Irene de Purmerend breit knuffels voor vluchtelingenkinderen

Je ziet kinderen opbloeien als we ze zo een knuffel geven, ze hebben iets tastbaars in hun handen.

Die gedachte maakte Irene van Brussel (62), uit Purmerend, wakker en na kort nadenken over wat zij voor deze kinderen kon betekenen, wist ze het. Ze besloot terug te keren naar haar oude hobby: haken en knuffels maken. Het resultaat is dat Irene eens in de vier à vijf weken bij de balie van VluchtelingenWerk verschijnt met een of twee tassen vol gehaakte knuffels. Knuffels voor kinderen in nood, Barba Papas, slaappoppen, noem maar op, Irene breit ze en neemt ze mee naar de Vluchtelingenraad, waardoor de kinderen lachen met de knuffels. Een klein gebaar, een groot geluk, om het maar zo te zeggen.

“En zo is het ook”, zegt de teamleider van Vluchtelingenwerk Nederland in Purmerend. “Je ziet kinderen even opbloeien als we ze zo een knuffel geven. En dat is niet verwonderlijk, want terwijl er in praktische zin iets geregeld moet worden met de ouders, zitten de kinderen in een wachthoekje en moeten ze onzichtbaar zijn. Door een knuffel te geven, voelen ze zich gezien en ontstaat er een verbinding. “Ze hebben iets tastbaars in handen en het gaat zichtbaar goed met ze.”

Ik geef de voorkeur aan handmatig werk

Irene van Brussel borduurde op de basisschool. “Eigenlijk vond ik het helemaal niet leuk. Ik hield veel meer van handwerk, wat de jongens ook deden. Als ik terugkijk, herinner ik me het haken nog uit mijn schooltijd. Het is nu nuttig.

Ze vindt dat het de normaalste zaak van de wereld is om iets te doen voor de kinderen van vluchtelingen. “Mijn man en ik doen veel liefdadigheidswerk omdat we het gevoel hebben dat we daartoe verplicht zijn en natuurlijk ook omdat we het kunnen doen. Ik maak al zo’n vier jaar knuffels voor verschillende doeleinden. Ik doe het nu ongeveer een jaar voor de kinderen van Vluchtelingenwerk. Als ik een dag niet haak mis ik het, ik word er blij en tevreden van. En als ik de enthousiaste en vaak ontroerende reacties hoor die volgen, voel ik me helemaal gelukkig”, zegt Van Brussel.

We hebben al 200 knuffels gebreid.

Ze weet niet hoeveel knuffels ze tot nu toe heeft gebreid. Eerst noemt hij het getal honderd, maar voor mij staan ​​al twee tassen met 18 knuffels. Een snelle rekensom leert dat het er straks ruim tweehonderd zullen zijn. “Nou, de tijd vliegt, vooral als ik aan het breien ben. Ik haak liever dan dat ik op Facebook zit. Binnen een paar weken zal ik er een groot aantal af hebben.”

Irene wil graag dat meer mensen zich aanmelden om iets te doen voor de kinderen van vluchtelingen. “Het hoeft niet groots te zijn en mensen hoeven niet per se te gaan breien, maar er zullen zeker meer mensen zijn die voor deze doelgroep het verschil willen maken. Ik hoop dat ze komen opdagen.”

Vluchtelingenwerk vindt het een geweldig idee. “Als er mensen zijn die iets voor de kinderen willen doen, kunnen zij zich melden. Zelfs met veel plezier.” Enthousiaste fans kunnen zich aanmelden door een mail te sturen naar [email protected]

JUAN BONTJE