‘Universiteiten moeten studenten aanspreken op ongewenst gedrag’ – HUMAN

Volgens Letschert is het verlagen van de drempel een ‘tussenfase’ in het veranderen van de cultuur op universiteiten. “Natuurlijk hoop je dat de cultuur binnen een paar jaar zo veranderd is dat mensen direct tegen elkaar durven te zeggen: jullie overschrijden bij mij een grens, dat vind ik echt onaangenaam. En ga er eens over praten.” Zo ver is hij nog niet. Letschert constateert dat slachtoffers zichzelf vaak de schuld geven of aarzelen om aan de bel te trekken, omdat ze vinden dat ze dat eerder hadden moeten doen. Volgens haar is het nodig dit soort patronen te doorbreken. “Het is niet aan een instelling of een bestuur om te bepalen wanneer je naar voren moet treden en je grenzen moet aangeven. Dat is een dynamisch proces, dus daar moet je niet over oordelen. De eerste verantwoordelijkheid ligt bij de persoon die grensoverschrijdend gedrag vertoont.”

De UM heeft eigen gedragscodes om situaties te beoordelen. “Het legt heel duidelijk vast wat we wel en niet accepteren. Dan is er nog het hele arbeidsrechtelijke kader en het strafrechtelijke kader. Als er een ernstige overtreding van die regels wordt ontdekt, kan er een absolute sanctie worden opgelegd.” Volgens Letschert kunnen sancties niet alleen erkenning bieden aan journalisten, maar zijn ze ook nuttig als de dader ‘niet in de spiegel wil kijken’: ‘Als je merkt dat het vermogen tot zelfreflectie van de dader ontbreekt, betekent dat helaas vaak dat de herhaalbaarheid van de kans heel hoog is.” Ze zegt dat er geen one-size-fits-all aanpak bestaat. “Het is altijd maatwerk. Het type dader kan verschillen en de klagers kunnen soms een andere positie hebben.”

Zo geven sommige journalisten de voorkeur aan een verzoeningsovereenkomst met vertrouwelijkheid boven een gang naar de rechter met het verzoek een arbeidsovereenkomst te ontbinden. Bij deze laatste optie is geheimhouding vrijwel onmogelijk en is de kans groot dat de hele zaak in de krant komt.