Psychiatrisch – 1Zwolle

Op 9 februari stond op deze website een verslag van een rechtszaak tegen een zekere Gerrit van V. Ik citeer de site: “De man lijdt aan ernstige psychiatrische stoornissen en is suïcidaal. In december 2022 werd hij op de intensive care van Dimence in Stadshagen overgoten met een brandbare vloeistof. Met gevaar voor eigen leven weerhouden twee verpleegsters hem ervan zijn kleren in brand te steken.“

“Van V. belandde op straat en afgelopen zomer probeerde hij opnieuw zelfmoord te plegen door in het water van Zwarte te springen. Een paar maanden later bereikt hij een climax als hij met een mes de keel van een nietsvermoedende politieagent probeert door te snijden. “Van V. verwachtte dat de agent hem zou neerschieten.” Einde citaat.

Naar mijn mening, en gelukkig niet alleen de mijne, een duidelijk geval waarin de psychologische zorg ontoereikend is. In het verleden werd deze categorie mensen indien nodig meegenomen. In onze regio, vaak in het Sint Fransiscushof van Raalte, waar liefdevol, soms jarenlang, werd gewerkt om hen voor te bereiden op een waardig en zelfstandig bestaan. Ik heb het uit de eerste hand ervaren.

Nu lijkt alleen het opleggen van tbs een adequate oplossing voor dit probleem, wat uiteraard niet het beoogde probleem is. Mensen lijden aan psychische aandoeningen en hebben geen behoefte aan strafmaatregelen, maar aan iets als rust, netheid en regelmaat.

Een jaar eerder stond er ook op deze site een gerechtelijk rapport, maar dan van een jonge vrouw die dakloos dreigde te worden. Zo in de war dat ze verkeerde beslissingen neemt en veel ongemak veroorzaakt in de buurt. Ook zij zou tijdelijk moeten worden opgenomen in het Sint Fransiscushof. Maar ja, ze hebben het afgesneden. De geroosterde peren werden over het hek van iemand anders gegooid.

De juryleden hebben het hier duidelijk moeilijk mee. In de zaak van de vrouw wendde de rechter zich zelfs tot de aanwezige journalisten. “Het is goed dat de pers hier vaker over schrijft. Het is armzalig dat we ons in de huidige maatschappij in deze toestand bevinden.”

Hij verwees naar vroegere tijden, toen het voor mensen met psychische problemen makkelijker was om in instellingen terecht te komen. Daarom werd hij voor een onmogelijke keuze gesteld. Van deze vrouw wordt verwacht dat ze succesvol zal zijn in de samenleving, maar in werkelijkheid kan ze dat niet. ‘Hij zet je tussen twee stoelen,’ zei hij tegen de vrouw.

En wij? Moeten we ons niet schamen en actie ondernemen?