Martine van Os: Televisie is voor veel mensen het venster op de wereld

Een date bij Martine van Os in Hilversum. Het liefst in de ochtend, want in de middag moet hij naar Media Park. Daar presenteert hij elke weekdag de talkshow. Tijd voor MAX . Je collega heeft zojuist een aanvraag gestuurd met wat cijfers van de afgelopen weken: met ruim 700.000 kijkers zijn zij koploper in de middag. En ze winnen vaak in talkshows op de late avond. “Dat is weer een bevestiging dat we het goed doen.” In deze aflevering van Sleutelmomenten ze vertelt over de mijlpalen in haar leven.

Sleutelmoment 1

De dag: e en lentedag 1976

De plaats: zijn ouderlijk huis in Hoevelaken

In de post zit een brief: je kunt terecht bij de Academie voor Expressie via Woord en Gebaar in Utrecht

“Als kind droomde ik van een carrière als actrice. Als leerling stond hij altijd vooraan als we met de klas wat drama deden. Daarom wilde ik naar de School of Dramatic Arts, maar ze lieten me daar niet toe. Daarna heb ik het geprobeerd op de Kleinkunstacademie en een dansles, maar dat werkte niet. Vervolgens heb ik mij ingeschreven aan de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar in Utrecht, een opleiding voor theaterdocenten. Zo ben ik in het vak terechtgekomen, dacht ik.”

“Eerst hebben ze mij afgewezen en ben ik als noodgeval naar een lerarenopleiding gegaan. Daar studeerde ik Nederlands en Duits, maar dat kwam alleen maar omdat ik niets anders had. Ik weet nog dat we tijdens de introductieweek naar theatervoorstellingen gingen en dat ik me daar niet prettig voelde. Omdat ik niet in het publiek wilde zitten, maar liever op het podium stond.”

“Gelukkig kreeg ik aan het einde van dat eerste jaar een brief van de Academie voor Expressie: alle leerlingen die het jaar ervoor waren geselecteerd, mochten het jaar daarop komen. Wat was ik opgelucht! Mijn volwassen leven begon echt op die school. Daar “voelde ik me thuis. Ik herinner me vooral de acteerlessen van Teunke Hauer, de moeder van Rutger. Ik heb veel van haar geleerd.”

Sleutelmoment 2

De dag: e en winterdag in 1979

De plaats: de Utrechtse Academie voor Expressie

Ontmoeting met de professor die haar echtgenoot zou worden

“Een vriend vroeg mij of ik Wouter Stips al kende. “Hij is zo’n aardige man”, voegde ze eraan toe. Hij was docent visueel ontwerpen in onze opleiding. Kort daarna begon ik van hem te leren. Mijn vriendin had gelijk: hij was aardig. Maar het duurde een tijdje voordat het echt iets werd tussen ons, omdat ik destijds een relatie had en hij getrouwd was. De waarheid is dat ik ook wat twijfels had, omdat hij twaalf jaar ouder is dan ik en een gezin had. Maar uiteindelijk was er geen manier om hem tegen te houden. Dus toen mijn relatie eindigde en hij ging scheiden, kozen we nog steeds voor elkaar. Samen kochten wij een huis in Utrecht. “We zijn al bijna veertig jaar samen.”

Sleutelmoment 3

De dag: ee Op een lentedag in 1981

De plaats: thuis, telefonisch

Dankzij een commercial maakt hij de sprong van acteren naar presenteren

“Ik speelde rollen in theater en in televisieseries. Nadat ik auditie had gedaan voor de show. Jan Rap en zijn vriend , Ik bereikte de laatste ronde. Het was dus even schrikken dat die rol op iemand anders viel. Maar al snel kwam er een verrassend telefoontje: dezelfde directeur vroeg mij een advertentie te maken voor de Belastingdienst, waarin hij teksten en uitleg gaf over de wegenbelasting.”

“Het was eigenlijk een presentatieklus. Toen die commercial op tv verscheen, kreeg ik ineens de ene presentatieopdracht na de andere. De VARA vroeg mij bijvoorbeeld of ik daar omroeper wilde zijn, maar ik zei nee. Ik was bang dat de buitenwereld mij alleen maar als omroeporganisatie zou zien en dat dit ten koste zou gaan van mijn prestaties. Dat is niet slim, want daarmee is de deur naar een goed contract gesloten. Maar later ging niet alles mis, want ik kreeg steeds meer presentatiewerk.”

Sleutelmoment 4

De dag: e en een zomerdag in 1988

De plaats: thuis in Hilversum

ze wordt moeder

“Mijn rol als moeder was een keerpunt in mijn leven. Voordat de kinderen kwamen, maakte ik me behoorlijk zorgen over mezelf. Ik vroeg me altijd af of ik het wel goed deed. Haal ik het beste uit mezelf naar boven? Zijn onze vakanties spannend genoeg? Ik voelde me vaak bezorgd over mijn carrière: gaat mijn programma door? En: wat is mijn volgende taak? Toen ik moeder werd, was het voor mij meteen duidelijk dat het niet alleen om mij ging en dat ik al mijn energie in mijn kinderen moest steken. Dat gaf mij rust.”

“Onze dochter werd hier in 1988 geboren. Bijna twee jaar later volgde onze zoon. Tijdens zijn jeugd had ik opdrachten op het station die een paar maanden duurden. Toen hadden wij altijd een oppas aan huis. Gelukkig altijd de goede. “Ik besef dat het niet altijd goed is voor kinderen als hun ouders een hele week weg zijn, maar ik denk niet dat onze kinderen iets te kort kwamen.”

Sleutelmoment 5

Dag: op een herfstdag in 2006

De plaats: Wegrestaurant De Witte Bergen in Hilversum

een gesprek met MAX-oprichter Jan Slagter is geweest overstappen naar Omroep MAX

“Ik deed het programma voor de KRO Beste Martina over relaties en gezondheidsproblemen. Ik had een goede score, maar ik vond het daar niet meer leuk. Wat mij echt stoorde, was dat ze zich wilden verjongen als dat nodig was. We moesten ons vooral richten op de jonge kijkers. Verjonging was toen overal in Hilversum de trend.”

“Maar ik vroeg me af waarom dat zo nodig was. Er is niets mis met het maken van programma’s voor senioren, toch? Ouderen zijn eigenlijk trouwe televisiekijkers. En televisie is voor veel ouderen het venster op de wereld. Dus toen ik las dat Jan Slagter Omroep MAX wilde starten, heb ik hem een ​​brief gestuurd. Ik schreef hem dat het een goed idee was en dat hij mij mocht bellen als ik iets voor hem kon doen. Na een week belde hij mij. Ons eerste gesprek bij De Witte Bergen verliep zo goed dat het een stevige basis werd voor wat komen ging.”

Vervolgens presenteerde hij diverse programma’s voor Omroep MAX. Hij is al zestien jaar het gezicht van de dagelijkse talkshow van Sybrand Niessen. Tijd voor MAX . “Het bracht rust in mijn carrière. Geen haast om te scoren, nooit het gevoel dat ze je benen onder de stoel vandaan willen trekken. Voor mij was dat een verademing in een omroepwereld vol haat en afgunst. Van Tijd voor MAX We bieden de kijker een positieve kijk, een beetje optimisme en kleur. “Dit maakt het programma tot een baken van stabiliteit in een wereld van onrust.”

“In april word ik 67. Misschien is het tijd om een ​​paar dagen minder te werken. Maar ik wil ook niet helemaal stoppen. Daarvoor is het te leuk. Ik zou graag weer willen acteren en een tragikomedie willen maken. Ik hoop dat dit binnenkort ook mogelijk is bij MAX.”