Helmond Blog » Eureka Helmond!

Niet oplettend en de verkeerde weg ingeslagen, stopte ik op de A67 richting Eindhoven. En daar hoefde ik helemaal niet heen, maar in de tegenovergestelde richting, richting Venlo! Onderweg ontdekte ik mijn fout, maar er was geen weg meer terug! De enige optie was blijven rijden…. richting de problemen. Zodra ik het tankstation passeerde, lieten ze mij in de file staan. Rechts grote vrachtwagens, links personenauto’s. Het was amper half zeven, net was het nieuws binnengekomen dat het verkeer stilstond. Nou, dat kon ik uit de eerste hand ervaren.

In eerste instantie dacht ik dat het niet zo erg zou zijn. Nog even pauzeren en dan kunnen we weer langzaam verder, hoopte ik. Mijn oude baas gaf nooit om ‘hoop’. Hij noemde het ‘uitgestelde teleurstelling’ en hij had gelijk. Er was nauwelijks vooruitgang. Hij ging van stilstand naar een paar meter vooruit en weer stoppen. Er was geen ontkomen aan. Net als de chauffeurs voor en achter mij, waar de rij steeds groter werd, had ik geen andere keuze dan het lot te aanvaarden. Máxima sprak ooit de legendarische woorden over haar Willem-Alexander: “Hij was een beetje dom”, en dat geldt nu ook voor mij!

Goed advies is duur, het enige wat ik kon doen was mijn laatste Helmondse taalles die avond afzeggen, omdat ik om half zeven al wist dat ik nooit om kwart voor zeven in Westwijzer zou zijn. Ik probeerde ook de tijd te doden door wat te bellen en naar het nieuws op de radio te luisteren. Het was zes, zeven dertig, zeven en ik had nog niet de afslag Geldrop bereikt die mij de verlichting zou brengen die ik nodig had: wegkomen uit deze opgelegde traagheid. En dat bleek langzaam maar zeker nodig. Toen ik vertrok, had ik nog voldoende benzine voor de reis die ik had gepland. Nu alles anders ging… kondigde het lampje op mijn dashboard tekorten aan. Dat was nog niet alles, wat mijn auto aan vloeistof miste, bleek niet van toepassing op mijn blaas. Oh mijn god… Het feit dat er geen snelle verlichting in zicht was, hielp mijn situatie niet!

Op aanraden van de man in de auto voor mij (het voordeel van files is dat je met je lotgenoten kunt praten) vluchtte ik met de noodverlichting aan via de vluchtstrook. Zijn mening: “Als je auto niet meer kan rijden, blokkeert hij de weg en kan niemand er meer langs. “Doe het gewoon, je bent dicht bij de uitgang.” Zo gezegd zo gedaan. Ik weet het, het is tegen alle regels, maar soms dwingt overmacht je tot actie. Noodzaak kent geen wet!

Om kwart over zeven reed ik Geldrop binnen en sprong van stoplicht naar stoplicht. Ook bleek dat er veel mensen aanwezig waren en de mogelijkheid om ergens te tanken nul was. Toen halverwege Mierlo mijn dashboardlampje niet meer uitging, was ik volledig buiten adem. Bijna met de moed der wanhoop reed ik via Brandevoort naar de N270, waar mij de volgende verrassing wachtte: de verkeerslichten werkten niet en het Eindhovense verkeer raasde als een gek richting de stad. Probeer daar maar eens in te grijpen.

Uiteindelijk is het gelukt en het Esso tankstation aan de Europaweg heeft mij de verlichting gegeven die ik zo nodig had. Lege, volle tank. Wat was het heerlijk om na half acht veilig en wel thuis te zijn, in mijn vertrouwde Helmond. Maar het verkeer in onze regio is ook erg kwetsbaar. Het enige dat nodig is, is dat er iets gebeurt en dat alles letterlijk stopt. Het is geen prettig vooruitzicht.

Hanneke Hegeman