De lijst met vacatures groeit, maar nieuwkomers vinden nauwelijks werk

“Ik begrijp er helemaal niets van. Er zijn zoveel voorbeelden. Zo sprak ik laatst iemand die in Jemen als arts werkte en een vrouw uit Irak die in dat land microbioloog was. Deze mensen hebben diploma’s maar hier ze werken alleen maar als schoonmakers. Ik vind het onbegrijpelijk”, reageert Ahmadi.

Het stoort hem dat vaak wordt aangenomen dat nieuwkomers niet willen integreren. “Dat willen ze heel graag, wanhopig zelfs, maar de regels hier maken het ze er niet makkelijker op. De mensen die ik spreek willen graag de handen uit de mouwen steken, maar zijn gedemotiveerd omdat ze geen baan kunnen krijgen of een baan die ver onder hun niveau ligt. De oplossing is volgens mij dat de overheid rechtstreeks contact opneemt met de werkgever en dat de werkgever vervolgens rechtstreeks contact opneemt met de werknemer.”

Canadese systeem

Ahmadi, die dertig jaar geleden vanuit Iran naar Purmerend kwam, verdedigt in dat kader het Canadese beleid. Er bestaat een actueel puntensysteem, het Comprehensive Classification System. Met zes categorieën waarin je punten kunt verdienen. Hoe meer punten je krijgt, hoe beter. Het systeem houdt vooral rekening met opleidingsniveau, taalkennis (Engels en Frans), werkervaring en leeftijd. Tussen de 21 en 49 jaar zit je hier goed, boven en onder krijg je puntenaftrek. Visumvoorbereiding kan grotendeels online worden gedaan. Van inschrijving tot toelatingsoefeningen. Het uitgangspunt van het beleid is om te vinden wat Canada nodig heeft. Bovendien is er nog een verschil: Canada heeft een positief beeld van nieuwkomers. Volgens Ahmadi zouden veel vacatures ingevuld kunnen worden als hier het Canadese model zou worden gehanteerd.

Weinig tot geen ontwikkeling

“Door regelgeving kunnen nieuwkomers zich niet voldoende of helemaal niet ontwikkelen. Dat veroorzaakt irritatie. Ze willen wel maar het mag niet en ze zijn veroordeeld om op hun kot te blijven of iets te doen dat ver onder hun opleidingsniveau ligt. Of ze raken te gestresseerd en komen met ziekteverlof terecht. Mijn advies zou zijn om ze bijvoorbeeld vijfjarige contracten aan te bieden. Dit ruimt de groeiende vacaturelijsten op, motiveert nieuwkomers en kost de gemeenschap niets; Iedereen blij.”

Volgens Mehdi Ahmadi is afstand (creatie) het grootste probleem ter wereld. “Ik heb meerdere keren om de tafel gezeten met mensen uit de gemeente Purmerend en geprobeerd het op te helderen, en ik adviseerde mijn oom om naar andere gemeenten te kijken. Maar op de een of andere manier is er weinig of geen wil”, besluit hij.