Curtis brengt koffie en een stukje Australië naar Gouda: ‘Nederlandse horeca is zwaar’ | Gouda

De balie met koffieautomaten in de lobby van station Gouda ligt vanmiddag nog onder het plastic. “Er zijn problemen met de elektriciteit, waardoor alles langer duurt dan verwacht”, legt eigenaar Curtis Riddington uit. Hij is druk aan het schilderen. “We hopen snel open te gaan.”

Riddington werd geboren in Melbourne, maar verhuisde negen jaar geleden naar Tilburg. Met hun eerste kind en zijn vriendin wilden ze dichter bij hun familie zijn. Zij is Nederlandse en de Australiër ontmoette haar tijdens zijn studie in Amsterdam.

Nederland was dus niet geheel nieuw voor hem. Maar dan op het gebied van restauratie. Ik wilde al heel lang iets openen in een station in Nederland, maar dat lukte niet. “Ik heb meerdere keren aan de NS gevraagd of ze een plek vrij hadden voor een cafetaria in een middelgroot station. Maar het antwoord was steeds nee.”

Riddington is altijd op zoek naar ongewone plekken. Vanuit Tilburg verhuisde hij naar België. Het opende minimalistische afhaalcafés van 12 vierkante meter in de stations van Berchem en Mechelen en op de campus van de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen. Het begon allemaal met een aanhangwagen en een espressomachine op de Antwerpse markt.

“Deze grote ruimte in Gouda is eens wat anders”, zegt hij in vrijwel onberispelijk Nederlands. “Ik ben gaan wandelen en ik weet dat daar ook een café is”, wijst hij in de richting van het Stationsplein. Maar je moet de stad nog ontdekken. Hij koos voor Gouda omdat hier uiteindelijk een plek vrijkwam.

Na het vertrek van boekhandel AKO stond de winkel enkele jaren leeg. Volgens Riddington zag de NS hun winkel als een concurrent van de kiosk, die ze op elk station hebben staan. “Voor hen is een coffeeshop teveel van hetzelfde.” NS heeft een andere verklaring. “Ons doel is om op het station een divers aanbod aan te bieden. Koffie kun je halen bij de kiosk en bij de AH to go in gouda, maar ze bieden ook andere producten aan”, legt een woordvoerder uit.

In Australië had hij een café en een ontbijtwinkel, dus gaf hij een goede baan in de milieusector op. “Ik reisde het hele land door, maar het ging allemaal over dingen uit de verre toekomst. Ik wilde iets met mijn eigen handen maken. Maar echt een koffienerd ben ik niet”, lacht hij. “Het was wel een risico, maar nu ben ik heel blij”.

In Europa ontdekte hij al snel dat hij het anders wilde doen. Met meer nadruk op efficiëntie en snelheid. “Snelheid kan ook menselijk zijn, waardoor je even kunt ontsnappen aan je drukke leven.” Dat is wat hij meebracht uit Melbourne.

Er heerst daar een belangrijke drink- en eetcultuur. Dat is wat hij naast zijn familie en vrienden het meeste mist. “In de grote steden van Australië eten en drinken ze veel meer dan hier.” Vooral als het om koffie gaat. “Mensen gaan meerdere keren per dag naar een koffietentje om een ​​espresso te drinken. Ik denk dat dit te wijten is aan de Italiaanse immigranten. “Veel Australiërs hebben thuis ook geen koffiezetapparaat.”

De restaurantsector in Nederland is heel anders, legt hij uit. “Het is stijf, iedereen draagt ​​nette kleding, vaak zwart, en de obers houden hun handen achter hun rug als ze wijn inschenken. Ik voel me daar ongemakkelijk bij. Respect en professionaliteit hoeven niet altijd zo te zijn.”

Staat er iets Australisch op het menu? “We hebben een koekje dat op een Anzac-koekje lijkt. Dat is populair in Oceanië. Maar daar zal ook Vegemite worden verkocht: het broodbeleg gemaakt met gist. van beneden. “Veel mensen weten het niet, maar wij verkopen het in België.” En Riddington zelf? “Ik eet het elke dag.”