Maarten Oldenburg, hersteld federale ridder / In memoriam

Hij is geboren en getogen in Hoofddorp, maar Schagen werd zijn thuis. Hij was drieëndertig jaar secretaris van de HNK en ruim twintig jaar voorzitter van deze club, wat hem tot erelid maakte. In het toenmalige clubhuis, de Posthoorn van Peetoom, volgde Oldenburg de cursus districtsscheidsrechter. Onder leiding van Michel Gobets van Hippolytushoef, destijds een wereldberoemde scheidsrechter. Na de vervolgopleiding werd hij in 1971 nationaal scheidsrechter, vier jaar later Europees scheidsrechter en sinds 1993 wereldwijd actief.

Oldenburg kwam tussenbeide toen oud-spelers een toernooi in Oosterhout floot. Hij schreef een brief aan de vereniging en toen kwam alles op gang. Hij floot tweeëntwintig nationale kampioenschappen, veertien Europese kampioenschappen en tien wereldkampioenschappen. Jarenlang was hij voorzitter van de arbitragecommissie. “Ik kan niet zeggen waarom het zoveel beter was”, vertelde hij eerder aan deze krant. “Ik probeerde met mensen om te gaan, dat was ook nodig in het zakenleven.” Arbitrage, zo herhaalde hij keer op keer, gaat verder dan louter vertellen. Het vereiste kennis van de regelgeving en een doordachte reactie op wat er daarna gebeurde. Zelf was hij geen spectaculaire poolspeler. “Ik heb een grote prijs gewonnen. Ieder jaar gingen de internationale scheidsrechters één weekend poolen: het Gobets-toernooi. Wie won, moest het organiseren. Daarom gaan wij vaak naar Posthoorn.”

Zijn grootste frustratie was toen de wereldscheidsrechter in 1995 zijn federale onderscheiding moest overhandigen, zesendertig dagen nadat hij deze had vastgesteld. De Koninklijke Nederlandse Biljart Vereniging ontsloeg hem en zijn collega Jack Westerveld, waarna het duo overstapte naar de commerciële World Billiards Association van de Duitse zakenman Werner Bayer. Dit leidde tot een uitzetting in eigen land. Het huidige bestuur van de vereniging erkende twee jaar geleden een grote fout. Maarten Oldenburg werd gerehabiliteerd en kreeg zijn federale onderscheiding terug.

Ruud Ramler