Ton Verlind: ‘Kijkers zijn niets beu’

Hilversum is niet alleen qua onderlinge etiquette de weg kwijt, maar ook creatief gezien zitten zowel de commerciële televisie als de publieke omroep op een dood spoor. Dit vertaalt zich in de opkomst van een gerevitaliseerde televisie, in de vernieuwing van oud materiaal. Het is een teken van creatieve armoede, mede veroorzaakt door het feit dat het vooral mannen boven de vijftig zijn die het voor het zeggen hebben. Dat is althans de analyse dat Tina Nijkamp, ​​media-expert en columniste voor de Telegraaf (16 februari 2024), in 2008 mediavrouw van het jaar noemde vanwege haar verdiensten als programmahoofd van SBS. Hij noemt nog twee redenen voor dit verlangen naar het verleden: channelmanagers zijn gewoontedieren, ze doen het liefst wat ze altijd hebben gedaan en succesvol zijn geweest. Door de oorlog verlangen kijkers naar het verleden.

Kijkers zijn niets beu.

Het is een interessante analyse waarin belangrijke elementen ontbreken. Naar mijn stellige overtuiging hebben televisiekijkers vooral genoeg van het niets van televisie, het najagen van hoge kijkcijfers, het hoge niveau van onzin, de eindeloze herhaling van hetzelfde steeds maar weer, de kleine clan van degenen die we al kennen. . wij die zonder ook maar een greintje ervaring de opinie domineren op alle mogelijke terreinen, de beelden van een feestende binnenste cirkel die zichzelf feliciteert met zijn eigen successen (Glass House, Top 2000, alle prijzen die de makers van het programma aan iedereen in overvloed uitreiken). anderen, enz.), het gebruik van trucs om kunstmatig de hoogst mogelijke kijkcijfers te genereren. We zijn de zelfgenoegzaamheid van de televisie beu.

Overmatig slachtofferschap

Er is nog een reden voor de publieke omroep. De overdreven loyaliteit aan de diversiteitsagenda die – tot voor kort – werd gedomineerd door links, groen links en sociaal-liberalen, de uitbuiting van het slachtofferschap doordrenkt van overdreven proporties van empathie, de behoefte om goed te zijn, om tegen anderen te prediken, de ontrouw van het volk die het beeld definiëren voor hun omroepen, waardoor je deze iconen voortdurend tegenkomt in verschillende rollen op verschillende plaatsen, geassocieerd met de vraag wie je nog kunt vertrouwen, de verwevenheid van belangen die het moeilijk maakt om te beoordelen wat die iemand werkelijk vertegenwoordigt, het herkennen van de het gebrek aan moed dat in de samenleving bestaat, de ontevredenheid neemt toe en de sociale verhoudingen neigen in een richting waar Hilversum geen raad mee weet, het gemak waarmee je dingen opgeeft die goed waren maar die zonder zinvolle discussie opofferen wat een kleine groep ziet als ‘Voortgang’.

Val in slow motionnoorden

Ik schreef eerder, naar aanleiding van de talrijke incidenten die zich bij de publieke omroep hebben voorgedaan, dat we getuige zijn van de slow-motion achteruitgang van dit omroepsysteem, veroorzaakt door het gebrek aan moreel leiderschap (=voorbeeldgedrag) en het gebrek aan moed om te onderkennen wat er gebeurt in de samenleving. ..het gebeurt echt. De panelen glijden. Zoals media-expert Tina Nijkamp zegt: De publieke omroep die Anita Witzier met een bloem stuurt om de buurt groener te maken, is misschien een sympathieke reactie, maar niet de meest krachtige.

TON VERLIND