‘Groningen,’ mijmerde hij hardop. ‘Mijn oma fietste naar Groningen. In de oorlog.’

Vervolgens stond de fiets in een kofferbak en werd verkocht door een man met een roze glitterfeesthoedje en een bijpassende roze glitterdas op zijn WhatsApp-profielfoto. In het echt zag hij eruit als iedere Nederlander op een maandagmiddag: jeans, sneakers en een comfortabel shirt.

Hij verkocht auto’s, maar het hadden ook wasmachines of telefoons kunnen zijn. De fiets was een privédeal, we hebben elkaar ontmoet via de online marktplaats. Ik bied, hij reserveert en zo belandt iemand op een parkeerplaats in Hilversum. Voordat hij de kofferbak opende, legde hij, zoals een echte verkoper betaamt, kort uit dat er interesse was in de fiets.

“Dus ik zeg tegen die jongen die maar blijft aandringen: wat begrijp jij niet aan ‘gereserveerd’?”

Op die WhatsApp-profielfoto stond hij naast een vrouw met een soortgelijke hoed en een stralend witte glimlach, met roze ballonnen op de achtergrond.

Een fiets zonder pedalen

Hij haalde de fiets uit de kofferbak. Mijn broer en ik waren vergeten dat hij zonder pedalen werd verkocht. Een proefritje maken was geen optie, maar de motor zag er te mooi uit om dat niet te doen. We inspecteerden de versnellingen, trapten op de rem en schakelden een beetje. Oké, zeiden wij.

‘Als het je niet bevalt, verkoop het dan opnieuw’, zei de man van de kofferbakhandel.

Toen begon hij er plotseling over te praten. ‘Groningen,’ mijmerde hij hardop. “Mijn oma fietste naar Groningen. In de oorlog. En niet op zo’n snel race-dingetje, op een gewone fiets. Hij had kinderen achter zich en hij bracht ze naar het noorden om kracht op te doen. In de hongerige winter.”

Daar stonden we op de parkeerplaats van de autodealer en gaven veel geld uit om voor de lol te fietsen. Gewoon lekker fietsen, bij mooi weer en op een vederlichte fiets. Rijd in de winter nooit 200 kilometer met een kind op sleeptouw.

“Ik denk dat hij het een keer of acht heeft gedaan”, zei de verkoper trots.

Een onzichtbare knop

Toen ik de stoelen van mijn auto plat wilde maken om de luxe fiets in de kofferbak te laden, hield mijn broer me tegen. Wacht even, zei hij, terwijl hij op een knop drukte die ik nog nooit eerder had gezien. De stoelen gingen automatisch omlaag.

‘Praktisch,’ zei ik.

‘Ja,’ zei mijn broer.

Comfort was bij ons.