Vijf sterren voor De Wijk van Wereld De Wijert

Uit Wijk De Wereld, een visie op de levens van de bewoners van een wijk in Groningen. Afgelopen weekend vond de jaarlijkse theatershow plaats in de Stadsschouwburg. Deze keer was de wijk De Wijert aan de beurt.

Wijk Wij Wereld is een geweldig theateridee, waarbij bewoners van een wijk samen theater maken, verbinden en hun buurt op een mooie en kwetsbare manier op de kaart zetten. Drie avonden lang vertellen de mensen uit de buurt hun verhalen. De afgelopen jaren heeft De Wijk de Wereld meerdere voorstellingen gemaakt met inwoners van Selwerd, Korrewegwijk, Beijum, Oosterparkwijk en Lewenborg.

Afgelopen zaterdagmiddag heb ik kunnen genieten van de mensen van De Wijert. Professionele theatermakers dagen zichzelf uit door een toneelstuk te maken dat wordt opgevoerd door niet-professionals. Ik weet het niet, maar ik kan me voorstellen dat het project de bewoners zal informeren en zal vragen wie geïnteresseerd is om een ​​rol op zich te nemen. Na registratie wordt er gekeken naar de talenten van de mensen uit de buurt. Ik denk dat theatermakers dan letterlijk naar de buurt gaan en een toneelstuk maken gebaseerd op de geschiedenis van de buurt en de rugzakken en talenten van de bewoners.

En er komt altijd iets uit. En hier is zeker iets uit voortgekomen! Iets heel moois. Ze ontdekten de kracht van individuele bewoners en combineerden deze tot een prachtig stuk dat dit allemaal weerspiegelde.

Bij de ingang van de Stadsschouwburg werden we begroet met liedjes gezongen door een groep dames van De Wijert, onder leiding van drums en gitaren. Ze verdeelden ons in drie groepen en lieten mij via de artiesteningang binnenkomen. De eerste twee delen werden op het podium uitgevoerd.

In het eerste deel stond een grote groep mensen met bouwvakkershelmen onder en op de steiger. Bij binnenkomst creëerden ze een ritme door met spatels op de steiger te slaan en met houten palen op de grond. Ze praatten, zongen en speelden over de bouw- en wegenwerken in en rond Wijert. Met behulp van draaitafels, tonnen, een saxofoon, een accordeon, een piano en andere instrumenten ontstonden fantastische ritmes en liedjes. Ik werd geraakt door de diversiteit aan mensen op het podium en de samenhang.

Terwijl ze het podium aan het renoveren waren, speelde de getalenteerde pianist een prachtig stuk.

In het tweede deel dansten ongeveer acht dames in broekpakken. Heel stoutmoedig keken ze je recht in de ogen. Het was krachtig en leuk met veel energie.

We mochten in groepjes de zaal verlaten. De Stadsschouwburg was zo verbouwd dat we via de trap comfortabele zitplaatsen bereikten. Het derde deel was ontroerend. Een Nederlandse theatermaker zat op het podium en een vrouw naast hem schilderde een kledingkast op een doek. Hij sprak Nederlands en stelde de juiste vragen. Ze reageerde in haar moedertaal en we konden via ondertitels lezen wat ze zei. De Russische gevluchte kunstenaar woont pas een half jaar in Wijert. Hij vertelt over zijn jeugd en hoe hij in Rusland geen vrijheid had om zijn gevoelens in de kunst te uiten. Wat ik me vooral herinner is: “Je denkt misschien dat het niet altijd zo is, maar als ik naar buiten ga, zie ik een eenheid. Jullie Nederlanders zijn een eenheid.”

In de cafetaria van de Stadsschouwburg kregen we een glas water en een hapje aangeboden, bereid door een vrouw uit Marokko die al heel lang in De Wijert woont, terwijl de pianist een prachtig lied speelt en onze rondleider een lied zingt.

We kunnen weer buiten gaan wandelen. Laten we verder gaan met het vierde en vijfde stuk. Vier stoere mannen voeren een stuk op met scheepstouwen dat op vele manieren geïnterpreteerd kan worden. Ik interpreteer het zo: meningsverschillen, maar uiteindelijk samen een oplossing.

In De Wijert wonen veel Molukkers. Zij krijgen aan het einde van de avond alle ruimte. Jonge kinderen springen om beurten op een trampoline terwijl volwassenen muziek maken en zingen. Een Nederlander vertelt hoe hij zich als kind verbroederde met deze bevolkingsgroep in Wijert.

Dit was echt theater! Muziek, zang, emotie, humor, absurdisme en samen. Vijf sterren voor deze prestatie! Ik eindig deze column met een zin van een van de spelers: “Liefhebben is samen de vorm creëren en ruimte laten voor de inhoud.”

Ester van Boer.