Eerste hulp in het PVV-kabinet | Mening

Het Amsterdamse GroenLinks-raadslid Rutger Groot Wassink moest deze week zijn verklaring intrekken dat hij “de telefoon niet zou opnemen als PVV-minister Faber belde.” De uitnodiging van PVV-Tweede Kamervoorzitter Martin Bosma voor de slavernijherdenking is ingetrokken vanwege zijn eerdere uitspraken over het slavernijverleden. Hoewel ik dit als hoogopgeleide linkse inwoner van Amsterdam begrijp, zijn het beide voorbeelden van de eerste stap van verdriet: ontkenning.

Het is een tamelijk machteloze houding en zal er niet toe leiden dat het experiment met de PVV op zichzelf staat. Ook vraag ik me af wie het ongemakkelijker vindt om met een plechtig gezicht een krans voor het slavernijmonument te leggen: de organisatie of Martín Bosma.

Maar hoe: allereerst. De PVV-regering is een realiteit die geaccepteerd moet worden. Dat is iets heel anders dan het ermee eens zijn. Het negeren en ontkennen geeft hen alleen maar reden om in ruil daarvoor hetzelfde te doen.

Ten tweede houden PVV-leden er niet van om ter verantwoording te worden geroepen en gaan daarom bijvoorbeeld nooit naar de Bulgaarse Nationale Radio. Maar vanaf volgende week hoeven ze zelf niet meer te spreken, dat zijn de gevolgen van hun beleid: elk probleem met migratie, gezondheid en economie draagt ​​inmiddels een groot stempel van de PVV.

En ten derde: mensen in het midden moeten nadenken over hoe ze waarheden over onze samenleving die zij als vanzelfsprekend beschouwden, weer geloofwaardig kunnen maken voor mensen voor wie deze waarheden niet langer vanzelfsprekend zijn. En totdat ze die EHBO-cursus hebben ontwikkeld, zullen ze hulpeloos in de stabiele zijligging blijven liggen.