Zaanse Anita (64) zoekt goud op het Nationaal Kampioenschap Bodybuilding

Door Charlotte Schaap

Anita kreeg vanaf jonge leeftijd krachttraining. “Ik was vier jaar oud en woonde de worstelwedstrijden van mijn vader bij. “Als ik verloor, huilde ik altijd.” Zijn vader, Cor van Westrop, die onder meer aan de Olympische Spelen deelnam, is inmiddels overleden, maar blijft zijn drijvende kracht. “Ik trainde al vanaf mijn vijftiende mee met mijn vader. Drie keer per week nam hij mij mee naar een sportschool in Egmond aan Zee”, glundert ze.

Anita kreeg vanaf jonge leeftijd krachttraining. (Foto: Charlotte Schaap)

‘Elke keer denk ik; Pap, zoals ik beloofd heb, zal ik nooit opgeven.

“Toen ik een eigen auto had, kon ik elke dag naar de sportschool. Ik trainde zoals nu, drie uur per dag.” Vijfentwintig bodybuildingwedstrijden later heeft Anita acht titels op haar naam staan. Ze werd vijf keer Nederlands kampioen en drie keer Europees kampioen. “Ik heb ook meegedaan aan het WK in Australië. “Dat was absoluut briljant!”, zegt hij.

Wereldkampioenschap Australië

Het WK in Australië, drieëntwintig jaar geleden, was de laatste keer dat Anita op het podium stond. Kort daarna waren de zaken niet rooskleurig. Haar sportschool ‘Anita Aerobics en Fitness Studio’ aan de Rozengracht, Zaandam, ging om privéredenen failliet. Daarnaast kreeg hij meerdere hartaanvallen, een beroerte, beroertes, astma en reuma.

“Toen heb ik een rimpel gespoten en kreeg ik allerlei klachten. Dat bleek vergif te zijn. “Ik moest twintig operaties aan mijn gezicht ondergaan om het te laten verwijderen”, zegt hij.
Anita laat haar handen zien. Zijn pinken staan ​​krom en er lijkt weinig beweging te zijn. “Als ik train, plaats ik de stang in mijn handpalmen, wat mij kracht geeft. “Ik ga door!” zegt ze vastberaden.

“Als ik train, plaats ik de stang in mijn handpalmen, wat mij kracht geeft. Ik zal doorgaan!” (Foto: Charlotte Schaap)

Push-ups op de IC

Tijdens de intensieve periode bleef ze altijd trainen. “Zelfs toen ik op de intensive care lag, deed ik push-ups en jump-jacks. Tijdens mijn revalidatie herstelde ik zeer snel. Ik was al die tijd in beweging gebleven. De cardioloog zei: “Hij ziet er geweldig uit.” Ik geef je de kans om weer langzaam te gaan trainen.’

“Ik ga voor de overwinning”

Afgelopen december besloot hij het opnieuw te proberen. “Ik zat op een fitnessapparaat en dacht: ik ga het nog een keer doen”, zegt Anita zelfverzekerd. Ze vervolgt: “Als ik meedoe, ga ik voor de overwinning!” Ze is bijna elke dag drie uur in de sportschool te vinden. Anita traint totaal anders dan voorheen. “Vroeger was het zo zwaar mogelijk, kapotte knieën, versleten rug, alles.” Luister nu naar je lichaam. “Als ik ’s ochtends wakker word en me niet lekker voel, blijf ik thuis. Wat er gebeurde veranderde mijn manier van denken. “Ik ben meer in mezelf, met mezelf.”

‘Iedereen denkt ‘hij heeft vast iets gebruikt’, maar dat kan niet eens. Ik breng hem binnenkort naar de cardioloog.”

“Als ik train, gaan mijn gedachten naar mijn spieren. Ik heb mijn koptelefoon op, de muziek aan, mijn ogen gesloten en ik praat met niemand. Ik train van binnenuit. Dat geeft veel betere resultaten. Nu denkt iedereen ‘hij heeft vast iets gebruikt’, maar dat kan niet eens want dan ga ik terug naar de cardioloog”, lacht hij. Anita heeft veel steun van haar coach Michael Aberkrom en haar vriend Jet de Boer. “Ze helpen mij enorm bij de voorbereiding op de wedstrijd. “Zonder hen had ik dit niet kunnen doen”, zegt hij.

Cor van Westrop heeft onder meer deelgenomen aan de Olympische Spelen.

De vader als drijvende kracht

Als hij vertelt waar zijn oneindige motivatie vandaan komt, noemt hij zijn vader. “Worstelen was zijn droom, zijn leven. Na talloze wedstrijden te hebben gewonnen, waren zijn knieën versleten en kon hij niet meer vechten. Dat was heel slecht voor hem. Toen werd hij depressief en herstelde nooit meer. Toen zag ik mijn vader veranderen. Hij gaf het letterlijk op. Ik begreep niet waarom.”

Op een gegeven moment ging het zo slecht met hem dat er alvleesklierkanker bij hem werd vastgesteld. Ook daarvoor is hij gestorven.

“Hij zei altijd: ‘Anita, je moet blijven doen wat je doet.’ De dag dat ik sterf, ga jij verder. En dat is wat ik deed. Ik denk nog elke dag aan die man. Elke keer als ik de sportschool binnenloop, denk ik: weet je wat? Ik ga nooit opgeven. Precies zoals ik beloofd had.”