Hoe gaat het nu met Lisa Kuiken?

10 minuten geleden

Algemeen Hoe gaat het nu?

Lisa Kuiken (30) begon als kind met hockey bij Hudito en werd meteen verliefd op de sport en de club. Naast hockey is ze als voorzitter ook op een andere manier betrokken bij de Delftse club. Hoe herinner je je dit?

Door Frank van der Steen

Hoe ben je begonnen met hockeyen?
Toen ik op de kleuterschool zat, vergezelde ik eens een meisje uit mijn klas naar een training van vrienden in Hudito op woensdagmiddag. Ik werd meteen verliefd op de sport en val mijn ouders sindsdien elke dag lastig met de mededeling dat ik graag hockey wilde spelen. Toen ik vijf jaar oud was, schreef ik me in en werd officieel Hudito’er!

In welke teams heb je gespeeld?
In de jeugdteams speelde hij met teamgenoten en andere kinderen. Als groep speelden we samen tijdens onze jeugd. Toen ik nog maar 18 was, speelde ik mijn eerste seizoen bij de hoofdklasse in Dames 2, wat in het begin best spannend was. In de jeugdcategorie ben je even oud, maar in de seniorencategorie is het een mix van 18-jarigen en ervaren spelers. Het bleek al snel heel leerzaam.

En toen kwam je in Dames 1 terecht?
Ik had mij aangemeld voor de open training Dames 1. In het tweede jaar heb ik een jaar mogen wennen aan de senioren en daarna ben ik doorgegaan naar het eerste. Ik studeerde destijds in Amsterdam, maar woonde in Delft om bij Hudito te blijven hockeyen. Hockeyen in Dames 1 was voor mij heel belangrijk. Ik had echt behoefte aan hardlopen en het vangnet van een team en een club als uitlaatklep, want er gebeurde veel thuis. Het was geweldig om samen met vrienden en onder begeleiding van een goede coach in het eerste elftal van mijn club te spelen!

Heb je nog meer hoogtepunten?
Toen ik 21 jaar oud was, ging ik studeren in Peru en woonde ik zes maanden in Lima. Hockey is in Peru minder talrijk dan in Nederland, maar de passie is minstens zo groot. Er zijn daar zo’n tien clubs en bij één van die clubs heb ik een half seizoen kunnen meedoen. Uniek is dat je meteen goed samen kunt spelen zonder dezelfde taal te spreken. Uiteindelijk werd ik zelfs kampioen van Peru! Dat was echt een coole ervaring.

Wat heb je nog meer voor Hudito gedaan?
Toen ik ongeveer 10 jaar oud was, begon ik met het geven van trainingen. Ik vond het altijd leuk om training te krijgen van geweldige coaches en ik wilde het graag teruggeven aan deze kinderen. Ook maakte ik een aantal jaren deel uit van de jeugdhockeycommissie, waar ik zorgde voor een soepele overgang van junior naar senior. Sinds mijn 23e train ik Hudito-veteranen. We hadden veel plezier tijdens de training en het was het begin van geweldige vriendschappen.

Wat doe jij vandaag?
Ik speel nog steeds hockey in Dames 3 en ben ook al enkele jaren voorzitter van Hudito. Ik kreeg ooit een telefoontje van voormalig president Wessel Pil met de vraag of ik zijn opvolger wilde worden. Ik hoefde hier niet veel over na te denken, want Hudito is de rode draad in mijn leven. Als voorzitter houd ik toezicht op de cultuur van de club en zorg ik voor de continuïteit. Bij Hudito moet iedereen zich op zijn gemak voelen en als er zaken besproken moeten worden, kunnen mensen bij mij terecht. Ik weet niet hoelang ik nog president zal zijn, maar ik zal altijd betrokken blijven bij Hudito!