Schoolreisje opnieuw bekeken – Flessenrek uit Alkmaar

Bij het eten van een Fruittella heb ik het prettige gevoel weer op schoolreisje te zijn.

Ik zit met twee vrienden in een Audi, op weg naar een golfhotel in de buurt van Wuppertal. Een paar kilometer voor ons, op de Autobahn, passeert nog een auto, eveneens met drie mannen en drie golftassen.

Zes vrienden die elkaar al jaren kennen en lange tijd lid waren van dezelfde businessclub, de Commerciële Club Alkmaar. Na onze actieve periode besloten we contact te houden door één keer per maand een rondje golf te spelen en vooral daarna gezellig samen te borrelen en te eten. En ieder jaar gaan we er een paar dagen op uit.

Zoals nu. Twee dagen golfen op prachtige banen in de Duitse heuvels en daarna uiteraard lekker eten en drinken.

Zes mannen ouder dan 65 jaar, met roots in de regio Alkmaar.

In de auto denk ik na over schoolreisjes uit het verleden. Na weken van voorpret stapten we op school in een Bakbus met twee klassen, de stoere kinderen achterin op de bank, zwaaiend naar ouders die hen afzetten. Ze gaven mij een graantje met daarin een Fruittella-broodje en drie witte balletjes gehakt. Die week maakte mijn moeder een extra gehaktbal om als topping te dienen op de boterhammen, de lekkerste lunch ter wereld. Het eerste broodje was al voor het Kooimeer gegeten.

En ik ben nog steeds op schoolreisje als ik een heel zoete Fruittella of een broodje gehakt probeer.

Het schoolreisje kwam nooit ver, Artis was al een big deal. En na een bezoek aan de dierentuin en een glaasje sinaasappelsap aan de schragentafels ging de bus altijd naar Halfweg, naar speeltuin De Zoete Inval. Zoiets als Duinvermaak in Bergen, maar dan groter, met een wip voor zes kinderen, een ritje met trapauto’s en vooral een enorme houten glijbaan. Bij de glijbaan lag een stapel jutezakken voor onder de billen, om te voorkomen dat, in de woorden van Jules Deelder, “als een saté naar beneden zou gaan”.

Op dit ‘schoolreisje’ hebben trapauto’s plaatsgemaakt voor golfkarretjes, omdat wandelen door de heuvels voor de meesten van ons geen optie meer is. En we schommelen en glijden niet meer zo vaak.

Maar afgezien daarvan lijken we nog steeds veel op die jongens achterin de bus. We praatten over het leven, over de vraag of Dick Schoof het gaat redden in dat prachtige team, en over voetbal.

We hebben veel gelachen, soms in een slechte, niet overtuigende mannelijke stemming: “Zullen we de volgende keer uitgaan en plezier maken of de vrouwen meenemen?”

Heel cool, maar bel naar huis voordat je gaat slapen om zijn stem te horen…

Wij zijn jongens, maar brave jongens.

Op de terugweg in de auto ben ik helemaal kapot en één van hen is op de achterbank in slaap gevallen, half hangend over een golftas. Hij en ik zijn geen fanatieke golfers zoals de andere vier, we zullen blij zijn als we de 18e hole halen.

Wegens spierpijn kruipen we niet onder de bank als we Alkmaar naderen, om te doen alsof de bus leeg is…

Klaas Kirpensteijn