Ambulanceverhalen | Dordrecht.net

Wij hebben zojuist een superinteressant rapport ontvangen. Het gaat om een ​​jongetje van 14 maanden. Het goede nieuws is dat de baby een normale huidskleur heeft, alert is en dat we de ademhaling kunnen horen. Dat zijn allemaal geweldige tekenen!

De kans bestaat dat het kind iets gegeten of gedronken heeft, wat voor een kleine ontdekkingsreiziger natuurlijk altijd spannend kan zijn. Ook zien we een ‘choke’-code op ons scherm. Dat maakt het nog uitdagender en interessanter!

Op dit moment hebben we beperkte informatie, wat reden tot voorzichtigheid is. Hoewel de situatie gespannen lijkt, moeten we voorzichtig te werk gaan. Het is belangrijk dat we bedachtzaam handelen om dit kleine wonder te helpen. We hebben inderdaad de mogelijkheid om ons kunnen te tonen, maar we moeten ook rekening houden met mogelijke risico’s en onvoorziene omstandigheden. Laten we enthousiast, maar tegelijkertijd bedachtzaam en zorgvuldig zijn in onze aanpak. Het is van cruciaal belang dat we alle aspecten zorgvuldig overwegen voordat we actie ondernemen, om ervoor te zorgen dat we echt een positief verschil maken zonder onbedoelde negatieve gevolgen.

Als we aankomen zie ik de vader op de grond zitten met zijn zoon half gezicht naar beneden in zijn armen. Stridor (een hoog, piepend ademhalingsgeluid) is duidelijk hoorbaar. Ik kniel snel neer en controleer de toestand van het kind. Half gezicht naar beneden zie ik dat hij alert is en een normale huidskleur heeft. Zijn vader had hem al meerdere keren op de rug geslagen, maar dat hielp niet. Ook weten ouders niet helemaal zeker of er iets in hun mond is gestopt. Het kind heeft een aangeboren afwijking in de luchtpijp, waardoor de ademhaling altijd hoorbaar is. “Maar nu is het nog erger”, zegt de vader.

Academisch Ziekenhuis

Ik pak de kindertas achterin de ambulance in en we maken een afspraak met het Mobiel Medisch Team (MMT) voor extra preventieve hulp. Terwijl we naar het ziekenhuis rennen, zeg ik tegen mijn vader dat we zo kalm mogelijk moeten zijn. Als het kind in paniek raakt en/of begint te huilen, kan het gemakkelijk nog veel erger worden. Daarom doe ik ook geen mond-keelinspectie. Ik vraag mijn vader om een ​​zuurstofmasker over het gezicht van de jongen te plaatsen en ik blijf hem observeren en monitoren. De MMT komt nu met de auto (het is niet altijd een helikopter), maar wij zitten voorop en daarom besloten we door smalle wijken en door meerdere wijken te blijven rijden, we passeerden zelfs de parkeerplaats van een warenhuis en een casino (die onlangs is gesloten). word meer online, nederlands casino online)

Bij aankomst in het ziekenhuis worden we meteen begroet door een toegewijd team van artsen en verpleegkundigen. Heel voorzichtig gaat de vader op een bed zitten, met het kind veilig in zijn armen. Terwijl ik de overstap maak, voel ik de ernst van de situatie. Plots begint het kind te hoesten, wat onze bezorgdheid vergroot. Een arts wil onmiddellijk ingrijpen, maar de kinderarts adviseert met zijn ervaren oog voorzichtigheid en raadt het aanraken van de mond af. Deze situatie onderstreept het belang van zorgvuldige en weloverwogen medische zorg, vooral bij jonge patiënten.

Met een diep gevoel van medeleven en begrip kunnen we ons voorstellen hoe intens deze ervaring moet zijn geweest. Uiteindelijk zijn er drie stukken meloen verwijderd en is de oorzaak van het probleem niet meer aanwezig. Het is heel ontroerend om te zien hoe ouders hun emoties kunnen uiten; Zijn opluchting is voelbaar en begrijpelijk. We zijn dankbaar dat alles goed is gegaan, wetende dat de situatie een andere wending had kunnen nemen.

De ouders blijven een tijdje in het ziekenhuis, drinken koffie en kunnen herstellen. De controlekamer roept ons op om op de hoogte te blijven. “Gaat het ook goed met jullie?” hij vraagt ​​zich af. ‘Het gaat goed met ons,’ zei hij. We dronken ook eerst koffie en daarna verklaarden we ons vrij.