José van den Hurk maakte van creatieve club Wherelant een cultureel centrum in Purmerend: “Kunst toegankelijk maken voor iedereen, dat is onze missie”

Haar opvolger Eveline Tijmstra, die op 26 februari officieel aan de slag gaat als nieuwe directeur en directeur van Wherelant, zal de plannen voor de gewenste verhuizing naar het Waterlandkwartier op zich nemen.

De gemeente heeft hierover inmiddels een intentieverklaring getekend en is voor Van den Hurk een prima startpunt en een stap voorwaarts ten opzichte van bedrijventerrein De Koog, waar al ruim tien jaar het Cultuurhuis gevestigd is.

Toen Van den Hurk in 2007 met haar activiteiten begon, werden er nog lessen gegeven op Klein Where. In de loods van een vierkante fabriek, waar hij zich heerlijk thuis voelde. “Toen ik voor het eerst binnenkwam, zat er een groep mensen met een verstandelijke beperking in de lobby. Ze waren zo enthousiast dat het mij een goed gevoel gaf. Ik dacht: hier ben ik thuis.”

Het is een doelgroep die zij graag bedient. Wherelant biedt niet alleen beeldlessen aan mensen met een verstandelijke beperking, maar staat ook aan de basis van zijn eigen theatergezelschap en school onder de naam Flexibel. Ze werken allebei hard.

Wijziging

Toen de woning in Klein Waar werd gesloopt om plaats te maken voor een woonwijk zat er niets anders op dan te verhuizen naar een bedrijfspand in De Koog. Van den Hurk accepteerde het met tegenzin en toen ging er een knop om. “Het is wat het is en we hebben er een prachtige ruimte van gemaakt.”

“Ik loop vaak rond in het gebouw om te kijken naar de studenten die hier werken. Daar doe ik het voor: mensen die met elkaar verbonden zijn, die doen wat ze willen. Het is leuk om het te zien. Het is fantastisch dat we naast onze vrijetijdscursussen en educatieve lessen ook voor zoveel bijzondere doelgroepen relevant kunnen zijn. Kunst en cultuur verrijken mensen, en als jij dat mogelijk kunt maken, is je missie geslaagd. Ook al ben ik slechts een schakel in het geheel. Dit doen we als team, hier zijn we met 140 mensen. Honderd docenten, twaalf stafleden en dertig andere vrijwilligers.”

Violist

Van den Hurk begon als violist aan het conservatorium. Maar in plaats van te kiezen voor een toekomst als concertviolist, begon hij na een jaar aan de opleiding tot muziektherapeut. “Ik dacht: Muziek kan zoveel meer voor mensen betekenen dan alleen een stuk technisch perfect kunnen spelen.”

En toen koos hij muziek waarmee hij mensen kon helpen. Zo werd ze directeur van een Rest van mijn Mortuariumhuis. Maar na zes jaar wilde ik weer in de creatieve sector werken. Toen er een vacature voor directeur bij Wherelant vrijkwam, had ze snel de knoop doorgehakt.

“Als muziek meer voor mensen kan betekenen, geldt dit voor alle kunst en cultuur. Daarom zijn wij er ook voor kwetsbare mensen in de samenleving, zoals kinderen uit gezinnen met lage inkomens die niet vanzelfsprekend in aanraking komen met kunst en cultuur en ouderen die last hebben van eenzaamheid. Hier aan tafel ontstond een cursus als Atelier voor Twee. De dochter van een vrouw die hier al jaren kwam, maar dementie had ontwikkeld, wilde dat haar moeder doorging met schilderen. Daarom hebben wij schilderlessen bedacht voor kwetsbare ouderen en hun mantelzorgers. Mochten er vragen zijn, dan kijken we hoe we deze kunnen beantwoorden. Kunst toegankelijk maken voor iedereen is onze missie.”

Missie volbracht

En die missie is geslaagd, concludeert Van den Hurk. “We zijn een onmisbaar onderdeel van Purmerend geworden, we worden gezien als een belangrijke partner op het gebied van kunst en cultuur. Ook in de gemeente. Zo hebben wij de afgelopen jaren op verzoek van de gemeente cursussen gegeven aan Oekraïense asielzoekers en vluchtelingen. Daarom waren wij er ook voor de vluchtelingen in de noodopvang Baanstee-Noord. Communiceren met taal was lastig, maar iedereen kan werken met verf, penseel, papier en lijm.”

Dat er de dag voor zijn afscheid de mogelijkheid bestaat voor een locatie in het nieuw ontwikkelde Waterlandkwartier, betekent dat Cultuurhuis Wherelant in zijn ogen op een plek in het hart van de stad thuishoort. “Mijn opvolger zal dit de komende tijd verder ontwikkelen. Het is maar goed dat we dit hebben gecoördineerd voordat ik vertrok. Wherelant gaat weer verhuizen en wij doen er ook iets moois mee. We moeten midden in de samenleving staan ​​en dat hebben we nu bereikt.”

Geen zwart gat

Hij maakt zich geen zorgen dat hij in een zwart gat valt nadat hij afscheid heeft genomen van Wherelant. “Ik zing, ik ben binnenkort in het Concertgebouw met de Matthäus-Passion. Muziek is een heel belangrijk onderdeel van mijn leven.”

Maar het verschil met andere kunstdisciplines is niet zo groot. “Een meisje op school dat ontdekt dat schilderen leuk is, of een jongen die blij wordt van dramalessen. Als ik depressief ben, zet ik muziek op. En na een koorrepetitie voel ik me weer helemaal opgeladen.”

Dat betekent niet dat het geen droevig afscheid is. “We zijn klein begonnen en nu is dit hier. We zijn een onmisbare plek geworden in de samenleving, maar we zijn er nog niet. Er kan nog veel meer ontwikkeld worden. Na 16 jaar is het tijd om frisse lucht en nieuwe energie in te ademen bij Wherelant, maar ik zal het missen. Ik zal ongetwijfeld actief blijven in de maatschappij. Ik zit onder andere in de raad van commissarissen van een maatschappelijke organisatie en waarschijnlijk zullen er nog meer dingen op mij afkomen. Ik blijf een cultureel ondernemer. “Ik ga niet echt op de tennisbaan staan ​​zingen, ik wil bezig zijn.”