Bed en Breakfast vol liefde

Lang geleden was Henrys Grand café (waar alles behalve klein Nerootje begon) ook een hotel. Toen ik Hotel Marktzicht overnam en ombouwde tot Henrys Grand café, was het een hotel en sindsdien als beginnend ondernemer. Ik heb alle factureringsvarianten nodig, ik ben ook begonnen met het beheren van het hotel… Nou… hotel was een heel exotische naam, het was meer een kamerverhuurbedrijf, met 6 kamers: een vierpersoonskamer, een driepersoonskamer en 4 tweepersoonskamers. . De kamers hadden 2 configuraties: erg warm en koud en de muren van de gang waren bedekt met tapijten. Nou, dan heb je een idee van hoe mijn hotelleven er 28 jaar geleden uitzag. Het was niet meer actueel, maar zoals ik al zei, ik had alle facturatie nodig, ook voor de hotelkamers. Ik was slim genoeg om Danielle hoofd van het hotel te maken, dus Daan checkte in, ging naar boven en Daan reageerde op alles. moeilijke vragen was een vastberaden West-Friese serveerster, maar op 25-jarige leeftijd liet ze zich niet intimideren. Ze zei niet precies hoe laat de lichten uit moesten gaan, maar ze wilde niet onbeleefd zijn. Tot de familie Jansen boekte. Of eigenlijk heeft de familie Jansen niets geboekt, Hotel de Nachtegaal wel, omdat ze overboekt waren en de familie Jansen het niet kon huisvesten of wij ze konden helpen. De Nachtegaal was blij met de oplossing en de familie Jansen had geen idee waar het terecht zou komen. Het Grand Café Henrys Hotel was de plek waar ze na een bruiloft zouden slapen. Het was niet de naam. Vol grootsheid als je in de naam gelooft.

Daan werd gepromoveerd tot gastvrouw en nam de binnenkomende gasten mee naar hun kamers. We hadden 15 bedden verdeeld over 5 kamers. We gingen ervan uit dat dit ook gecommuniceerd was en dat we allemaal familie waren, dus met zijn drieën op een driepersoonskamer zou geen probleem moeten zijn. Het eerste stel dat Daan naar kamer drie bracht, was een verliefd stel dat uitkeek naar de bruiloft, maar ook naar elkaar. Net toen ze correct waren geïnstalleerd, kwam een ​​76-jarige grootmoeder de kamer binnen om het resterende bed op te eisen. De eerste confrontatie met Daan was een feit. Niet zeuren, we hebben maar 15 slaapplaatsen, jullie zijn met 15, dus oma slaapt wel bij je. Langzaam kwamen de overige gasten binnen. Toch wilde iedereen naar het toilet en belde meteen Daan. Er is geen wc-papier… Daan ging naar de supermarkt en kocht 6 rollen wc-papier. Vastbesloten zou je zeggen… Toen wilde de hele familie Jansen douchen; Daan werd opnieuw gebeld. Waar zijn de handdoeken? Wauw… Daan ging naar de Hema en kocht 15 nieuwe handdoeken. Opnieuw een file in de douche en er waren slechts twee kreten te horen in de douche; Brrrrrr of oh!!! Na het douchen kunt u de nieuwe badhanddoek gebruiken. Alleen nieuwe handdoeken drogen niet zo goed. De hele familie Jansen ging een beetje geïrriteerd naar de bruiloft en Daan had vlekken in zijn nek.

Ze kwamen om 01.00 uur terug na een waanzinnig feest. Kun je iets drinken aan de bar? Als een volmaakte hospita reageerde Daan op de vraag met; Nee, niets, het was gezellig, de bar is gesloten en iedereen ligt in bed. Teleurgesteld gingen de Jansens naar boven. Dan zou je denken; Eind goed al goed, maar niets is minder waar.

Ik had een kantoor boven in de gang bij de hotelkamers en ik wilde wat boekhouding doen. Het was tenslotte onze eerste week en er stond nog werk op me te wachten. Om 3 uur ‘s ochtends klopte er iemand op mijn deur. De heer Jansen. “Mijn zoon werd ziek en viel uit bed terwijl hij moest overgeven.” Moe liep ik naar de hotelkamer en zag een verwoestend schouwspel. Het hoofdeinde was losgeraakt van de spiraalbodem en het ongelukkige kind lag met zijn benen omhoog tegen de muur opgerold en schreeuwde in zijn eigen braaksel.

Met veel vijven en zessen liet ik de stijgbeugel los zodat deze weer recht stond. Hij verwisselde bedden en gooide de lakens met een vies gezicht in de wasmachine. Daan was uiteraard al naar huis; anders had hij het haar zeker gevraagd. Maar ja, ook Daan was het avontuur met de familie Jansen meer dan zat.

Ik wilde om vier uur thuis zijn. Ik controleerde de zieke jongen in zijn kamer en vroeg zijn vader of ik de dokter moest bellen. ‘Het was niet nodig,’ zei hij nors. Toch gaf ik hem een ​​lijst met keukentelefoons met onze nummers. Natuurlijk staat mijn chef-kok als eerste op die kooklijst en mijn nummer stond hieronder. Om zes uur wilde meneer Jansen de dokter bellen. Hij belde het eerste nummer op de lijst. Dat was niet ik, maar mijn chef-kok, die geen ervaring had met het hele Jansen-familiedrama. Om zes uur ‘s ochtends nam mijn chef-kok zijn huistelefoon op.” “Ik heb een dokter nodig”, zei meneer Jansen zonder enige uitleg te geven. “Dat is het zeker, GVD”, zei mijn nietsvermoedende chef-kok. ‘Het is verdomde ochtend zes uur.’ Boos hing hij de telefoon op. Geen dokter dus.

Ik voelde me ook niet zo lekker in bed en kon niet slapen na dit hoteldebacle. Om 7 uur ‘s ochtends belde ik de ontbijthulp om het verhaal uit te leggen. De telefoon ging en godzijdank werd er opgenomen. “Met Jansen!!!!” . Shit, hij heeft het verkeerde nummer gebeld. Ik belde snel Henry’s nummer opnieuw. “Met JANSEN” klonk woedend vanaf de andere kant. Ik was extreem moe, begreep het niet helemaal en zei verbaasd. “Met Jansen????? Ik zoek hulp voor hotelontbijt!! ‘Ik ook,’ zei Jansen. De ontbijthelper was in slaap gevallen!!!!! Ontmoedigd hing ik de telefoon op.

De volgende ochtend heb ik het woord Hotel van de gevel verwijderd.

Prettige Feestdagen

Peter Visser