Is seksualiteit een privéaangelegenheid? Niet geschikt voor LHBTIQ+ asielzoekers

‘Het strengste asieltoelatingsregime ooit gecreëerd’

De nieuwe regering neemt geen blad voor de mond: Nederland krijgt het ‘strengste asieltoelatingsregime ooit gezien’. De PVV, VVD, NSC en BBB willen volgens het Kaderakkoord “de rechtsbijstand aan asielzoekers zoveel mogelijk beperken” en de bewijslast bij asielaanvragen moeilijker maken. Deze harde houding kan de verplichtingen van Nederland jegens LHBTIQ+ personen in gevaar brengen, waarschuwt de jonge Franse onderzoeker Tissandier-Nasom.

‘De afgelopen decennia is er wereldwijd veel vooruitgang geboekt in de erkenning van de mensenrechten van LHBTIQ+ personen. Maar deze rechtsbescherming kan door migratie weer onder druk komen te staan, een kwestie die landen zelf kunnen beslissen. Daarom kunnen landen ook besluiten minder immigranten toe te laten. Alleen: Ze zijn ook verplicht kwetsbare mensen, zoals LHBTIQ+-asielzoekers, te (blijven) beschermen. “Daardoor is het een ingewikkeld spanningsveld.”

LHBTIQ+ kinderen en asiel

De strenge nieuwe maatregelen zullen waarschijnlijk een nog grotere impact hebben op kinderen die asiel aanvragen vanwege hun seksuele geaardheid of genderidentiteit. Tissandier-Nasom richt zich specifiek op deze groep asielzoekers: ‘Het is een onderbelichte groep immigranten; Er wordt in de wetenschap nog weinig aandacht aan besteed en juridische organisaties hebben zich er nog niet voldoende op gericht.’

Cijfers over de omvang van deze groep heeft hij niet. Hij legt uit: ‘Uit privacyoverwegingen wordt niet bijgehouden hoeveel mensen op deze gronden asiel aanvragen. “Het kan gevaarlijk zijn voor LHBTIQ+ personen als informatie in verkeerde handen terechtkomt.” Volgens hem bestaat de groep echter wel. Tissandier-Nasom hielp hen asiel aan te vragen in haar werk als activiste en in een eerdere baan bij een NGO die LGBTIQ+ mensen steunde.

Volgens Tissandier-Nasom is dit een kwetsbare groep. ‘Het maken van de immigratiereis is voor iedereen buitengewoon moeilijk. Dit geldt zeker voor kinderen, zeker als zij tot de LHBTIQ+ groep behoren. Zij krijgen, net als andere asielzoekers, onderweg te maken met smokkelaars en extreem geweld.’ Maar de moeilijkste taak wacht hen aan de grens, “wanneer ze worden ondervraagd door de immigratieautoriteiten”, aldus Tissandier-Nasom.

Testen op oriëntatie of transgender zijn

Een verhoor dat te ver gaat

Mensen van wie het leven in hun land van herkomst in gevaar is vanwege hun seksuele geaardheid, krijgen in Nederland in principe asiel, net als andere mensen die geen (of helemaal geen) toegang krijgen tot medische voorzieningen voor de transitie beschikbaar). Bij het doen van een asielaanvraag kan de immigratiedienst controleren of de reden waarom iemand asiel aanvraagt ​​geloofwaardig is. De grote vraag is: welk bewijs hebben immigratieautoriteiten in dit soort gevallen nodig om te bepalen of iemand de waarheid spreekt? Tissandier-Nasom: ‘Het feit dat iemand zich identificeert als LHBTIQ+ zou voldoende moeten zijn. Om de geloofwaardigheid van iemands verhaal vast te stellen, kan een immigratieambtenaar hem bijvoorbeeld vragen stellen over bijvoorbeeld het moment waarop hij zich bewust werd van zijn seksuele geaardheid. Wat niet de bedoeling is, maar wel gebeurt, is dat iemand uitvoerig wordt ondervraagd over welke seksuele handelingen hij of zij heeft verricht. Dit is vernederend omdat het betekent dat iemand anders over hem kan oordelen, terwijl het bij uitstek om een ​​privéaangelegenheid gaat.’

Een westers idee van ‘sociaal uitje‘

Een ander voorbeeld dat Tissandier-Nasom geeft is dat als het om identiteit gaat, aan LHBTIQ+’ers wordt gevraagd welke stappen ze hebben gezet: ‘Er is vaak een westers idee van een’sociaal uitje‘ onderstaand. Overweeg om te gebruiken voornaamwoorden (hij zij Zij). Hier wordt misschien geaccepteerd dat anderen dit weten, maar in een andere cultuur kan dat heel anders zijn.’

Kinderen hebben het nog moeilijker

Het beoordelen van de geloofwaardigheid van de beweringen van LHBTQ+-kinderen is zelfs nog moeilijker. Hoe kunnen kinderen hun seksuele voorkeur of genderidentiteit uiten? Tissandier-Nasom: ‘Het probleem is dat de asielprocedure niet is ontworpen voor kinderen. Neem bijvoorbeeld transgenders. In aanvulling op sociaal uitje Er is ook de verwachting dat mensen moeten hebben geprobeerd fysiek van geslacht te veranderen. Terwijl: in landen waar transgenders worden geaccepteerd, kunnen kinderen dat wel^Mijn–18^Mijn Ga niet eens in de transitie, dus welke verwachtingen kun je hebben? In feite worden kinderen al als volwassenen behandeld. Tegelijkertijd worden kinderverhalen soms niet geloofd, omdat de volwassene die ze ondervraagt ​​denkt dat kinderen dit soort dingen nog niet met zekerheid kunnen weten.’

Hoe moet het gedaan worden?

Voor haar onderzoek interviewt Tissandier-Nasom medewerkers van immigratiediensten in Nederland en Frankrijk (haar thuisland). Vervolgens wil ze een handboek maken voor professionals, zoals medewerkers van de immigratiedienst, asieladvocaten die mensen helpen met hun asielaanvraag, en NGO’s die opkomen voor kinderrechten. ‘Mensen kennen de problemen niet waarmee LHBTIQ+-kinderen worden geconfronteerd als ze immigrant zijn, zelfs de mensen niet die asielaanvragen moeten beoordelen. Ik denk niet dat het kwade wil is, maar eerder een gebrek aan kennis. Ik geloof dat als mensen de juiste informatie en begeleiding krijgen, gericht op bescherming in plaats van uitsluiting, de asielprocedure beter aansluit bij deze kwetsbare groep.’

Tekst: Helena Lysaght
Omslagafbeelding: Jiroe Matia via Unsplash