Zijn lichaam wankelt, maar de stem van Tineke de Nooij is onverwoestbaar

Denk na over oud-collega’s. En het vat een grimmige lijst samen. “Hij is ziek, hij is dood. En hij is rijk en ongelukkig. Vul gewoon zelf de namen in.” Maar ze krijgen Nooij’s Tineke niet binnen. Je lichaam wankelt misschien, maar je humeur is onverwoestbaar. Net als zijn stem. Met zijn karakteristieke diepe donkerbruine kleur spreekt hij over de sleutelmomenten in je leven.

Sleutelmoment 1

De dag: 1 september 1960.
De locatie: een kantoorgebouw in Hilversum
Hij komt het kantoor van Verónica binnen en vraagt ​​haar om een ​​baan.

“Ik heb een trieste maandag bij de krant gewerkt en heb wat ervaring opgedaan als receptioniste. Toen ik langs dat kantoor in die oude pastorie liep, zag ik dat ze Veronica-stickers op de ramen plakten. Ik kende Veronica omdat ik graag naar offshore-zenders luisterde. Als kind heb ik veel in het ziekenhuis gelegen vanwege mijn klompvoet. Ik moest er meerdere malen aan geopereerd worden. Uit verveling luisterde ik in bed naar Radio Luxemburg dat het publieke radiostation destijds voor de microfoon liet horen. In ieder geval hadden de kuststations popmuziek en jingles.

Ik was pas negentien toen ik Veronica’s binnenliep. Ik vertelde het meisje dat de deur voor mij opendeed dat ze een goede stem had en dat ze wist hoe ze teksten moest schrijven. Ja, ik had veel vertrouwen in mezelf. Nou, ze lieten me komen, voor een salaris van 250 florijnen per maand.

Eerst schreef ik teksten voor een waardeloze reisshow en voor de omroepers. Als extra bonus kon ik ook de station oproep album: ‘Dit is Radio Verónica op 192 meter’. Maar de zender betekende destijds niets. De programma’s werden uitgezonden vanaf het schip dat op zee lag bij Scheveningen. Daardoor werden we in eerste instantie alleen in de Haagse regio gehoord.

Nadat de gebroeders Verweij Veronica hadden overgenomen, kregen we een grotere scope en werd het professioneler. Toen kwam er ook een einde aan geschreven teksten. Het werd tijd, want als DJ moet je natuurlijk spontaan kunnen kletsen.”

Sleutelmoment 2

De dag: herfst 1962.
De plaats: het Veronicagebouw in Hilversum
met jouw programma Koffietijd wordt een bekende radiostem in Veronica

“Popmuziek werd populair, steeds meer mensen konden zich een radio veroorloven en de officiële zenders waren nog steeds goed en smerig. Als gevolg hiervan bleef Veronica niet onopgemerkt door het publiek. Met gerenommeerde dj’s als Willem van Kooten, Lex Harding, Rob Out en Jan van Veen werd de zender een begrip onder jongeren. Tot dan toe bepaalden mannen het geluid van de zender.

Daarom was het min of meer een revolutie toen ik in 1962 mijn eigen show kreeg. Die heette ‘Koffietijd met Tineke’. Het was een succes omdat ik makkelijk ben om mee te praten en omdat ik een goede antenne heb voor wat mensen willen. Als je je publiek voelt, weet je wat je moet zeggen en welke muziek je moet spelen. Maar je dacht toch niet dat ik daarvoor lof kreeg van de collega’s met wie ik samenwerkte? Nou ja, ze vonden het allemaal vanzelfsprekend.

Hij had een paar regels opgesteld om te overleven in een mannenwereld: Eén: wees zoveel mogelijk een van de jongens. Als je wilt overleven in zo’n verwaande cultuur, moet je heel direct zijn en zeggen waar het op staat. En twee: knoei niet met je teamgenoten, want dat wordt je ondergang.”

Sleutelmoment 3

De dag: 23 oktober 1964.
De plaats: thuis in Baarn
Zwanger zonder getrouwd te zijn, wordt ze de moeder van haar dochter Tuffie

“In die tijd was een alleenstaande moeder een schande. Je kon er voor ontslagen worden. Gelukkig was Tuffie een lieve meid. Haar vader was Tony Vos, hij werkte als jazzmuzikant en muziekproducent. We hebben samen veel gelachen. trouwden en kregen onze tweede dochter, SaraLee, Tony en ik gingen goed samen totdat we een auto-ongeluk kregen.

Hij lag een tijdje in coma en moest lange tijd herstellen. Daarna was hij een ander persoon. We waren nog tien jaar samen, maar uiteindelijk ging het niet meer. Toen kwam ik tot de conclusie dat ik niet het leven leidde dat ik wilde leven. Afgerond. “Ik voelde me een mislukkeling, maar ik had geen keus.”

Ze komt weer tot leven als ze in die tijd middagtelevisie gaat maken.

‘Op een dag parkeerde ik mijn oude, gehavende Renault voor het Veronicagebouw, tussen de Porsche van Lex Harding en de Jaguar van Rob Out. Op dat moment reed Joop van den Ende voorbij. Hij wees naar mijn roestige auto en die dikke mannenauto’s en zei: ‘ Doe jij niet iets verkeerd, Tinus? Ga naar de televisie. Dan kun jij ook iets winnen.’

Hij presenteerde eerst een middagshow voor Veronica en daarna voor RTL. “Avondtelevisie was toen iets nieuws. De meeste zenders vulden die uren met herhalingen, maar ik wilde een talkshow van het Libelle-type met verhalen, recepten en menselijke neigingen. Mijn show was de eerste keer dat ik live kookte, voor de camera. Om de sfeer van de foto te bepalen heb ik mijn eigen hond en mijn koffiezetapparaat meegenomen. Het maakte mij niet uit dat het serieuze Hilversum mij uitlachte. Maar het is fantastisch dat we twee miljoen kijkers hadden.”

Sleutelmoment 4

De dag: 27 april 1991.
De plaats: de studio van zijn eigen televisieshow.
Hij trouwt op zijn vijftigste verjaardag.

Haar vriend was de chirurg Peter IJkelenstam, zeventien jaar ouder dan de bruid. “Ik kende hem als de echtgenoot van mijn oude schoolvriend. Toen ze trouwden was ik zijn getuige. Jaren later werd mijn vriendin ziek en overleed. Hij was gescheiden en had zijn handen vol aan televisiewerk. Ik zocht dus niet helemaal voor een man. Na de begrafenis ontmoetten we elkaar. Hij was sociaal en ik kon over alles praten. Hij was de liefde van mijn leven.

Mijn contract bij RTL liep in 1998 af. Blijkbaar vonden ze mij te oud, 58 jaar oud. Ik had geen zin om mezelf te verkopen en nam afscheid van de radio-uitzendingen. Ik heb samen met Peter gekozen voor een leuk en gezellig leven. Wij wilden het wat rustiger aan doen. Om iets te doen te hebben, begon ik wijn te importeren en gingen we elk jaar een paar maanden naar ons vakantiehuis in Zuid-Afrika.

We zijn al dertig jaar samen. De afgelopen periode was zwaar. Na enkele hersenbloedingen nam zijn achteruitgang toe. Ik gaf hem te eten, verzorgde hem en verschoonde hem. Tot het niet meer mogelijk was. Er was geen andere uitweg dan een verpleeghuis. Daar ging het steeds verder achteruit. Hij woonde daar nog acht jaar voordat hij stierf. “Ik zat naast zijn bed met zijn hand in de mijne, maar hij had geen idee meer wie ik was.”

Sleutelmoment 5

De dag: 29 januari 2022
De plaats: Beeld en Geluid in Hilversum
Zij wordt benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

Na prijzen als de Marconi Oeuvre Award en de Ere-Zilveren Reismicrofoon is het nu ook een koninklijke onderscheiding. “Natuurlijk is het bijna schandalig om in de schijnwerpers te staan ​​voor iets wat je je hele leven al graag hebt gedaan. Want wie heeft het voorrecht om bijna zestig jaar lang zijn betaalde hobby te mogen uitoefenen? Ik ben er nooit vies van geweest om te gaan werken.”

Hij ontving de onderscheiding tijdens de laatste radio-uitzending die hij maakte voor Omroep MAX. “Na het overlijden van Peter wilde ik weer aan het werk. Zo bleef ik een tijdje onder de mensen.”

Toen hij tachtig werd, leek er een einde te komen aan zijn carrière: ‘Het was fijn om meer tijd te hebben om te reizen, maar ik miste werk, collega’s, luisteraars en muziek. Daarom was ik blij toen Verónica mij opnieuw vroeg. nog een paar jaar bij mijn oude club, maar toen ze wilden dat ik live ging uitzenden, verliet ik die club niet graag om middernacht in de weekenden.

Onlangs is zij verhuisd van haar woning in Baarnse Groen naar Huis Spier Rosa in Laren. Van daaruit loopt ze graag met haar rollator naar het centrum om koffie te drinken met haar vriendinnen. “Ik organiseer concerten bij Casa Rosa Spier. Ik ken iedereen in de business. Zou het dan niet zonde zijn om niets met die contacten te doen? En dan hoor je toch weer wat.”