Blind Nyash Karanja heeft al drieëntwintig marathons gelopen

Door Charlotte Schaap

Een stralende Nyash is in zijn hardlooppak klaar voor het gesprek. Hij kan zich zonder stok vrij door het huis bewegen. Bij het interview waren zijn medestudenten en inmiddels goede vrienden Daan Huijser en Babette Derks aanwezig. “Ik houd ervan om onder positieve mensen te zijn. Geen mensen die mij kleineren of denken dat ik verdrietig ben”, zegt de marathonloper.

‘Als ik ren, denk ik er niet aan dat ik blind ben’

Nyash werd geboren in Kenia. Sinds ik klein was, ging ik elke dag op blote voeten naar school. Niet omdat ze hem zo leuk vond.

“Mijn broer Tito Karanja liet me naar school rennen. Om vijf uur ‘s ochtends maakte hij me wakker en zei: ‘Kom op, sta op.’ Je moet naar school rennen. Dat maakt je heel intelligent.” Nu zegt hij het met een glimlach, maar voorheen vond hij dat helemaal niet leuk.

‘Ik moest op blote voeten naar school rennen’

Terwijl hij naar school rende, viel zijn oversized broek vaak naar beneden. Ik had geen geld om goede kleding te kopen. “Ik vond hem altijd erg overstuur en beschaamd. Als ik tijdens de gymles met de hele klas moest rennen, durfde ik dat niet. Ik was bang dat mijn broek uit zou vallen waar alle kinderen bij waren, dus ik deed niet mee. Thuis had ik er altijd zoveel spijt van dat ik het niet durfde, omdat ik in mijn hoofd wist dat ik goed kon rennen, beter dan de kinderjuffen”, vertelt hij.

Blind van de ene op de andere dag

Zijn kleren waren te groot en hardlopen was allesbehalve leuk voor hem. En hij stopte er meteen mee toen hij niet meer naar school hoefde. En toen, op zeventienjarige leeftijd, sloeg het noodlot toe. “Ik kwam thuis met heel erge hoofdpijn. De dokter dacht dat het malaria was en gaf mij een injectie. Toen zag ik dat mijn zicht veranderde en dezelfde dag werd ik blind. Ik geloofde het niet, ik was erg verdrietig en bang. “Het was een heel moeilijk moment.”

Na twee maanden van uitgebreide tests in het ziekenhuis wordt bij Nyash een ‘auto-immuunziekte’ vastgesteld. Soms denkt hij dat het door de injectie komt. Ze heeft al achttien operaties ondergaan, maar haar zicht is helaas niet verbeterd. “Ik kan nauwelijks iets zien, een donkere schaduw”, zegt hij. In 1998 kwam Nyash uit liefde naar Nederland en is, nu met goede hardloopkleding, weer aan het hardlopen.

“Ik voelde me zo goed tijdens het hardlopen dat ik het soms twee keer op één dag deed. Als ik naar buiten ren, denk ik er niet aan dat ik blind ben.” Nyash wilde steeds vaker hardlopen en kwam in contact met Running Blind. Een stichting die blinden en slechtzienden helpt bij het hardlopen. Daar ontmoet hij Daan en Babette.

Positief

“Nyash voelde zich meteen heel gemotiveerd en gemotiveerd. Ze is de meest ervaren marathonloper binnen de Running Blind-groep. Nyash heeft altijd een zeer positieve kijk op het leven en bekijkt alles met een glimlach. Ik vind het bewonderenswaardig en het motiveert mij enorm”, zegt Daan.

Glimlach

Met een glimlach over de finish In eerste instantie was Nyash vooral bezorgd over de tijd. Maar dat betekende dat hij minder plezier had en blessures opliep. Daan geeft met zijn jarenlange marathonervaring advies over hoe je dit kunt aanpakken. “We waren het erover eens dat het voltooien van de marathon en eindigen met een glimlach het allerbelangrijkste is.”

Plakband

Over de 42,2 kilometer doet een gemiddelde marathonloper ongeveer vier uur. Dat is al een mentale en fysieke uitdaging. Veel minder als je niets ziet. Maar hoe loop je?

Babette en Nyash staan ​​op en demonstreren. ‘We houden allebei deze tape vast terwijl we rennen. Hierdoor heb je controle en voel ik of ik Nyash wat meer naar links of naar rechts moet begeleiden”, zegt haar vriendin Babette.

‘Natuurlijk is blind zijn soms lastig, maar elke dag zoek ik naar het positieve’

Nyash zegt: “Als ik moe begin te worden, verlies ik soms mijn evenwicht. Dan houden we elkaars hand vast, wat erg zwaar is. Daarom zijn de geluiden van ambulances of juichende mensen veel luider.” Daan zegt: “Dan komt het motiverende deel echt om de hoek kijken. “Ze moeten heel goed op elkaar afgestemd zijn.”

Commando’s

Onderweg geven ze Nyash opdrachten zoals: ‘Later afslaan’ of ‘naar links’. En als er een trottoir is: ‘Over vijftig meter is er een trottoir en dan 3,2,1 ‘spring!’ “Als ik zie dat de orders niet komen, weet ik dat het zijn limiet heeft bereikt. Zijn gezichtsuitdrukking, zijn loopstijl, ik zie het in alles. Dan doen we een stapje terug en komen we weer bij ‘de oude Nyash’”, zegt Daan.

kracht

Marathons lopen en blind zijn hebben Nyash vooral mentale kracht gegeven. Ze is niet langer een verlegen meisje.

“Ik denk dat ik nu sterker ben omdat ik blind ben. Vroeger was ik bang om dicht bij mensen te komen. Nu durf ik. “Ik voel me heel goed”, zegt de opgewekte sporter. Hij traint elke dag: “Ik doe aan kickboksen, fitness, zwemmen en hardlopen. Zelfs als het regent, blijf ik buiten trainen. Natuurlijk is blind zijn soms moeilijk, maar elke dag zoek ik naar het positieve.”