Over de Vrouwe van Hilversum, een grootgrondbezitter in een dorp in Drenthe

Het is, zegt de vrouw aan de deur van haar villa in Hilversum, terwijl de hond aan haar voeten blaft, “een prachtig bezit”, en dat is het ook, want zij en haar broer bezitten de helft van een dorp in Drenthe.

Ruim twee uur rijden, in Emmer-Compascuum, ze zien het nooit, het staat hier niet, maar iedereen die hier een huis heeft, weet van het bestaan ​​ervan. Ilonka Kröner is eigenaar van grond aan straten met namen als Westerdiep, Oosterdiep, West-Doorsnee en langs het Hoofdkanaal zijn ruim 260 kavels van haar.

De gemeente wil er vanaf, de D66 stelde Kamervragen over de verstoring van de ‘leefbaarheid’ en de ‘lokale vastgoedmarkt’, zoveel grond in handen van ‘één familie’, het was op televisie, de gemeente Emmen wijst erop dat de familie Kröner de stad zonder enige compensatie verovert.

In haar kantoor in de binnenstad wijst makelaar Daniëlle van der Kuil op de vastgoedadvertenties die aan de muur hangen: “Het is een rage de laatste tijd.” Ze kan erop wijzen dat de huizen op de pachtgrond van de familie Kröner minder populair zijn op de markt, kijk, deze staat al ruim een ​​jaar te koop.

Het probleem is niet zozeer de huur, die vaak maar 1,13 euro per jaar kost, ‘de rijke dollar van vroeger’, maar de problemen met de verkoop. Ilonka Kröner heeft voor elke verkoop van een huis recht op één twintigste van de koopsom, de zogenaamde ‘twintigste cent’, twintigduizend euro voor een huis dat vierduizend euro kost.

“Jongeren kunnen het niet betalen”, zegt Van der Kuil. ‘De banken stellen hier vragen over. Ze vinden het vreemd. Je kunt niet zomaar een hypotheek krijgen. Stel dat je als koppel een huis koopt en vervolgens gaat scheiden, dan moet je opnieuw de twintigste cent betalen. Het wordt tijd dat deze ouderwetse dingen worden afgeschaft.”

Emmer-Compascuum, een dorp met een ‘normale instelling’, een dorp met veel verenigingen en een gastvrij leven, is een lamellendorp in de Drentse veenkoloniën. Dat een groot deel van de grond eigendom is van een familie Randstad, dateert uit overeenkomsten die teruggaan tot 1885, toen hier de turf werd afgegraven.

De familie Kröner investeert “niet meer in het gebied”, zegt de gemeente Emmen, waarbij wordt benadrukt dat Ilonka Kröner zeker niet in het gebied woont. 19e-eeuwse grondrechten staan ​​nu nieuwbouw en andere projecten in een kwetsbaar gebied van Nederland in de weg.

Deze arrangementen komen het meest voor op voormalige veen- en moerasgebieden. In Abcoude, Baambrugge en Vinkeveen betaalden bewoners duizend jaar lang de zogenoemde ‘dertiende cent’ over de vraagprijs. In een naburig dorp van Emmer-Compascuum, Emmer-Erfscheidenveen, werd begin deze eeuw de ‘twintigste cent’ aangekocht.

Ook de gemeente Emmen probeerde jaren geleden met Ilonka Kröner te onderhandelen, maar een koopovereenkomst bleek ‘helemaal niet’ mogelijk. De gemeente heeft geen reactie ontvangen van het Hilversumse makelaarskantoor dat haar belangen behartigt.

Deze makelaar lijkt gevestigd in een dromerig wit gebouw. Je loopt hier binnen en de hele aardige secretaresse weet meteen wat het is: “Oh, je bent hier voor het huurcontract.” Wacht, ze zal de persoon bellen die hiervoor verantwoordelijk is, meneer Meinsma.

“Ik ben het daarmee eens”, zegt de heer Meinsma eenvoudigweg. Met andere woorden: hij int jaarlijks de huur bij Emmer-Compascuum, inclusief de twintigste cent. Meer wil hij er niet over zeggen, “ook uit privacyoverwegingen.” Dit suggereert een zakelijke relatie tussen hem en Ilonka Kröner, maar deze suggestie is onjuist. In een wat gekke plotwending blijken ze levenspartners te zijn.

Als je goed in de showbusiness zit, denk je nu: Ilonka Kröner, die naam herken ik ergens van, en het is waar, zij was jarenlang de persoonlijke manager van cabaretier André van Duin, een ‘fantastische man’. , zegt hij bij de deur van zijn villa in Hilversum.

Hij erfde de rechten op de grond in Emmer-Compascuum van zijn moeder. “Mijn man doet het management, een heidense taak, hij doet het uitstekend.” Hij adviseert ‘geen commentaar’, ‘dus daar blijf ik bij.’ Voor het geval de gemeente opnieuw wil onderhandelen: ‘Ik verkoop het niet zomaar.’

[email protected]