Nick van den Bos hoopt met een grote finale afscheid te kunnen nemen in Den Hoorn

Zaterdag 4 mei om 11:14

Algemeen

DEN HOORN – Nick van den Bos zit al anderhalf jaar in een achtbaan. De interim-coach van SV Den Hoorn verhuist na dit seizoen naar Vitesse Delft en zal er de komende weken alles aan doen om zijn club te behoeden voor degradatie.

Door: Alphons de Wit jr.

Die eindverantwoordelijke rol zorgt ervoor dat Van den Bos, 35, op zoek is naar meer. “Toen de club halverwege vorig seizoen besloot afscheid te nemen van John Hage, stapten Oscar Laguna Burgos, mijn broer Donny en ik op om het seizoen af ​​te sluiten. Toen Oscar en Donny op vakantie waren voor de play-offfinale, gaven ze mij de leiding met Gianni Kamperveen als assistent. Uiteindelijk speelden we op safe en die reeks wedstrijden bevestigde voor mij dat ik het aankan.”

coaching carrière
Vanaf het begin was het duidelijk dat Van den Bos coach zou worden. “Ik heb maar één functionerende nier en dat maakte duidelijk dat een lange voetbalcarrière niet in mijn plannen zat. Door die nier mocht ik pas op mijn veertiende beginnen met voetballen. Uiteindelijk haalde ik het eerste elftal van Den Hoorn en maakte als speler de promotie mee van de derde divisie naar de eerste divisie. Tijdens mijn carrière kreeg ik te maken met heup- en enkelblessures en toen ik negenentwintig jaar oud was, vertelde de orthopeed mij dat als ik nog met mijn kinderen wilde voetballen, het verstandiger was om meteen te stoppen met voetballen. Die beslissing was uiteraard snel genomen.”
Ondertussen was hij zijn carrière als coach al begonnen. “Dit begon in Wippolder en daarna ben ik hetzelfde gaan doen in Den Hoorn. Nadat hij hier drie jaar lang jongeren onder de 17 had gecoacht, was hij klaar voor de volgende stap. Ik werd coach van het tweede elftal, maar het niveau en de ervaring daar, vooral bij de rivalen, waren daar niet geheel bevredigend. Gelukkig deed zich op dat moment de mogelijkheid voor om mee te doen aan de onder-23-competitie, waar ik met de grootste talenten kon werken en het op een na hoogste niveau kon betreden. “Ik heb het drie jaar gedaan en heb er enorm van genoten.”

belangrijkste kracht
Nadat Den Hoorn tot aan de play-offs van vorig jaar in de hoogste divisie bleef, ontstond er een gesprek. “Ik gaf aan dat ik nog één jaar bij de Onder-23 wilde spelen en toen was ik klaar voor de volgende stap: hoofdtrainer worden.” Maar de zaken liepen anders. “Al aan het begin van het seizoen bleek dat Robin Knoester, de hoofdtrainer, kampte met gezondheidsproblemen. Daarom vroegen ze mij om zijn taken over te nemen totdat hij terug kon keren. Toen het zover was bleek dat dit niet mogelijk was en werd besloten mij het seizoen te laten afmaken. Voor Robin is het natuurlijk verschrikkelijk en ik had liever gehad dat hij dit seizoen coach was geweest. Maar toen dat niet lukte, voelde ik mij blij en trots dat ik deze groep kon vertegenwoordigen en niet iemand van buitenaf.”
Al snel werd duidelijk dat dat volgend jaar niet het geval zal zijn. “De club was meteen duidelijk en toen bleek dat Ronald Hes was aangenomen voor volgend jaar, wist ik dat Vitesse Delft een coach zocht. Ik heb meteen gesolliciteerd en we vonden vrij snel een oplossing. Daar ben ik blij mee, want het is een mooie club en in mijn ogen is dat ook zo. slapende reus. Daarnaast zijn er ook diverse verbindingen uit het verleden tussen de clubs. “Ik hoop daar volgend seizoen coach te kunnen zijn.”
Voordat dit gebeurt, staan ​​er nog minimaal vier wedstrijden op het programma in Den Hoorn. “En we zullen hard moeten werken om op veilige plekken te komen. Als speler ben ik gepromoveerd van de derde divisie naar de eerste divisie en zo wil ik de club verlaten. Ik weet ook dat niemand het mij zal kwalijk nemen als dat niet lukt, maar ik heb niet het gevoel dat ik na een degradatie met de grote deur afscheid kan nemen.”

Zeg vaarwel
Van den Bos heeft er vertrouwen in dat zijn ploeg de komende vier wedstrijden met vertrouwen kan spelen. “We zitten in een groep waar alles heel gelijkwaardig is en waar iedereen van elkaar kan winnen. In de uitwedstrijd versloegen we bijvoorbeeld de leider. Twee weken geleden hadden we tegen TAC ’90 veel pech. Na het gelijkspel in de tweede helft lieten we zes goede kansen liggen, waarvan drie alleen voor de doelman. Uiteindelijk faalden we en kwamen zij in de vierde minuut van de extra tijd op voorsprong.”
De coach hoopt dat de ballen niet binnen de paal van het veld stuiteren, maar in het doel belanden. “Met dat beetje geluk ben ik ervan overtuigd dat ik op een goede manier afscheid kan nemen. En dat is niet voor altijd een afscheid, want ik weet zeker dat ik hier nog een keer terugkom.”