dieptepunt in een gewelddadig gezin

Vader en zoon zitten twee meter uit elkaar in de Rotterdamse rechtszaal. Zelfs nu komen en gaan beschuldigingen. ‘Je had mij kunnen vermoorden.’ ‘Je bent als vader altijd gewelddadig geweest.’

Een verhaal van geweld ontvouwt zich in een gezin in Dordrecht. De zoon bracht zijn eerste levensjaren door op een kostschool en in een psychiatrische kliniek. Op zijn cv staan ​​verschillende veroordelingen wegens geweld, problematisch drugsgebruik en psychotische aanvallen.

Maar eerst even terug naar 4 december. Q. slaat in zijn kamer tegen een bokszak, de vader eist dat het geschreeuw en de muziek wat zachter worden gezet. Dan intensiveert het. In het visioen van de vader: Q. volgt hem de kamer in, pakt een groot bot uit de hondenkooi en slaat hem op zijn voorhoofd. Het bot breekt en er ontstaat een klap met de scherpe, gebroken punt, waardoor een grote snee en hevige bloedingen ontstaan.

‘Hij kwam op mij af met een mes’

De zoon zegt dat hij zijn vader met een mes op hem af zag komen. “Ik was bang, juist omdat hij mij eerder had misbruikt. Ik sloeg twee keer om mezelf te verdedigen. Anders zou ik degene zijn geweest die op de grond bloedde.”

De vader schudt voortdurend zijn hoofd als zijn zoon spreekt. “Het zijn leugens, laten we onze verantwoordelijkheid nemen.” Zijn stem trilt als hij zijn verhaal in de rechtszaal vertelt. “De afgelopen tien jaar is duidelijk geworden dat er hulp nodig is. Je kunt wachten tot het weer misgaat.”

Hij schetst een bewogen leven met zijn zoon. Hoe hij hem regelmatig op straat had gezet, als hij opstandig was of ‘het huis had veranderd in een buurthuis en een drugshol’. Toen stak Q. de straat over en klopte altijd op de deur van zijn vader.

Eind vorig jaar was dit ook het geval. De vriendin van Q. is van hem zwanger geworden, zijn moeder heeft hem de deur gewezen en samen met Q. trekt hij bij zijn vader in. De vriendin was net gaan winkelen toen op 4 december de ruzie over de bokszak escaleerde.

Vriendin wordt zwanger

Ruim een ​​week geleden is de vriendin van Q. bevallen, terwijl Q. in de gevangenis zit. “Het doet mij veel pijn om niet aanwezig te kunnen zijn bij de geboorte van mijn eigen dochter. Het heeft mijn leven veranderd. Nu sta ik open voor een behandeling en wil ik ook mijn medicijnen gaan innemen.”

De vraag is: wat voor soort behandeling? Heeft Q. een aandoening? Hij beschouwt zichzelf als een rustige jongen die niet thuishoort in een TBS-kliniek. Hij wijt veel van zijn problemen aan zijn opvoeding en buurt. “Dordrecht is een heel slechte stad, de oorzaak van veel van mijn ellende.”

De experts hebben hun mening nog niet kunnen geven en adviseren om Q. ter observatie naar het Pieter Baan Centrum te sturen. Het Openbaar Ministerie wil dat ook. Probleem: Er is een wachttijd van 27 weken. Als we daar de observatie bij het PBC en het schrijven van een rapport aan toevoegen, zijn we nog veertig weken verder.