Volkert Eijken (86) trekt veel aandacht met zijn tuin in Hoofddorp: “Al sinds mijn vijfde help ik op de velden” – HCnieuws

HOOFDDORP De tuin van de 86-jarige Volkert Eijken in De Horizon, Hoofddorp, trekt dagelijks veel bekijks. Voor Zwanenburger is het evident dat hij perfect voor zijn tuin zorgt, zoals hij als kind op de boerderij heeft geleerd. ‘Jij wilt er toch ook stijlvol uitzien, nietwaar?’

Eén keer per week maait hij het gras met zijn handgrasmaaier. “Rotormaaiers vernietigen het gras. Het lijkt erop dat het is afgesneden, maar het groeit niet goed terug.’ De beste omstandigheden zijn nu: droog en daglicht, maar vanmiddag kan ik het gras niet maaien omdat we erop lopen.” Naast uw duwgrasmaaier bevindt zich een kleine dorsvloer. Regelmatig dorst hij ouderwetse lavendel, die hij op het erf van De Horizon kan plukken.

DE TUIN

De hoogtijdagen zijn voorbij, maar Eijken weet precies wat er op de grond speelt. “In januari arriveren winterakonieten, gevolgd door sneeuwklokjes, narcissen, hyacinten en tulpen. Op iedere meter staan ​​geraniums die de hele zomer bloeien.” Heb jij een favoriet? ‘Nee, maar dit wordt wel de mooiste,’ zegt hij, wijzend naar een korte, groene struik. “Ik weet de naam niet, maar hij bloeit ook de hele zomer met witte bloemen.” En hij vervolgt: “Er staat een schoenenplant met rode bloemen in januari, en verderop een hibiscus die mijn vrouw drie jaar geleden heeft geplant.”

Mijn vader stond nog in de krant met onze tuin.

Zijn passie voor de tuin werd hem al op zeer jonge leeftijd bijgebracht. “Elke dag hielp ik mee in de tuin. Het was het visitekaartje van onze boerderij, het eerste wat je ziet als je binnenkomt. Jaarlijks werd er in Zwanenburg een wedstrijd gehouden wie de mooiste tuin had. “Mijn vader stond met onze tuin in de krant.”

Eijken werd in 1938 geboren op boerderij Voorzorg aan de IJweg in Zwanenburg. Trots toont het boek van Jan Tolboom: ‘Hoeve Voorzorg: een agrarisch bedrijf bijna 5 meter onder zeeniveau’. Beschrijft de geschiedenis van de boerderij en het ontstaan ​​van de Haarlemmermeerpolder. Eijken: “Mijn opa kocht de boerderij. Het was een landbouwboerderij waar we van alles verbouwden: aardappelen, suikerbieten, tarwe, erwten. Elke dag was een feest.” Omdat? “Als je wilt werken, is het altijd een feest. “Ik help al op het land sinds ik vijf jaar oud was.”

NEDERLANDS KAMPIOEN

Volkert trouwde op 24-jarige leeftijd met Nellij van den Broek. Ongeveer een jaar later nam hij het boerenbedrijf van zijn ouders over. “We ontmoetten elkaar toen we zestien waren, paardrijdend. Ze kwam uit de IJpolder en reed naar manege Zwanenburg. Na de les maakten we samen een wandeling naar Zandvoort, staken het strand over en kwamen terug. Hij reed soms wel veertig kilometer per dag, iets dat toen nog kon. Zestig jaar geleden wonnen we samen met acht dressuur het Nederlands kampioenschap. Ik ken Nellij al zeventig jaar; Dat is bijzonder, nietwaar? Zoiets maak je niet vaak mee.”

MET DE HAND

Nellij en Volkert hebben twee kinderen: Gerrit en Jos. Tot 1989 woonden en werkten ze samen op de boerderij. “Vroeger deden we alles met de hand en met paarden en hadden we soms meer dan tien medewerkers. Dankzij de automatisering konden mijn vrouw en ik het op een gegeven moment zelf doen.” In 1989 werd het bedrijf verkocht en verhuisde het gezin naar Hoofddorp.

Als je iets doet, moet je het ook goed doen.

In het Historisch Museum Haarlemmermeer wordt nog een model van de oude boerderij bewaard. Eijken werkte zelf vijftien jaar als vrijwilliger bij het museum. “Samen met mijn vrouw volgde ik rondleidingen en kocht ik eten. Ik hou niet van oude dingen, maar ik wil ze wel behouden. Als je iets doet, moet je het ook goed doen.

NIET ROKEN, MAAR FIETS

De afgelopen decennia fietsten Volkert en Nellij door heel Europa en zelfs Indonesië. “Toen ik veertig was, stopten we met roken en gingen we fietsen. Nu dat niet meer kan, is tuinieren een oplossing. Zolang ik het zelf kan, wil ik het zelf doen.”

De tuin trekt veel aandacht. “Soms kan ik niet werken omdat iedereen wil kletsen. Leuk hè?”, zegt hij blij. Eijken heeft veel contact met zijn medebewoners. “Het zijn hele aardige mensen. Er wordt altijd gelachen tijdens het eten. Ik was op de bruiloft van mijn buurman aan de overkant, een voormalig collega woont ernaast.” en een andere dame was de beste vriendin van mijn zus, ik ken haar al zeventig jaar.”

VERLEDEN EN NU

Eijken denkt met plezier terug aan het verleden. “Mensen waren op elkaar afgestemd en wilden elkaar helpen. Ook de Haarlemmermeer herken je niet. Heel Hoofddorp was een dorre vlakte, hier ploeg ik nog steeds.”

Tijdens een zondag zonder auto’s spande een dorpeling zijn paard aan de auto

“Ik weet ook nog dat mijn schoonvader een van de eerste televisies had. De hele buurt kwam naar die grote kast kijken. Er waren nauwelijks auto’s; Als je daar langskwam, was dat al bijzonder. Tijdens een autoloze zondag spande een stadsgenoot zijn paard aan de auto. Zo konden we toch nog in de auto zitten. Met één hand aan het stuur en de andere om het paard te sturen”, zegt hij lachend.

DENKEN AAN DE TOEKOMST

Eijken houdt echter vooral van de tegenwoordige tijd. “Het verleden was mooi, maar ik kijk nooit meer achterom. “Wat er gebeurde, gebeurde.” Hij blijft elke dag vrolijk en geniet met volle teugen van zijn zoon, zijn dochter en zijn drie kleinkinderen. “Ik haat chagrijnige mensen. Mijn vader lachte ook altijd.” En hij blijft genieten van zijn grootste hobby zolang hij kan. “Elke dag tuinieren is het mooiste wat er is.”