Altijd nieuwe lieve woorden | kolom

Voor het eerst sinds jaren kreeg ik een paar weken geleden een parkeerbon in Hilversum. Geen probleem, ik was twintig minuten te laat. Twee politieagenten, van wie er één blijkbaar in opleiding was, cirkelden om mijn auto heen en waren al bezig met het schrijven van het bekeuringen toen ik ter plaatse arriveerde. Kan ik nog vergeven worden? Jammer genoeg niet. Terwijl ik schreef, was ik te laat en had ik niets te klagen.

Een week later arriveerde er een envelop in mijn brievenbus. Van ‘Parkeerservice’. Ik was gewend aan boetes van het Centraal Justitieel Incassobureau (te hard rijden) of gemeentelijke logo’s (parkeerboetes). Nu het woord ‘Parkeerservice’. Ik vroeg me af welke service ze mij hadden geboden. In dit geval was er een overtreding geconstateerd, maar heeft ‘Parkeerservice’ mij bijvoorbeeld nooit een vrije parkeerplaats getoond of mijn voorruit bedekt met een doek.

Ik beschouw ‘Parkeerservice’ als een van de vele nieuwe eufemismen die om ons heen worden gegooid. Ik denk niet dat er een Nationale Commissie voor de Verandering van Woorden bestaat, dus ik begrijp niet waar het allemaal vandaan komt. Maar opeens zijn ze daar, de lieve nieuwe woorden.

We gingen van gastarbeiders naar buitenlanders, van immigranten naar mensen met een ‘niet-westerse immigratieachtergrond’. Ik ben benieuwd wat dit binnenkort gaat vervangen. De stoptrein werd opeens een ‘sprinter’, wat het tegenovergestelde lijkt, maar het is nog steeds hetzelfde. Stiefkinderen en stiefmoeders werden ‘extra zonen en stiefmoeders’. Goede scheiding, papa geeft mama een mooie bonus.

Gehandicapten en gehandicapten bestaan ​​niet meer. Ze werden plotseling ‘gehandicapten’, maar dat sloeg natuurlijk nergens op. Ik heb ook veel beperkingen, iedereen heeft beperkingen. Nu worden ze ‘mensen met mogelijkheden’ genoemd. Mijn eigen mogelijkheden zijn beperkt, dat weet ik.