Heroïsche roeitocht over de Atlantische Oceaan van Ineke, Margot, Ingrid en Marije uit Zwolle: ‘Alsof mijn billen in brand stonden’ | Zwolle

Het Zwolse roeiteam, Eurosafe Blue Atlantics, bestaat uit Ineke Karrenbelt, Margot de Vries, Ingrid Voorn en Marije van de Bor. Een terugblik op de ups en downs van die laatste twee.

Marije: “Even was ik bang. Eén dag na de start op het Canarische eiland La Gomera werd het weer zo slecht dat het mij overviel. Ik heb het over golven van ongeveer 8 meter hoog, windkracht 6 en regen. Ik werd van mijn roeibank geslagen. Het schip ging alle kanten op, maar wij moesten door. Ik was heel blij dat de anderen het samen deden en mij steunden. Achteraf denk ik dat het maar goed is dat we al na één dag slecht weer hadden. Je hebt dus je vuurdoop gehad en als team weet je: wij kunnen het!”

Ingrid: “Doordat de omstandigheden zo slecht waren, konden we het schip op een gegeven moment niet meer op koers houden. Vervolgens lieten we een paraanchor vallen, een soort te grote parachute. Deze zorgt ervoor dat het schip stopt. De oceaan is de baas en hij is zo sterk dat je niet met hem kunt concurreren.”

Marije: “Ingrid en ik hebben nauwelijks geslapen, omdat het beuken van de golven en de wind aan de zijkant van de boot de boot in tweeën leken te splijten. In de andere hut hebben we trouwens lekker een dutje gedaan. Toen ik het luik opende , ze sliepen allebei “goed”.

Marije: “Alles was constant nat. Ook in onze hut. Dit kwam mede door het slechte weer de eerste week. Een waterzuiveraar zette zout water om in zoet water voor het wassen van kleding. Als de kleren hingen, hoopte je dat er geen golf zou komen. Omdat het nat is met zout water, droogt het nauwelijks. Het was een geluksmoment als ik droog ondergoed of droge sokken kon aantrekken.”

Ingrid: “Ik had last van mijn billen, zo ernstig dat ik de voorlaatste dag meerdere diensten heb overgeslagen. Dit kwam door het wrijven over de stoel, terwijl mijn kleding altijd nat was. Alsof mijn billen in brand stonden.”

Marije: “Na een paar dagen braken bijvoorbeeld mijn hielen helemaal af. Omdat alles nat en zout is, geneest het niet en heeft een pleister geen zin.”

Ingrid: “Er was geen enkele schaamte. Zodra het kan, trek je alles uit, zo ga je slapen. Er zijn momenten geweest dat ik alleen met de veiligheidsgordel en schoenen naar buiten ging om in de emmer, onze badkamer, te zitten.”

Marije: “Het leek wel piraten van de Caraïben. In eerste instantie vroegen we ons af wat er zo hoog uit het water stak. Het bleek een prachtige zeilboot tot wel 60 meter lang. Er was een Nederlander aan boord. Eerst vroeg hij of het goed met ons ging. Toen ze hen passeerden, riep hij heel luid: ‘Zwolleee!’ Het bleek dat het schip in Zwartsluis was gebouwd.”

Marije: “Antigua kwam in zicht. Hoewel je land ziet, weet je uit de verhalen van anderen dat het nog heel ver weg is. Voor ons was het een hele dag zeilen. Toen kregen we een stortbui en konden we niet meer vooruit of achteruit. “Toen zagen ze thuis en bij ons gezin in Antigua dat we stil waren, wat hen zorgen baarde.”

Ingrid: “We hadden dagelijks contact met twee vermeende weer routers. Ze hielden ons op koers en gaven ons de weersvoorspelling. Eén van hen stuurde een bericht terwijl we stonden: ‘Dames, theepauze?’ Ook zij konden die lokale omstandigheden niet zien.”

“Na 47 dagen eindigden we als een groep verdronken katten. De aankomst in de haven was heroïsch, met Nederlands weer en fakkels. Het was een onbeschrijfelijk gevoel om onze familie en vrienden te zien.”

Ineke Karrenbelt, Margot de Vries, Ingrid Voorn en Marije van de Bor ontvingen een oorkonde uit handen van Zwolse sportwethouder Michiel van Willigen. Volgens Van de Bor ging slechts een handjevol mensen het kwartet voor. “De boodschap was dat Zwolle heel trots op ons is. Dat je meer kunt dan je denkt, zowel fysiek als mentaal, dat heeft het ons geleerd. Ook willen we een inspiratie zijn voor anderen.”

Kijk wat er nog meer in het nieuws was hier op Stentor News Update: