Zelfhulpgroepen geven geen advies, maar luisteren wel

Als u worstelt met problemen zoals toxische relaties, verworven hersenletsel (ABN) of verslaving, zou het fijn zijn om met andere patiënten te kunnen praten. In zogenaamde zelfhulpgroepen kunnen mensen die met deze problemen worstelen – of hun dierbaren – hun verhaal vertellen. Deze bijeenkomsten worden ook in Helmond gehouden zonder tussenkomst van zorgverleners. Maud Douven is ondersteuner bij stichting Zelfhulpnetwerk: “Soms heb je geen ongevraagd advies nodig, maar een luisterend oor is ruim voldoende.”

In Helmond starten drie groepen. ‘Now I Am’ richt zich op ouders van kinderen van zestien jaar en ouder die kampen met psychische problemen. ‘NAH Trefpunt Helmond’ is voor mensen met NAH en ‘Liefdesbang’ is een groep voor mensen die in een toxische relatie zitten. “Groepen zijn gratis aanwezig. Je hoeft alleen maar te betalen voor de koffie en thee”, legt Douven uit.

Het Zelfhulpnetwerk bestaat sinds 1990 en is opgericht door deskundige Joke de Haas, vertelt Douven: “Dertig jaar geleden werd ze tijdelijk opgenomen vanwege psychische problemen. Toen hij zich beter voelde, ontdekte hij dat hij naast de hulp van professionals vooral veel steun vond bij andere patiënten. Op zijn zolderkamer besloot hij met gelijkgestemden samen te komen, zodat iedereen zijn ervaringen kon delen en verwerken.”

Behoefte
Uit de visie van De Haas ontstond een actief netwerk in Zuidoost-Brabant. In negen gemeenten zijn zelfhulpgroepen actief die hiervoor subsidie ​​ontvangen. Someren, Asten en Helmond behoren daartoe. Het is belangrijk dat groepen ontstaan ​​vanuit een behoefte. “Mensen die met dezelfde problemen kampen, weten hoe het is om in een bepaalde situatie te zitten waar maar weinig mensen mee te maken hebben. “Soms heb je geen ongevraagd advies nodig, maar een luisterend oor is ruim voldoende.”

Er zijn 130 verschillende zelfhulpgroepen. Dat aantal neemt toe. Volgens Douven zijn deze ontmoetingen zeker nodig: “Mensen die geen kind hebben verloren, geen toxische relatie hebben gehad of niet verslaafd zijn geweest, weten niet hoe het voelt om in zo’n situatie te zitten. Als je met gelijkgestemde mensen kunt praten, zal het je helpen bij het verwerkingsproces. Ongevraagde suggesties en adviezen worden niet gedeeld, maar vooral beluisterd. “Dit zijn zeker geen clubs die klagen.”

Vier soorten
Er zijn vier soorten zelfhulpgroepen. Je hebt groepen over verslaving, verslaving, geestelijke gezondheid, lichamelijke gezondheid en andere. “Veel mensen in de verslavingsgroep volgen het twaalfstappenprogramma. Dit proces wordt over de hele wereld en met succes toegepast”, legt de assistent uit. “In groep twee zijn dat bijvoorbeeld mensen met borderline-, angst- en bipolaire stoornissen. Er is geen limiet aan dit onderwerp. De derde groep betreft mensen met NAH, Parkinson en lange Covid.”

Er zijn open, semi-open en gesloten groepen. Open groepen worden gedefinieerd als groepen waar u vrijwel direct lid van kunt worden. Vooral voor de verslavingszorg zijn er genoeg. “Je kunt bij wijze van spreken dezelfde avond dat je je aanmeldt lid worden van een AA-groep. Bij semi-open groepen vindt vooraf een kennismakingsgesprek plaats, waarna je kunt aansluiten bij een wedstrijd. “Meestal gebeurt dat vrij snel.”

Gelijkheid als basis
De stichting biedt de ruimte waar bijeenkomsten plaatsvinden en helpt bij het ontstaan ​​van nieuwe groepen. Zelfhulpgroepen opereren volledig autonoom en worden in eigen beheer beheerd. “Als iemand een groep wil vormen, kunnen we trainingen aanbieden zodat hij/zij leert optreden als gespreksleider en contactpersoon. Het is belangrijk dat er gelijkheid is. Je komt iets halen en brengen.”

De grootste uitdaging waar Douven voor staat is het opbouwen van naamsbekendheid. “Mensen moeten weten dat deze groepen bestaan. Als je niet weet dat deze groepen er zijn, kun je ook niet beslissen of je wel of niet gaat. Het is zo makkelijk. Wat wij heel belangrijk vinden, is dat mensen weten dat er geen taboe op deze groepen hoeft te rusten”, besluit hij.