Waarom is de verdeling van inkomen en vermogen pijnlijk scheef? | Enschede

Macht komt in klassen. Spaargeld, bankrekeningen, beleggingen, woningwaarden, eigendom van bedrijven door de DGA (directeur-meerderheidsaandeelhouder), goudstaven in kluizen of onder de matras en het gezamenlijke pensioenfonds. Dan kom je gemiddeld uit op grote bedragen, variërend van niets tot veel. Plus de discussie of alles gelijk verdeeld is.

Begin dit jaar hadden we samen 459 miljard euro aan spaarrekeningen bij banken, 117 miljard aan betaalrekeningen en 166 miljard aan beleggingen in aandelen en obligaties. In totaal betekent dat 742 miljard, vergeleken met een bruto nationaal product van ongeveer 1 biljoen euro per jaar.

Maar er is meer vermogen, bijvoorbeeld de vermogenswinst in onze woningen: op 8,1 miljoen woningen (zelfbewoning of huur) is per woning een geschatte vermogenswinst van zo’n 175.000 euro, in totaal dus ruim 1,4 miljard euro . En dan de grote klap, de totale beleggingen in pensioenfondsen, die begin 2024 maar liefst 1.564 miljoen euro bedroegen.

Ik kan geen enkel cijfer vinden over de nettowaarde van de DGA’s, maar zelfs zonder dit cijfer hebben we gezamenlijk zo’n €3,7 biljoen aan activa, bijna vier keer zoveel als wat we in een jaar aan het bbp toevoegen. En daarom is Nederland een van de (gemiddeld) rijkste landen ter wereld. Relatief gezien is de verdeling ervan over de gehele bevolking veel mooier dan in staten als Saoedi-Arabië, Qatar en de Emiraten, die we qua welvaart per gemiddelde inwoner boven ons moeten tolereren.

Wat wij in het bijzonder beschouwen als het credo van activistisch links, namelijk compromissen over de verdeling van inkomen en rijkdom, wordt begeerd in minstens 190 van de 200 landen die bij de Verenigde Naties vertegenwoordigd zijn. Daarom is het aantal inwoners in de wereld dat tot Nederland wil worden toegelaten om van een deel van deze welvaart te genieten zo groot. Het aantal Nederlanders dat asiel zoekt in Eritrea of ​​Syrië is klein.

Ik zie dit perspectief zelden of nooit in het nationale politieke debat. Daarbij wordt herhaaldelijk verwezen naar de verdeling van inkomsten (winsten) en bezittingen, die volgens de luidruchtige minderheid pijnlijk scheef is. Maar zoals ik in mijn bijdrage schreef: als ik om me heen kijk in Nederland, en ook in Twente, zie ik een land waar voortdurend wordt geïnnoveerd en geïnvesteerd. We hebben geld en we geven het uit.

Onlangs bezocht ik mijn voormalige werkgever op Maasvlakte 2, waar een miljard euro wordt geïnvesteerd in een waterstoffabriek, de eerste grote van Europa, zelfs van de wereld, in combinatie met een miljard euro investering in een windpark, etc. een aantal in elektrische onderstations op locatie, waarvoor Tennet momenteel geen geld en personeel heeft, dus Shell neemt deze taak tijdelijk over en schiet het geld voor.

En dan zijn er plannen om op de lange termijn nog vele miljarden extra te investeren in de grootschalige ontwikkeling van groene waterstof en de opslag van CO2 in lege onderwatergastanks. Laten we ophouden al die ruimte in de media te geven aan mensen die zich verzetten tegen alles wat zij als ‘oneerlijk’ en ‘gevaarlijk voor de planeet’ beschouwen. Denkt u werkelijk dat de oplossingen voor een nieuwe energietoekomst zullen worden aangedragen door de mensen van bijvoorbeeld Extinction Rebellion? Niet precies.

De auteur is een voormalig journalist en communicatiemedewerker van Shell.