Herinneringen aan De Zwartjes; afscheid van ‘mijn’ Zaanlandia

Door Dirk Karten

Laat me je eerst vertellen; Ik wil met dit verhaal geen discussie beginnen over de vraag of het goed is of niet dat FC Zaandam en Zaanlandia verder gaan als ZVC’22. Je kunt de vooruitgang niet tegenhouden. Ik wens alle atleten van het nieuwe complex een mooie, sportieve en prettige toekomst. Maar toen ik de verlaten velden betrad, gingen automatisch lades vol warme herinneringen aan mijn verblijf in Zaanland open.

Onkruid heeft veld B overgenomen.

‘Dragen, koeren!’

Wat is dan ‘mijn Zaanlandia’? Dit was die geweldige voetbalclub met velden aan de rand van de Prins Bernhardrotonde in Zaandam. Waar mijn zoon leerde voetballen in E. Waar ik leerde scoren aan de verkeerde kant van het veld, met het zweet op mijn bovenlip. Waar coach Peter Buter langs de lijn schreeuwde Dragen, koeren! Je staat aan de verkeerde kant van het veld!’

Pictogrammen

In zijn tomeloze enthousiasme voor de club overtuigde hij mij om leider van het jeugdteam te worden. God, voor ik het wist had ik een net met voetballen in mijn hand en een waterzak met een spons. Wat een geweldige clubspeler was hij. Maar er was meer. Gerrit de Louw. Kees de Vos. Wilco, jeugdtrainer. Te veel namen om op te noemen en mijn excuses aan iedereen die ik vergeet. Pictogrammen. Mannen die mij liefdevol in hun voetbalwereld accepteerden, ook al sprak ik hun taal niet. ‘Wat zegt u, leider? Die bal er bovenop leggen? Begrijpen die kinderen dat? Weet het niet. Wat ik wel weet is dat we een geweldig jeugdteam hadden.

Oom Siem

Elf jongens, zeven nationaliteiten. Een ploeg die één seizoen voor de winterstop elke wedstrijd verloor, maar die iedere zaterdag met ongelofelijk veel plezier achter de bal aan rende. Rillend van de koude peptalk in de kleedkamer. Waar Oom Siem tijdens de rust de limonade klaar had staan. Nog een gouden kracht. Schoenen vergeten? Kijk gewoon bij de kassa of uw maat daar tussen staat. In gedachten zie ik hem nog steeds zijn ballen opblazen met de luidruchtige oude luchtcompressor.

De ruzies van de jongeren in de kleedkamers zijn verbaasd…

gouden momenten

De kleedkamers zijn al verlaten. Geen vrolijk geluid van zweterige kinderen die gek werden omdat ze hadden gewonnen. Er worden geen nieuwe afspraken gemaakt om na de wedstrijd van zaterdagmiddag samen te spelen. Ook geen gouden momenten meer om respect voor je cultuur te verwerven. Ik herinner me de vader van de Turkse tweeling die tijdens de rust bleef hoesten. Tussen mijn donderende woorden tegen de jongens door om ze zich minder druk te laten voelen, bood ik hem een ​​snoepje aan. Nee, het is Ramadan. ‘Wat is dat?’ vroeg hij zich af. Hun kinderen spraken met trots over dit belangrijke ritueel in hun cultuur. Wat was het een mooi moment om mee te maken. Geef eenvoudig uitleg zonder geforceerde complicaties of kunstmatige overlegmomenten.

Mijn zoon zal ook nooit vergeten hoe, laten we hem Koos noemen, hij aan de telefoon vertelde hoe hij in zijn rol bij de politie een inval had gedaan in een drugslaboratorium. ‘Wist je dat deze pads wit worden gemaakt met een schuurmiddel? Rommel die je hersencellen vernietigt. Het raakte mijn zoon diep, die nog nooit in zijn leven de verkeerde pil heeft ingenomen. Dit gebeurde ook op de Zaanlandlijn.

Er waren eens veel bekers op de banken van de Kees Kuiper-tribune voor de teams die deelnamen aan het jaarlijkse Ome Siem Schenk-toernooi.

Doelpunt tegen Ajax

Ik loop over veld A en zie de raamloze sprekerscabine. Tijdens het jaarlijkse Oom Siem Schenk-jeugdtoernooi maakten teams bekend waar ze moesten spelen. Bijna 1.000 kinderen genoten twee dagen lang van een prachtig sportspektakel. En we scoorden zelfs een doelpunt tegen Ajax met onze D4, het laagste team! Hoogtepunt van mijn leiderschapstijd. Zelfs in de Krommeniedijk was mijn applaus te horen… Wat was ik trots op mijn jongens!

Iedereen ging met een medaille naar huis en voor ieder team was er een beker. Ik herinner me de chaos toen Jerrel ‘Jimmy Floyd’ Hasselbaink, samen met zijn oom Siem Schenk, de prijzen uitreikte op het veld. In mijn tweede seizoen als organisator van het toernooi deden we de prijsuitreiking vanaf de tribune. Veel duidelijker en leuker voor de naamgever van het toernooi, die al behoorlijk oud was. De jongeman had zijn hart gestolen tijdens zijn tijd als coach en liep ook beide dagen gewoon over de banen en genoot van het toernooi.

Sporthal De Ronding heeft betere dagen gekend…

Ronde

Bij sportcentrum De Ronding ontbreken delen van het gebogen dak. In de winter zal er geen jeugd trainen of spelen. Mijn zoon verloor daar een deel van zijn voortand doordat de bal onder zijn kin werd geschoten. Je vergat na één poging te glijden op het kunstgras. Je joggingbroek scheurde meteen en je knie veranderde in een felrode bal. Niets van dit alles kon de pret verpesten. Want er was veel gezelligheid.

Ook onder niet-voetballers als schrijver. Ik lachte een beetje met mijn medeleiders. Het was een winterdag en het vroor. Zal het voetbal doorgaan? Wijst de consul de velden af ​​of niet? Internet bestond nog niet, dus vanaf half acht belden ze je naar de jeugdvergaderzaal met de vraag ‘gaat het voetbal door?’ Ja, dat gaat door. En dus moesten de doelpunten geplaatst worden om van één veld twee velden te maken voor de jeugdwedstrijden.

Er worden daar geen kaartjes meer verkocht…

bevroren handen

Zaterdagochtend om 07.30 uur gaan de jeugdvoetballers de bevroren velden op om de doelpunten aan te raken, de regenplassen op de grond te laten verdwijnen en de doelpunten te plaatsen. Je handen bevroren op het koude metaal. ‘Het ziet er niet goed uit!’ roep ik naar de mannen aan de andere kant. Ze lopen weer. ‘Niet goed? Wat bedoel je?‘ Ik zeg ‘Hij moet 3 cm naar links bewegen!’ Enkele krachtige woorden die niet de moeite waard zijn om te herhalen zijn het antwoord…

Ook het trainingskamp van De Ronding is geschiedenis. Waar je aan het begin van het seizoen werd gebeten door muggen die in de resterende plassen in aantal explodeerden. De houten bartafel is kapot onder de luifel voor de kantine. Het lijkt alsof er korte tijd is verstreken toen het eerste elftal in de derde helft op de overwinning proostte.

‘Zondag was VV-gastheer Zaanlandia…’ Ik keek altijd naar het bord om te zien tegen wie we tegenover stonden.

Ondersteuning en ondersteuning

Het glas staat in een ventilator rond het entreehokje waar kaartjes werden verkocht toen de eerste wedstrijd werd gespeeld. – Ik dacht vanwege ‘Sjors’, die waarschijnlijk George heette – er geen boterhammen kroket meer aan de kantinebalie zullen liggen, er geen gebakken aardappelen meer in het vet zullen liggen. De scheidsrechter Piet en de leider Mieke, mijn grote steun en toeverlaat voor een seizoen, omdat Mieke iets van voetbal wist, gaan daar niet nog een keer snoepzakjes maken voor de jongeren daar. Bij de groothandel werden grote emmers snoep gekocht en vervolgens in kleine porties verkocht. De melancholie slaat toe en ik besluit het sombere terrein te verlaten.

‘Herinneringen zijn te veel en doen er niet toe’, zegt het gezegde. Gelukkig heb ik het jarenlang kunnen doen met ‘mijn club’. Ik wens jullie veel plezier en sportief succes in het nieuwe complex, dat ik ongetwijfeld nog een keer zal bezoeken. Al was het maar om nieuwe herinneringen te creëren…