Het Delft van vroeger: Martin Kollaart

Zaterdag 9 maart, 10.00 uur

Algemeen

DELFT – ‘t Platenmanneke ligt aan de Voldersgracht, vlak achter de Delftse markt. Een platenwinkel die de muzikale vooruitgang van de vorige eeuw en het heden volop heeft meegemaakt. Achter de deur van ‘t Platenmanneke schuilt meer dan alleen vinylplaten en nostalgische klanken. Eigenaar Martin Kollaart (77) herinnert zich de steeds veranderende muziekwereld.

Zijn liefde voor platen begon op negenjarige leeftijd. ‘Mijn broer draaide vaak platen en ik ging er dan bij zitten. Hij zong ‘Tutti Frutti’ van Little Richard. Toen plaatste hij hem op een stoel en ik ging erop zitten. En op de plaat stond ‘Krak’. Toen liet mijn moeder mij een nieuwe plaat kopen voor mijn broer. Een maand later ging ik terug naar de platenwinkel en mocht ik zelf een plaat kopen. Op Radio Modern zeiden ze: “Deze wordt ‘heel groot’. Dat was het zeker; Ik had ‘Jail House Rock’ van Elvis Presley gekocht. Al op zeer jonge leeftijd wist Kollaart goede foto’s te onderscheiden, iets dat in zijn latere carrière zeer nuttig zal zijn.

Oorsprong
Na gewerkt te hebben bij EMI en Multifoon richtte Kollaart in 1972 de groothandel Flying Disc op. Hij zocht er een pand voor en Kollaart, geboren in Rotterdam, verhuisde naar Delft. “Die jongens hadden alleen maar een telefoon en een bureau nodig”, zegt Kollaart. Ik legde mijn platen op de grond. Ik was er snel overheen. Later vond ik een pand aan de Voldersgracht.’

De oorsprong van ‘t Platenmaneke gaat terug tot 1977, toen Kollaart zijn winkel opende. “Op 11 november gingen we om elf over elf open”, vertelt Kollaart. Er ging veel werk aan de inauguratie vooraf. “Drie dagen lang heb ik dag en nacht gewerkt om de winkel gereed te maken”, vertelt Kollaart. Gedurende deze periode sliep hij weinig. Gelukkig was de winkel voor hem de moeite waard. Hier kunt u uw passie voor muziek uiten.

Als je nu de winkel binnenloopt, waan je je terug naar eind jaren 70. De binnenkant van de winkel staat vol met netjes geordende bakken met platen. Naast de trap staat een enorme Kuifje-raket. Achterin bevindt zich een lange balie; Hier controleert Kollaart de kwaliteit van uw vaat en maakt deze schoon. Volgens Kollaart is dit een belangrijk proces dat zorgvuldig moet worden uitgevoerd om de kwaliteit van de platen te waarborgen.

Een goed idee
“Voor de winkel kon je onze platen horen”, zegt Kollaart. ‘Ook veel jongeren deden hetzelfde; Er waren er zelfs die alleen maar kwamen luisteren en nooit iets kochten. De winkel werd ook een soort ontmoetingsplek of ontmoetingsplek.’ Met zoveel luisteraars in de winkel werd de koptelefoon een ramp. Op een gegeven moment kwam een ​​klant op het goede idee om hem op te hangen. ‘Zo gezegd zo gedaan. Vervolgens hebben we een gat in het midden van de koptelefoon geboord, zodat we deze aan een haakje aan de muur konden hangen. Het bleek dat alle linkerkanalen verdwenen waren. De koptelefoon was een groot succes, alleen kon je alleen met je rechterhand luisteren.’

Dat doe je niet
‘Bij de V&D was een album van de oude band van Todd Rundgren, Nazz, te koop. Dat doe je niet! Uit jaloezie kocht ik alle albums. Een week later waren ze weer in de aanbieding en kocht ik nog eens honderd platen.’ Later ontmoette Kollaart de muzikant en singer-songwriter ook persoonlijk. “Ik vertelde hem ook dat ik al zijn platen had gekocht.”

Kollaart is niet alleen fan van de band: Nazz. Op de vraag wat zijn favoriete album aller tijden is, lichten zijn ogen meteen op. Hij herinnerde zich het album in kwestie in een oogwenk. ‘Dit album is tijdloos! Veruit het beste album van ‘The Band’.’

CD-boom
Begin jaren tachtig ontstond er een nieuwe trend. Iedereen begon massaal naar de compact disc (de cd) te luisteren. Vinyl was uitgesloten, maar niet voor Kollaart. Op ‘t Platenmanneke bleef Kollaart ondanks dalende verkopen trouw aan vinyl. ‘Ik herinner me nog mijn eerste cd: ‘Bitches Brew’ van Miles Davis. Ik rende naar boven en dacht: nu ga ik het beleven. Ik zette die cd op en… ik dacht: wat is dit? Het klonk zo schril dat het verschrikkelijk was. De commotie was zo groot dat ook Kollaart met pijn in het hart de cd’s begon te verkopen. ‘Die dingen vlogen over de toonbank. Al heb ik ze altijd aan de rand van de winkel geplaatst. Het hart was en is voor vinyl.

Door de jaren heen heeft ‘t Platenmaneke verschillende digitale revoluties ondergaan, met de opkomst van cd’s, mp3’s en streamingdiensten. Toch besloot Kollaart zijn liefde voor vinyl na te streven, en dat bleek een verstandige keuze. “Mensen beseffen nu pas dat de cd helemaal niet klinkt”, zegt Kollaart. Nu, te midden van een hernieuwde belangstelling voor analoge geluiden, is de platenwinkel een plek voor zowel doorgewinterde vinylverzamelaars als nieuwsgierige jonge mensen die de warmte van analoge muziek ontdekken.

infectieuze mononucleosis
“Ik vond dat mono veel beter klinkt dan stereo”, zegt Kollaart. ‘Als je een platenwinkel runt, moet je de concurrentie altijd twee stappen voor zijn. Ik ben al eerder begonnen met de verkoop van Blue Note en dat was een succes.’ Kollaart is een echte muziekliefhebber; Kwaliteit is voor hem het allerbelangrijkste. Hij brengt zijn passie over in zijn zorgvuldig geselecteerde albums. “Kom op, ik zal je iets vertellen”, zegt Kollaart. Bevat een Peggy Lee-album van meer dan 60 jaar geleden. Terwijl de naald van een platenspeler over de groeven glijdt, komen de klanken van vervlogen tijden tot leven. ‘Het is alsof je er live bij bent; Dat is prachtig.’