Head South filmrecensie, gezien in de DeWitt Cinema

DORDRECHT – Mijn dochter was een jaar of 8 toen ze mij vroeg of ze muzieklessen mocht volgen. Ik wilde saxofoon leren spelen. Na 4 lessen was het Koninginnedag en stond ze in de stad, in de hoek van de plaatselijke boekwinkel, haar nieuw geleerde deuntjes te spelen, met haar hoed achterstevoren op straat. Uiteindelijk was de omzet niet gering… Zes jaar later speelde hij op zeer verdienstelijke wijze saxofoon. Hij besloot met een aantal vrienden een band op te richten. Tot zijn vrienden behoorden een zanger, een leadgitarist, een drummer en een toetsenist. De bassist was nog steeds vermist. Ik hoor haar nog steeds zeggen: ‘Papa, ik heb een bas, een versterker en een luidspreker nodig. Ik ga bas spelen in een band.” De volleybalcoach leende de bas van mij en de rest heb ik persoonlijk in de band geïnvesteerd. Binnen een maand stond de band op het podium van de Goudse popschool. Hun enige nummer konden ze stuk was ‘Seven Nation Army’, van de White Stripes bekend om de prominente loop van de bassist… Ik weet de naam niet meer van de meidenband waar mijn dochter, zoals het een bassist betaamt, achter stond zijn hoed een beetje scheef.

Ik heb deze ietwat lange trailer nodig om mijn gemoedstoestand, een stille schreeuw van herkenning, uit te leggen tijdens het kijken naar de film. Ga richting het zuidenvan regisseur Jonathan Ogilvie.

De film speelt zich af in Christchurch, Nieuw-Zeeland, 1979. Angus (Ed Oxenbould) wil erbij horen, bij zijn beste vrienden en bij de stoere jongens die hij ontmoet in een muziekzaal of op een andere plek in de stad waar eigenlijk niets gebeurt. Zijn niet al zijn leeftijdsgenoten, net als Angus, op zoek naar de stoere versie van zichzelf? Op dat moment dat hij stoer wil zijn, vertelt hij ons in het epische centrum van de film, de platenwinkel, dat hij een band heeft (The Daleks) en bas speelt. Voor je het weet, opent je band voor de plaatselijke punkband en moet je binnen een week bandleden, een basgitaar en een paar nummers vinden. Niet voor niets wordt zijn eerste nummer genoemd Postvak IN. Opgesloten zitten in je eigen wereld van hormonen en onzekerheden, op zoek naar je eigen identiteit.

Naast dit ‘coming of age-verhaal’ van tiener Angus zijn er enkele subplots waaruit we kunnen concluderen dat het een autobiografische basis heeft.
Het leven van een tiener verloopt doorgaans niet mooi rechtlijnig. Zelfs als je er eenmaal doorheen bent, wordt die lijn bijna nooit rechtgetrokken. Dat zien we in wat er met de ouders van Angus gebeurt.

Een meeslepende film over een onzekere en onhandige jongen die worstelt met zijn imago. En ik geef toe: die stille roep van herkenning verwees ook naar de strijd van de vader van de bassist met zijn meidenband…

Ga richting het zuidenwas de openingsfilm van het International Film Festival Rotterdam (IFFR) van dit jaar.

Gezien in bioscoop De Witt:
Ga richting het zuiden
Regie: Jonathan Ogilvie