Iris Hond met ‘Het stof ontwaakt door de dageraad’ bij Kunstmin

Dordrecht – “Muziek die mijn droevige ziel deed schudden; muziek, jij die mij kalm, sterk en gelukkig hebt gemaakt, jij die mijn liefde en geluk bent, ik kus je zuivere mond, in je haar zoet als honing verberg ik mijn gezicht. (Romeinse Rolland)

Gepresenteerd op 10 mei iris hond zijn muzikale dagboek voor het eerst in de kleine zaal van het Concertgebouw. Titel van zijn nieuwste programma en CD: Het stof dat de dageraad doet ontwaken.
Zaterdagmiddag 19 oktober stap ik op mijn reservefiets naar Kunstmin om daar een concert bij te wonen iris hond (mijn goede fiets staat in een fietsenmaker).
Iris Hond, misschien wel het meest bekend van het tv-programma Pretty Wrong. ‘Iris en de 12 dadels’ en een romance met Marco Borsato, van de aardbodem verdwenen, hij is bovenal een getalenteerd pianist. Het feit dat ze ook prominenter aanwezig is in de tabloids en als artiest zelden serieus wordt besproken in ‘kwaliteitskranten’ en muziektijdschriften, maakte mij terughoudend, maar ook erg nieuwsgierig. Iedereen verdient het om met een open geest ontvangen te worden.

“Wie ik zie, ben ik niet”, is een van de citaten uit de krant die tijdens het eerste deel van het programma op de achtergrond ‘doorloopt’. Iris zong alle nummers van haar nieuwe album op een vrijwel geheel donker podium. Onder de rand zitten twee rode hoge hakken, de enige kleur van de nacht. vergezeld van Mart Jeningabassist en toetsenist benaderen wij de ervaringen van een jonge vrouw die een moeilijke fase in haar leven doormaakt en brengen deze over in muziek, taal en beeld.
Eerst de beelden: we zien het strand, de golven worden geteld. We zien een vage figuur, ondersteboven aan een touw hangend, met zijn haar vastgebonden en vervolgens gebruikt om te schilderen. Ten slotte wordt het met een touw uit de modder (of nat zand, wat maakt het uit) getrokken. De boodschap aan het einde van het eerste deel is duidelijk, zoals blijkt uit de teksten en afbeeldingen: “Ik ben terug, ik voel me weer goed.”
Normaal gesproken zijn ouders goede mensen die het beste voor hun kinderen willen. Op elfjarige leeftijd leerde Iris een wijze les van haar vader: je kunt je emoties als inspiratie gebruiken om iets moois te creëren. Met haar eigen composities blijft Iris Hond dicht bij de muziek van Ludovico Einaudi, een van haar inspiratiebronnen. Continu herhalende golvende patronen in vloeiende lijnen en subtiele akkoorden. Het is niet verwonderlijk dat het publiek wordt getransporteerd naar een wereld vol melancholie.

Het tweede deel van de avond vindt in alle opzichten in een vrolijker sfeer plaats. Het dagboek sluit af met verhalen over slapeloosheid en eenzaamheid. Er is liefde gevonden, een bepalende factor in hoe iemand het leven benadert. Op het podium wordt hij letterlijk lichter. En muziek verheft ook. Het blijft bijzonder dat je een stemming (verdriet, eenzaamheid, liefde) zo geweldig kunt vertalen in muziek! Ik moet toegeven dat het niet alleen maar muziek is. Maar als je ziet hoe het mensen raakt, ook bij Kunstmin, kun je alleen maar bewonderen en applaudisseren.

Laat ik afsluiten met nog een citaat van Romain Rolland, winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur van 1915:
“En genesteld in je borst hoor ik de hartslag van het eeuwige leven.”

Gezien en gehoord op Kunstmin:
Iris Hond met haar programma:‘Stof dat de dageraad doet ontwaken’
De gelijknamige cd is verkrijgbaar op de website: www.irishond.nl​