‘Waarom ik me graag op 9 juni zou aanmelden voor 4,2 euro/uur’

Een noodzakelijk kwaad of een grote eer? De rol van beoordelaar beweegt de geest van mensen. MannaRedacteur Brecht Castel bevindt zich in het tweede kamp, ​​al zou hij liever voor iets anders gekozen worden.

Vrienden begonnen een paar weken geleden lol te maken in onze WhatsApp-groep, met clownsgezicht en verrassende emoji’s. Sommigen werden opgeroepen als beoordelaars. De horror.

Ze moeten niet alleen zondag naar de stembus, maar ze moeten er ook de hele dag aanwezig zijn om ervoor te zorgen dat het stemmen soepel verloopt. Een hele beproeving, zo lijkt het. Al snel ontstonden er vluchtroutes om zijn plicht te verzaken en zelfs een boete van 1.600 euro te ontlopen, maar dat liet hij over aan de intimiteit van het groepsgesprek.

Toen ik ook de uitnodigingsbrief ontving om de rol van adviseur op mij te nemen, maakte mijn hart een sprongetje van vreugde. Ik liep bijna door het huis met het nieuws dat ik mijn ervaring uit 2019 kan herbeleven. En ik ontvang ook nog eens ‘aanwezigheidsgeld’: 37,5 euro voor negen uur begeleiding. Dit betekent een stijging van 4,2 euro/uur voor mijn (het woord heeft zich verspreid) koopkracht. Asbestrijke polyvalente ruimte bij het plaatselijke atheneum, ik kom!

Alle grappen terzijde: wat is er zo leuk aan urenlang stembiljetten uitdelen of uitnodigingsbrieven stempelen?

Het gevoel deel uit te maken van iets groters, iets essentieels dat we democratie noemen. Als assistent ben je een onderdeel van de machinerie die je de nacht door brengt naar de gekleurde bars, naar het speelgoed van Ivan De Vadders en later naar de zetels in het parlement. Ik help bij het organiseren van de grootste sollicitatieprocedure van het land. En in één klap geven we als kiezers veel afgevaardigden hun verdiende C4.

Ik hou van het monotone bureaucratische ritueel, de intieme spanning achter het gordijn, de stoet van meerdere mensen in gammele hokjes die het land een nieuwe vorm geven. Sterker nog, ik word betaald voor mijn hobby: mensen kijken. De buren die zich normaal gesproken als onbekende schaduwen achter hun gevels verschuilen, paraderen zondag voor mij uit om hun stem uit te brengen. Gewoon die illusie dat we allemaal gelijk zijn, dat elke stem echt telt.

Als dienaar van de grote massa van georganiseerde meningsverschillen ben ik trots.

Alternatief?

En ja, ik deel het cynisme over de verkiezingen. Met braaksel-emoji’s als je dat wenst. Politici noemen elkaar in televisiedebatten leugenaars terwijl ze zelf bewust halve waarheden propageren. Verkiezingsbeloften die smelten als sneeuw voor de zon zodra de stembussen sluiten. En partijpolitieke standpunten die na maanden onderhandelen in tactische coalitieformaties in een regeerakkoord zullen worden opgelost, zoals aspirine in een glas water. Heeft iemand een democratisch tekort? Ik heb weinig illusies.

Tijdens journalistieke reizen naar Tadzjikistan en Egypte zag ik echter het alternatief: dictatuur. In dit soort landen schreeuwt de oppositie niet vanaf een bankje op het halfrond, maar fluistert ze afwijkende meningen in donkere hoekjes. Of het gooien van stenen naar Tahrir, waarbij altijd het eigen leven in gevaar komt.

Binnen zitten op een zonnige zondag is dus een klein offer voor het grotere goed, toch? Ik hoop dat ik nooit met nostalgie hoef terug te denken aan de tijd dat er in België nog co-presentatoren waren. Die verre dagen van democratie, weet je nog?

Of is er een alternatief naast partijdigheid en dictatuur? Ik denk aan de brochure Tegen de verkiezingen van David Van Reybrouck, die ik tien jaar geleden las toen ik geschiedenis studeerde. Een manifest om de huidige rotte verkiezingsprocedure te hervormen en terug te keren naar het democratische principe in het klassieke Athene: de loterij.

Een vruchtbaar idee waarmee G1000 is op de proef gesteld en heeft sinds 2019 aanleiding gegeven tot een permanente burgerraad in Duitstalig België. Het vormt een krachtig tegenwicht voor het kortetermijndenken van professionele politici met hun tijdshorizon tot de volgende verkiezingen.

Burgervergaderingen verschijnen echter nauwelijks op de politieke agenda van de partijen. Op het gebied van politieke hervormingen gingen de professionele politici van deze campagne niet verder dan het gebruik van ballonnen om indexering van partijdonaties te voorkomen. Goed.

Als ik ooit verkozen zou worden in een burgerraad, weg van partijdige intriges, zou ik nog trotser zijn en graag een paar zondagen opofferen. Tot die tijd koester ik komende zondag mijn geliefde rol als raadgever. Met veel enthousiasme ga ik mijn burgerzin vervullen: feest-emoji in de WhatsApp-groep!