De iftar bij restaurant Fenicie in Purmerend is heerlijk, maar helaas is het platbrood koud

Ik vind het moeilijk om nee te zeggen, tenzij ik wordt uitgenodigd voor een gemeenschaps-iftar, de maaltijd die het vasten tijdens de Ramadan verbreekt. De paar keer dat ik toegaf en naar Nederland ging, had ik er echt spijt van, want de catering viel erg tegen.

Mijn laatste keer was jaren geleden. Een vriend had me uitgenodigd, maar toen we later die avond hongerig terugkwamen omdat we het niet konden eten, heb ik ze getraumatiseerd afgewezen. Ik ga niet een dag vasten en dan genoegen nemen met middelmatig of ronduit slecht eten, dat heb ik inmiddels aangekondigd aan iedereen die wil luisteren. Het liefst kook en bak ik zelf. Uitgebreid. Omdat de charme van de Ramadan overdag totale onthouding is en ‘s avonds heerlijke overdaad.

Ik heb goede herinneringen aan de iftars die ik lang geleden heb meegemaakt in restaurants in Doha, Qatar. Fantastisch eten, geweldige sfeer. Ieder jaar denk ik eraan om een ​​paar dagen te genieten van de overmatige luxe van restaurants uit het Midden-Oosten, maar dat is nog niet gebeurd.

Omdat ik voor jullie over restaurants schreef, wilde ik het over iftar hebben. Steeds meer restaurants in Nederland (maar nog steeds weinig) hebben tijdens de vastenmaand een speciaal iftar-menu. Het probleem is dat ze niet zoveel van tevoren op de hoogte stellen, dus ik was altijd te laat.

Ik zag onlangs dat het Libanese restaurant Fenicie in Purmerend er één aanbood en aarzelde niet. Fenicie heeft een à-la-cartemenu en drie vaste menu’s met klassiekers uit het Midden-Oosten en moderne interpretaties. Wij zijn de enigen in het restaurant die speciaal komen voor iftar; een van de medewerkers weet niet waar we het over hebben als ik het hem vraag.

Het iftarmenu kost 55 euro per persoon en begint met dadels; Traditioneel verbreken moslims hiermee het vasten, naar het voorbeeld van de profeet. Deze dadels worden vlak bij zonsondergang geserveerd. Correct. Dit wordt snel gevolgd door linzensoep met citroenkwarten. Linzensoep kun je zo smeuïg of zo grof maken als je zelf wilt, het heeft een smeuïge en romige structuur maar iets te subtiel, gelukkig komt een beetje citroensap de smaak ten goede.

De menukaart bestaat verder uit een bord met diverse koude voorgerechten, een bord warme voorgerechten, twee hoofdgerechten en een dessert. Een menukaart vol overdaad, precies zoals het hoort. Het enige jammere is dat het flatbread koud is, in plaats van heet van het bord.

Rakakat

De zelfgemaakte hummus is fluweelzacht en heeft nadrukkelijke tonen van tahini (sesampasta), heerlijke olijfolie en smaakt goed (niet te saai, zoals ik regelmatig ervaar). Een zacht gegaarde kipfilettartaar met tahini is heerlijk romig, de fattoushsalade aangenaam fris met knapperige rauwkost, granaatappelpitjes, granaatappelmelasse en krokant gebakken Libanees brood.

De enige teleurstelling is de muhammara, een rode peperpasta met gekarameliseerde ui en gehakte walnoot. De uiensmaak is te intens en heeft een pittige toets die ik onaangenaam vind.

“Er komt nog veel meer”, zegt onze gastheer terwijl hij onze borden inspecteert, de enige keer dat het ontdooit en net zo lekker is. Hij overdrijft niet. Ons tafeltje staat gevuld met ‘rakakat’, goedgebakken filodeegstengels gevuld met pittige fetakaas. Ik hou helemaal niet van fetakaas, maar deze vind ik wel lekker. Dit geldt ook voor sappig gebakken champignons gevuld met kaas; Mijn eetgezel vindt de kaas overdreven.

Minder krachtig zijn de luchtige, licht kruidige druivenbladeren gevuld met rijst en gehakt, geserveerd in een klein steelpannetje. De presentatie van alle gerechten is zeer zorgvuldig. Een flinke portie heerlijk zachte gekonfijte lamsvlees met pijnboompitten wordt geserveerd op een bedje van Libanees brood en warme yoghurt.

Yoghurt is een belangrijk onderdeel van de Midden-Oosterse keuken en wordt gebruikt in warme en koude gerechten. Ik vind het ook niet lekker, dat geef ik toe, en deze heeft te veel zuurgraad.

Voor mij is de lakmoesproef in elk Arabisch restaurant de kebbeh, de gefrituurde bulgurballetjes gevuld met gehakt, ui en pijnboompitten (hier zijn veel variaties op): die pijnboompitten horen hier niet bij, maar dat is het enige wat ontbreekt deze kebbeh; Ze zijn lekker en hebben een lekker knapperig korstje.

Wij zitten al vol. Dat is een bijwerking van het vasten: je mag niet te veel eten, maar we moeten natuurlijk in ieder geval het hoofdgerecht proberen, dat bestaat uit fijn gekruide en heerlijk gerookte kebab (gehakt) en taouk, gemarineerde en gegrilde stukjes kip; de taouk is zeer succesvol en heeft een lekker vleugje citroen. Beide worden geleverd met een royale klodder knoflookcrème.

Na zo’n uitgebreide maaltijd verwachtte ik dat ik als toetje nog een aantal zoetigheden zou krijgen, want Ramadan is ook de maand van ‘mou’asselat’, snoepjes gedrenkt in honing. Maar het blijft een klassieker om te delen: knapperige kanafeh gevuld met kaas en een bolletje ijs. Kanafeh is gemaakt van superdunne reepjes deeg (ook wel engelenhaar genoemd) en bedekt met suikersiroop. De smaak is goed, maar ik vind hem te droog, iets meer suikersiroop was beter geweest, zodat hij samensmelt met de warme kaas.

Maar wat een leuke ervaring. Fenicie genas mij van mijn iftar-trauma.

Delen





E-mail de redacteur