Lisa Snijders van Boekhandel Stevens deelt ontroerend verhaal op Facebook – HCnieuws

5 maart 2024 om 11:35

Mensen

HOOFDDORP “Hoe Stevens Bookstore bijna verkocht.” Zo begint Lisa Snijders haar Facebook-post, waarin ze al bijna 300 reacties en 800 likes heeft ontvangen. De mede-eigenaar van boekhandel Hoofddorp deelt op maandag 4 maart haar indrukwekkende verhaal.

“Als je mij begin 2023 had gesproken, had er een te koop bord in de tuin gestaan. Ik wilde opnieuw beginnen, zodat ik er niet meer mee te maken zou krijgen”, zegt Lisa. Hij verwijst naar een persoonlijke ervaring met ongewenst gedrag in 2016. In zijn Facebookbericht schrijft hij over de jaren daarna. “Mijn wereld werd steeds kleiner.” Hij spreekt van een ‘onhoudbare situatie’ met ‘jarenlange onderduik’ en ‘traumazorg voor posttraumatische stressstoornis’.

De essentie van het verhaal is echter positief: “Ik heb jarenlang in stilte geleden, maar ik genas heel luid. “Nu kan ik met trots zeggen: Stevens Bookstore is niet te koop.” Hoewel hij het ‘ongelooflijk angstaanjagend’ vindt, besluit hij zijn verhaal te delen. “Het voelde als een bevrijding. Eindelijk gaf ik mezelf toestemming om de waarheid te spreken die ik al die tijd had achtergehouden. Tijdens de installatie voelde ik dat ik het warmer kreeg, maar de reacties genezen op plekken waarvan ik niet wist dat er iets was.”

De antwoorden verrasten Lisa. “Er is geen enkele onaangename reactie geweest. Ik denk dat het heel leuk is voor vrouwen die een soortgelijke ervaring hebben gehad. Zij moeten weten dat zij ook veilig hun verhaal kunnen delen. “Mannen, maar eigenlijk iedereen in een machtspositie, moeten zich afvragen of ze dit zorgvuldig genoeg benaderen.”

Lees hieronder het volledige verhaal van Lisa:

Hoe Stevens Bookstore bijna uitverkocht was. Erik van Itterzon en ik zijn sinds 2010 eigenaar van Stevens Boekhandel in Hoofddorp. Toen we de winkel overnamen, was ik 26 jaar oud en Erik 55 jaar oud. We wisten vanaf het begin dat er een tijd zou komen dat hij de enige eigenaar zou blijven. Maar daar heb ik niet vaak aan gedacht, want het was – en is – een feest, samen de leiding nemen. Bijna elk jaar vertelden we elkaar in een paar zinnen dat we het naar onze zin hadden en Erik liet telkens weten dat hij er niet eens aan dacht om te stoppen.

Eind 2022 werd het voor het eerst een langer gesprek en noemden we zelfs een mogelijk jaar voor de volgende stap. De tijd verstreek en beetje bij beetje kwam de tijd om serieus na te denken en beslissingen te nemen. In de tussentijd was er maar één tegenslag… Een paar jaar geleden begon ik terug te trekken toen we spraken over zelfstandig verder gaan.

Ik gaf hiervoor altijd een andere reden en zocht naarstig naar een alternatieve carrière. De boekwinkel begon het verkoopproces. In de privésfeer stond er een te koop bord in onze voortuin en werden er gesprekken gevoerd met potentiële kandidaten. Want nu had hij besloten dat hij tegelijk met Erik niet langer verhuurder wilde zijn. Ik wilde niet toegeven – vooral niet aan mezelf – wat de echte reden was dat ik wilde stoppen.

In 2016 had ik een persoonlijke ervaring met ongewenst gedrag. Niet in onze boekwinkel, maar in de boekwinkel waar ik me veilig voelde. In 2015 werd ik uitgeroepen tot ‘Boekverkoper van het Jaar’ omdat ik vernieuwend en eigenzinnig werkte. Ik probeerde het lezen, en vooral het kopen van boeken in echte boekwinkels, aantrekkelijk te maken voor alle doelgroepen. Ik organiseerde bijvoorbeeld een geluksreis naar Cambridge met klanten en de auteur, een techno-dj draaide in onze boekwinkel toen zijn biografie verscheen, we brachten de nacht door in de boekwinkel met 51 jongeren toen er een nieuw boek verscheen, enzovoort. . . Stunts die vaak in landelijke dagbladen en af ​​en toe op televisie verschenen.

Ik vond het leuk om bij allerlei clubs vanuit verschillende invalshoeken bijeen te komen. Ik vond het leuk om zowel voor als achter de schermen te werken om samen met geweldige mensen te innoveren en ons vak vorm te geven. Met de komst van e-books en online shoppen was dit een uitdagende baan die mij veel nieuwe energie gaf. Het vuur dat ik vocht voor de koninklijke boekwinkel brandde helder. Totdat ik eind 2016 van alle radars verdween.

Want zelfs in die geweldige boekenhandel zitten rotte appels. Mannen die deel uitmaken van systemen die zich van oudsher richten op het bezitten en gebruiken van vrouwen. Waar ik helemaal zonder remmingen ging.

De ervaring zelf was ruim voldoende om mij te traumatiseren, maar vooral de veelvuldige pesterijen die daarop volgden hadden een steeds groter effect. Omdat ze mij niet met rust lieten. Hoewel ik duidelijk had aangegeven dat het voorval voor mij onaangenaam was, was de boekenafdeling groot genoeg en wilde ik geen enkel contact hebben. Zonder respect. Ik vermeed bijeenkomsten, verliet clubs, verwijderde mijn Facebook, veranderde mijn telefoonnummer. Sinds 2016 is mijn wereld steeds kleiner geworden.

Na jarenlang ondergedoken te zijn geweest, was ik eind 2022 bij een chique prijsuitreiking. Via een collega-vriend ontving ik de gastenlijst. Het was veilig, ik heb het niet op de lijst gevonden. Ik ging blij weg met een feestjurk en mijn haar opgestoken. Toen de man in kwestie onverwacht verscheen, werd ik ongerust. Maar met een zaal vol grote eettafels tussen ons in, kon ik toch nog een beetje genieten van de avond.

Na de ceremonie was ik aan het praten met een collega en de man bleef daar weer, dus binnen tien minuten zat ik huilend en wanhopig weer in de auto op weg naar huis. Dit gaf mij weer een ervaring waarbij ik niet alleen werd gelaten.

Toen ik in januari 2022 de BOOS-aflevering van Tim Hofman bekeek, knapte er iets. Er waren vrouwen in de uitzending die vreselijke dingen hadden meegemaakt en ik hoorde ze dingen zeggen die ik altijd heb gezegd. En ik hoorde voor het eerst uit hun mond hoe pijnlijk en absurd mijn eigen woorden klonken. Zij gaven zichzelf de schuld, ik gaf mezelf jarenlang de schuld. Met bezwete handpalmen mailde ik iemand van de boekenafdeling en vroeg om hulp. Ik heb het. Ik mocht met een hulpverlener praten en kreeg hulp voor het trauma. Omdat de kast die hij behendig met beide handen dicht had gehouden, was opengebarsten, waardoor er jaren van ellende waren ontstaan. Ik was overweldigd, de lichten gingen uit, ik had PTSS.

De situatie thuis werd onhoudbaar, mijn hele wereld was onzeker. Ik viel mijn man regelmatig fysiek aan, ik scande overal de omgeving, ik sliep niet meer, ik had flashbacks, ik zag mogelijke toekomstscenario’s, ik was dag en nacht aan het vechten.

Het hele jaar 2022 stond in het teken van de traumazorg. Zo kwam ik van mijn PTSS af. Vervolgens heb ik in 2023 mijn deel van het werk gedaan en mijn wonden genezen, zodat ze nu littekenweefsel zijn: sterker en veerkrachtiger dan een normale huid. En ik heb moed en kracht verzameld. Veel lieve mensen om mij heen die mij kunnen ondersteunen in dit proces. Ik heb jarenlang in stilte geleden, maar ik genas heel luid.

Medio 2023 besefte ik plotseling dat ik de boekenhandel verliet om vrij te zijn. Ik wilde een baan waarin ik kon verhuizen. Waar ik geen last zou hebben, zou ik me veilig voelen en zou ik me weer als een kind op de speelplaats kunnen voelen. En terwijl ik dit ineens heel duidelijk zag en mijn naam eraan durfde te verbinden, kwam er tegelijkertijd een kracht vrij, voelde ik mijn vuur weer branden en voelde ik elke vezel van mijn lichaam… NEE!

Omdat ik dol ben op het boekenvak en werken in de boekwinkel. Met de beste klanten ter wereld, de beste collega’s. Het is een zeer lonend vervoermiddel om de wereld een stukje mooier te maken. Het is ook mijn boekenbedrijf en ik heb het recht om me hier vrij en veilig te verplaatsen.

Nu kan ik met trots zeggen: Stevens Bookstore is niet te koop. Op termijn zal ik de winkel overnemen. En wat die vrijheid in het boekenvak en in de wereld betreft: die neem ik terug. Ik heb het nooit weggegeven, ze hebben het van mij afgepakt. Ik ga terug naar de speeltuin en heb plezier, wetende dat ik mezelf kan verdedigen als dat nodig is.

Met trillende vingers en bonzend hart plaats ik dit. Het is ongelooflijk eng om dit te delen in een wereld waar het oordeel soms de overhand lijkt te krijgen. En toch vertrouw ik erop. Over jou en ook over mij. Ik heb ook het gevoel dat ik hiermee door de laatste hoepel spring. Zo bevrijd ik mezelf van de laatste restjes angst en schaamte. En aan de andere kant van de ring roept de vrijheid ons. Om volledig mezelf te zijn, om weer in het licht te durven staan. En nu zijn we weer terug bij de schommels!