Volgens Jacques J. d’Ancona toont het Gronings Studenten Theater lef met een buitenaardse expeditie | beoordeling ★★★☆☆

Willems houdt van gedegen informatie. We hebben bijna twee uur gekauwd. Beloofde land, dat de expeditie ervaringen op Planeet B met zich meebrengt. Nou ja, het hangt een beetje af van hoe we naar de sterren kijken, maar daar hebben de zeven acteurs geen tijd voor.

Ze moeten tekstfragmenten verwerken. Robin Hoekstra, vorig jaar opvallend op de GST met een toneelversie van auteur Ibsen, moet zich er bij neerleggen dat hij halverwege de voorstelling zijn verhitte hoofdrol mag overdragen aan Marnix Hartlief. Via een ander personage voegt hij evenveel pathos toe als Hoekstra. Je raakt er snel aan gewend.

Maar hoe dan ook, ‘de nieuwe wereld’ is niet verrassend. Alles wat in dit verschrikkelijke land wordt besproken, geldt daar ook. We bevinden ons op bekend terrein met vraagstukken als leiderschap, gezag en communicatie met de oorspronkelijke bewoners, het Intra-Terras. Er is geen taalprobleem. Hoewel we ze geen ‘aliens’ meer kunnen noemen. Laat dat gezegd zijn.

Dialoog explosie

Het gaat niet alleen om het omgaan met de zwaartekracht en het verkennen van de situatie. Aanvankelijk leunt het script sterk op een uitbarsting van dialoog tussen de rebelse Robin Hoekstra en Sophia Koop, met voorzichtig geklets. Met een vertederende gezichtsuitdrukking speelt ze een volgzame commandant. Karikaturisten in feite, en niet bereid om dingen kort en bondig te zeggen.

Dat is aan Sophie Luiken, die een zorgvuldige hand heeft in de regie. Ik had echter moeten bedenken dat zoveel tekst, met zoveel sterke accenten, de actie vertraagt. Als je alles berekent, zijn er drie epilogen voordat ze het doel naderen door elkaar te manifesteren. Blijkbaar is Luiken zijn potlood kwijt. Het is nog steeds een luchtcyclus.

Beloofde land Het gaat echter richting inhoud en iets minder voorspelbaarheid. Dat komt door de aanwezigheid van eerdergenoemde Hartlief, in een duet met Geert Douwe de Vries. Beiden zijn in hun rol al vijftien maanden op die planeet. Ze weten wat ze doen, als typische Nederlanders, streven naar een goed georganiseerde positie als gids en ondersteunen elkaar.

Een slokje nectar

Er is sprake van enige verantwoordelijkheid, vooral als het gaat om het ontwerp van de ‘nieuwe wereld’ tijdens onderhandelingen, met of zonder een slokje nectar. Wat moet je ermee doen? Ze verdedigen ‘de mensheid die met vernietiging wordt geconfronteerd’, ondanks facetten van liefde en veiligheidsrisico’s.

Behoorlijk verplicht qua stuk, hier en daar. Maar het Groningse Studenten Theater toont lef Beloofde land. Het is bijna altijd interessant wat ze brengen. Nooit lui.