Halve van Helmond 2024: eentje om nooit te vergeten

9 minuten geleden

Sport

Tekst en foto’s: Wendy Lodewijk

HELMOND/REGIO Iedereen die van sportieve uitdagingen houdt, kan deelnemen aan de Halve van Helmond. Dat dacht ik begin dit jaar ook. Nog enthousiaster werd ik toen ik mijn collega Christel Sanders overtuigde om zich bij mij aan te sluiten. ‘Let’s kill this’, was de gedachte en we schreven ons meteen in voor de langste afstand: de halve marathon.

Goed voorbereid en met een rugzak vol noodrantsoenen, extra sokken, pleisters en zonnebrandcrème vertrokken we zondagochtend 14 april naar Stiphout. De lopers startten in Brandevoort, zij hadden een heel ander parcours. We kwamen rond 9.15 uur aan om in te checken en een routebeschrijving te krijgen. Toen bleek dat we te laat waren, we zagen dat er al hordes wandelaars vertrokken waren. We hadden het echter niet in de gaten en hebben bij de finish gekscherend een foto gemaakt om op groepsapps te plaatsen: ‘Wij zijn de eerste die over de finish komen!’ Volgens de vrijwilligers moesten we er vóór 16.00 uur zijn, dus we voelden geen tijdsdruk. Omstreeks 9.30 uur begonnen we met veel plezier aan onze reis, die begon langs de bossen van Stiphout.

Kort na de wedstrijd stonden we voor een grote “vijver” van een halve meter diep. De route in de app (waarvan we bij de start een QR-code konden scannen) gaf aan dat we dat moesten doen. Christel lachte: “We hadden ons toch niet aangemeld voor een triatlon?” Toen ontdekten we een afleiding. Op een gegeven moment bleek dat er een pijl ontbrak, maar al snel hoorden we dat er melding van was gemaakt en ging een vrijwilliger de pijl vervangen. Een ondeugende grap? We zullen het nooit weten, maar het is goed georganiseerd om het direct op te lossen!

Halverwege (eerder hadden we een rust/waterpunt gevonden, waar we wat konden eten en drinken en een praatje konden maken met de vrijwilligers) kwamen we aan bij een restaurant, gelegen vlakbij een golfclub. Daar konden we gebruik maken van het toilet en onze waterfles bijvullen. We hadden zin in een kop soep en een warme drank, dus namen we even pauze en genoten van het terras in de zon. “Er zijn hier niet veel wandelaars, iedereen blijft lopen.” “Er zijn hier alleen maar golfers”, waren onze observaties. Ook gingen er geen lichten aan… De tomatensoep was heerlijk en gaf ons nieuwe energie om de reis voort te zetten.

Die tweede helft was af en toe lastig. Niet qua lopen, maar qua volgen. De route op de app werkte niet meer en op de papieren route stonden soms instructies als ‘rechtsaf de weg op’. Hoe kun je anders een bocht in het bos beschrijven? We waren dus overgeleverd aan de pijlen, waardoor we soms twijfelden of we wel op de goede weg zaten. Gelukkig waren we allebei al eerder bij Scouting geweest en hebben we ze uiteindelijk allemaal zonder fouten gevonden. We bereikten plaatsen waar we nog nooit eerder waren geweest en/of waarvan we aanvankelijk dachten dat ze verboden waren. Wat een leuke ontdekkingsreis! In dit tweede deel hadden we ook een rustpunt, waar we een gezellig gesprek hadden met de vrijwilligers en daarna vrolijk verder gingen.

Na (volgens mijn horloge) 23,45 km etappes bereikten we om 14:51 uur de finish. We dachten dat we op tijd waren aangekomen… maar het bleek de laatste te zijn. Wat een anticlimax! We lachen er nu nog steeds om als we eraan denken. “Ga vanaf nu geen soep meer op het terras zitten eten”, zeggen we tegen elkaar. Hoe dan ook, we hebben die medaille behaald en dat is wat telt! We hebben het gedaan!

Bovenstaande is uiteraard met een knipoog geschreven. Het was onze eerste halve marathon en we hebben ontzettend genoten van het prachtige parcours en de hele organisatie mag heel trots zijn op wat ze in de vierde al hebben bereikt.^Mijn bewaar hier. Volgend jaar doen wij weer mee! En we hebben met onze verhalen zelfs enkele collega’s weten te overtuigen om volgend jaar bij ons te komen werken. We hebben er echt van genoten, het was zo leuk, het was zo mooi. Eén voor de boeken. Tot 13 april 2025!