werd de bommenwerper boven Nederland, slechts tien minuten uit de kust, opnieuw aangevallen, dit keer met fatale gevolgen. De cabine werd geraakt en een van de motoren vloog in brand. De neus was naar het aardoppervlak gericht en zou niet langer van zijn koers afwijken.

Getuigen van de luchtgevechten bij Harderwijk zagen dat vier van de elf bemanningsleden dankzij hun parachutes het vliegtuig op tijd wisten te verlaten. Eén van hen verdronk in het IJsselmeer, twee werden opgepikt door een schip en krijgsgevangen gemaakt en één landde op het droge, maar brak zijn rug en bleef tot aan zijn dood in ongemak.

De stoffelijke resten van zes andere bemanningsleden werden in de maanden na het ongeval gered of aangespoeld en begraven. Pas tijdens het bergen van de wrakstukken van het vliegtuig in 1969 werden de stoffelijke resten van het laatste vermiste bemanningslid gevonden en kon ook hij begraven worden.

Op 4 mei ben ik twee minuten stil. En ik denk aan deze vliegtuigbemanning en aan al diegenen die ervoor hebben gezorgd dat we 79 jaar in vrijheid leven.