Met het oog op solo-optredens: meer kamermuziek kun je haast niet krijgen

Pianist Finghin Collins kan het niet laten: de onstuimige Liszt Tarantella hij knikt blij met zijn hoofd. De Ier zit niet achter de toetsen, maar kijkt vanuit een elegante luie stoel op het podium toe hoe pianist Nino Gvetadze verfijnde klankcascades uit de vleugel tovert. Naast Collins zit cellist Adolfo Gutiérrez Arenas: met gesloten ogen en zachtjes vooruit bewegend. Meer muzikanten hebben op uitnodiging hun intrek genomen op een knalrode bank en rond een keukentafel. Vanavond zijn het niet alleen de muzikanten, maar ook ieders publiek.

Het is zaterdag, de tweede dag van het Delft Chamber Music Festival, en met de muzikantenlounge op het podium in de Van der Mandelezaal van Museum Prinsenhof is de sfeer tijdens deze Nacht in het Museum intiem. Ook de muziek is vergelijkbaar: het zijn allemaal werken die ooit in zalen, huisconcerten en onder componisten werden uitgevoerd. Chopin vierde ballade Wat nu bijvoorbeeld in een grote concertzaal te horen is, wordt anders geproduceerd als de pianist op slechts acht meter afstand van je zit.

Het hoogtepunt is Schubertkwartetten in c van de violisten Noa Wildschut en Tatiana Samouil, de altviolist Georgy Kovalev en de cellist Arenas. Ze spelen zo overtuigend dat je bijna zou willen dat je een instrument in je handen had om aan mee te doen. In de wals van Strauss Rosen aus dem Süden (in een Schönberg-arrangement) aanwezig is ook harmonieuze speler Bert Mooiman, die eerder geschiedenisles kreeg op zijn weinig gehoorde instrument. ‘Ik had graag gezien dat hij het verhaal was blijven vertellen’, zei hij later in de rij om wijn te kopen.

Het publiek mag dan vrij door het museum dwalen. De bekende concertzaal mist volgend jaar het festival vanwege een ingrijpende verbouwing. Vanavond worden bezoekers verrast door jonge talenten met solo-optredens tussen keramiek en schilderijen. Je kunt niet fout gaan: meer kamermuzikaal kan bijna niet.

Microcosmos, onder die titel programmeerde artistiek leider Nino Gvetadze deze editie van het festival: kamermuziek als microuniversum binnen de klassieke muziek. Dit thema geeft breedte aan de programmering (alle kamermuziek kan er immers in) en komt letterlijk terug in meerdere programma’s. Zo klonk het strijkkwartet van Terry Riley tijdens het openingsconcert van vrijdagavond Dageraad van de planetaire droomverzamelaar en vijf delen van Bartóks pianowerk gearrangeerd voor strijkers Microkosmos. In Harmonischen Altviolist Kovalev bracht het publiek tot zwijgen met zijn zilverachtige nuances.

Hoogtepunt van het openingsconcert was Brahms. Pianokwintet in F mineur van Nino Gvetadze en de bovengenoemde strijkers. Het enthousiasme waarmee ze stormachtige muziek benaderden, is precies de reden waarom kamermuziek voor zulke memorabele momenten kan zorgen, waarbij je je als luisteraar echt onderdeel voelt van de muziek. Tegelijkertijd zorgde datzelfde enthousiasme ervoor dat deze Brahms dreigde te overstromen, een auditieve ervaring die werd versterkt door het broeikaseffect – een jaarlijks terugkerend fenomeen – van de glazen patio van het museum. In Brahms’ dichte web van contrapunt verloren de vijf muzikanten elkaar soms uit het oog. De mooiste momenten kwamen uit de lagere regionen van violist Kovalev en cellist Arenas.

Toen de avond viel kon de druk bezochte Delftse markt genieten van een gratis openluchtconcert. Het gerinkel van glazen en het geroezemoes van de omliggende cafés voegden extra sfeer toe aan het Weense programma van het Ciconia Consort onder leiding van Dick van Gasteren, met Nino Gvetadze en sopraan Lenneke Ruiten als solisten. Naast de verwachte operettenummers uit het fin-de-siècle was er muziek van Mozart, Mendelssohn, Webern en Berg. Uiteraard moet je geen gouden openluchtakoestiek verwachten, maar de zachte en onevenwichtige geluidsversterking zorgde voor een wat lauw einde.

Delen





E-mail de redacteur