Klapschaats – Alkmaarse flessenstandaard

Ik kijk heel graag naar sport. Vier sporten in het bijzonder: tennis, voetbal, rugby en schaatsen. Dat laatste is momenteel te zien: ik word verwend met Wereldbekerwedstrijden, Wereldbekers, Nationale Kampioenschappen, lange afstanden, sprints, Schoutenmedailles en Leerdamse tranen. Ik geniet en beter nog, ik geniet samen. Tegenwoordig samen met mijn dochter, aangezien mijn zoon al alleen woont, ligt hij ‘s avonds niet meer naast mij op de bank, onder een deken, met een kopje thee en een kokosmuffin.

Hoe dan ook, wij kijken graag naar schaatsen. De oorsprong ligt bij de grootouders van mijn kinderen, die altijd in de winter schaatsten, van oktober tot maart. Bijna alsof het behang was, speelden de kinderen rond terwijl wij klapten, klapten, applaudisseerden voor een Nederlander bij de start en grote emoties voelden bij zowel de overwinning als de nederlaag.

Nu luisteren we allebei naar Ireen Wüst, die nu commentator is, zien we het korte interview met een blije Roest na zijn tijd als koning en leren we over de lage en hoge pistes, de zamboni’s, het belang van een snelle start, het bijhouden van rondjes onder de 30 jaar en over de gevolgen van griep en jetlag. We applaudisseren een beetje, voor ons heeft de palmschaats een andere betekenis dan de schaats die ineens heel populair werd in de jaren 90. En ja, we analyseren ook de materiaalkeuze, pakken, strijkijzers en brillen en schrikken ook niet terug uit het advies van de mode: “Ze kunnen dat rare kant volgend jaar rond de pakken van de Canadezen laten, mam.”

Als we een uitzending missen, kijken we deze de volgende dag niet, nee, we spoelen eerst terug om naar de vorige dag te kijken, waardoor we weer een dag missen en dus alles te laat bekijken. Het had makkelijk woensdagavond kunnen zijn toen we naar de laatste paar wedstrijden keken. Het geeft niet, want we kennen niemand die hier met hetzelfde enthousiasme naar kijkt, dus het gevaar op spoilers is verwaarloosbaar, zolang we maar niet in de Telegraaf-sportrubriek in de supermarkt rondsnuffelen en sportnieuws mijden.

Maar vooral: wat geniet ik ervan om samen te genieten van deze mooie sport en alles wat daarbij komt kijken. Kijk dus de laatste paar wedstrijden van het seizoen en dan is het weer even voorbij. Ik zoek snel een nieuw excuus om lekker samen op de bank onder dat dekentje te kruipen. Is het tennisseizoen al begonnen?

Kim Klaver