Staycation – Flessenpost uit Alkmaar

‘Wat zijn de plannen?’

‘Plan?’

Ja, jouw vakantie! Wordt het Zuid-Europa, de Middellandse Zee of de Atlantische kust? Het oude gouden Frankrijk of het moderne, warme en hedendaagse Albanië? Heeft u vakantieplannen?

“Oh, vakantieplannen, die prachtige tijd van het jaar waarin ik mezelf een extra dosis schuldgevoel kan schenken. Het is alsof je deelneemt aan een spelshow genaamd “Wrong or Not?” waar ik altijd, altijd, de verkeerde beslissing neem.

Ik wil graag naar het buitenland reizen, nieuwe culturen ervaren, nieuwe plekken ontdekken en mijn smaakpapillen verrassen met exotische gerechten. Maar nee, zodra ik het woord ‘vlieg’ zeg, word ik meteen gezien als de slechterik zonder de schaamte van het vliegen. Je weet wel, die persoon die met plezier de planeet ruïneert, zichzelf zonder vragen aan anderen opdringt en denkt dat culturele toe-eigening een leuke hobby is. Dus ja, de verplichting om thuis te blijven lijkt de enige moreel verantwoorde optie. Dat zorgt ook voor een stuk minder stress.

Maar als ik thuis blijf, word ik ineens die egoïstische kluizenaar die niets bijdraagt ​​aan de economie van landen die die toeristische impuls zo hard nodig hebben. Bovendien maakt reizen culturele uitwisseling mogelijk en genereert het nieuwe kennis, toch? Althans, dat zegt iedereen in die inspirerende reisdocumentaires en Instagram-posts.

Dus hier ben ik, gevangen tussen mijn verlangen naar avontuur en de sociale druk om een ​​heilige te zijn. Het voelt alsof ik een trapeze-act doe zonder vangnet, waarbij ik duurzaamheid en culturele gevoeligheid in evenwicht breng, terwijl ik probeer mijn eigen geluk en behoefte aan ontspanning niet te vergeten.

Misschien moet ik gewoon mijn tent in de achtertuin opzetten, doen alsof ik in de tropen ben, en mijn eigen exotische gerechten koken. Probleem opgelost! Dan kan ik op vakantie gaan zonder mijn huis te verlaten, mijn ecologische voetafdruk blijft perfect op orde en niemand zal mij kunnen beschuldigen van het binnendringen van het culturele territorium van iemand anders. Ik kan echter nu al voorspellen dat mijn buurman mij gaat beschuldigen van geluidsoverlast terwijl ik vrolijk mijn favoriete kersthits zing en de plaatselijke fauna verstoort.

Het is tegenwoordig een mijnenveld. Vroeger waren vakanties gewoon vakanties. Je pakte je koffers, ging ergens heen, genoot van je tijd en kwam terug met herinneringen en verhalen. Nu moet je een zeer ethische beslissing nemen, zelfs voordat je een vliegticket boekt. En als u eindelijk een beslissing neemt, wees dan voorbereid op een spervuur ​​van meningen en kritiek, ongeacht uw keuze.

Neem mijn vriend B als voorbeeld. Hij ging vorig jaar naar Bali en dacht erover om te ontspannen op het strand. Hij keerde terug en moest zich verdedigen tegen beschuldigingen van overtoerisme en vernietiging van het lokale ecosysteem. En dan is er nog mijn collega Z, die besloot thuis op vakantie te gaan en zijn geld lokaal uit te geven. Ze vertelden hem dat hij een xenofobe huismus was die geen rekening hield met de behoeften van andere economieën. Het lijkt erop dat je het nooit goed kunt doen.

Dus wat te doen? Misschien moet ik het concept van vakantie volledig heroverwegen. In plaats van fysiek ergens heen te gaan, kan ik een virtuele reis maken. Ik zet een virtual reality-bril op en verken de wereld vanuit mijn luie stoel. Geen CO2-uitstoot, geen culturele toe-eigening, alleen ik en mijn technologie, rustig wandelend door digitale landschappen. Het zuigt energie, maar het is een pijn in de kont.

Of ik accepteer gewoon het onbekende. Ik boek die reis naar Albanië, maak vrienden met de lokale bevolking, geniet van de prachtige kustlijnen en rijke cultuur. En als iemand mij vraagt ​​of ik mij schaam om te vliegen, glimlach ik vriendelijk en zeg: “Ik zoek naar balans, net als iedereen. En soms betekent dat gewoon een beetje plezier maken in een andere omgeving.”

Ja, dat klinkt als een plan. Een beetje avontuur, een beetje bewustwording en een flinke dosis zelfspot. Want als we eerlijk zijn, is het leven al ingewikkeld genoeg zonder ons voortdurend schuldig te voelen. Dus Albanië, hier kom ik! Of misschien gewoon een vakantie in de achtertuin. OMG, nu heb ik ineens last van een acute dosis keuzestress.

kraan