Brand op lastige locatie in het centrum van Groningen. ‘Shit mama, ik moet hier weg’

Eén van hen werd voor onderzoek naar het ziekenhuis gebracht. De anderen werden ontvangen in restaurant Vapiano aan de Poelestraat, dat voor dit doel vroeg open ging. Daar ondergingen ze een medische controle. Bij geen van hen werd lichamelijk ongemak opgemerkt. De oorzaak van de brand is nog onduidelijk.

“Shit mama, ik moet hier weg!”

Brandweerlieden kregen om 8.26 uur het nieuws dat er brand was uitgebroken in Papengang. Op de eerste etage. Het hele gebied rond de Peperstraat en Poelestraat werd onmiddellijk afgezet met administratieve rompslomp.

De brand had de bewoners overspoeld. Ze konden de trap niet af. De Roemeense geneeskundestudente Smziana (24) was met haar moeder aan de telefoon toen de brand uitbrak. “Ik zei: ‘Shit, mam, ik moet hier weg.’ Er is brand!’, zegt hij in het Vapiano-restaurant over zijn paniekervaring, nadat hij enigszins hersteld is. Hij zag geen vlammen, maar rook steeg de trap op naar de bovenste verdieping.

De brandweerlieden, die in grote teams vanuit de Sontweg naar de stad, vanuit Haren en Peize arriveerden, arriveerden met een hoogwerker in de Peperstraat. Het brandende pand, Papengang 58, ligt naast studentenvereniging Dizkartes, op de hoek van de Peperstraat. De ramen op de bovenste verdieping van het getroffen pand bevinden zich aan de Peperstraatzijde. De brandweer heeft ze vernield, evenals de ramen aan de andere kant van het dak. Vervolgens werden de acht bewoners op de hub van de hoogwerker getild. Even later stonden ze veilig en wel op straat.

‘Daar moet je niet aan denken’

Hoewel de brand zelf beperkt was, werd deze toch als ‘zeer groot’ geclassificeerd. Dat had te maken met de locatie. De gebouwen staan ​​heel dicht bij elkaar. En de Papengang is zeker heel smal. Ook de ambulancedienst met tal van medewerkers was aanwezig. “We moeten er niet eens aan denken wat er nog meer had kunnen gebeuren”, zegt burgemeester Koen Schuiling. Hij keek even rond en sprak vervolgens met de inwoners van Vapiano.

Schuiling steunt haar. Hij merkt meteen op hoe belangrijk het is om te voorkomen dat geparkeerde fietsen de deuren blokkeren. “Zodat hulpdiensten overal makkelijk bij kunnen.” Al zou toegang via die deur in dit geval geen optie zijn geweest. Student Smziana heeft een boodschap voor hem: “Ik woon hier nu vijf jaar. Ik heb de gebouweigenaar vaak op de onzekerheid gewezen. Het is een grote puinhoop. Maar het kan ze niets schelen.”

Er komen regelmatig drugsdealers voorbij. Niet alleen in het voorbijgaan

Die eigenaar is Pronkjewail. Voor de deur van Vapiano staan ​​André Veldhuizen en Gaerle Couperus, vertegenwoordigers van Pronkjewail en Solide, de manager van Pronkjewail. “Ik begrijp de opwinding en frustratie van deze vrouw”, zegt Veldhuizen, “maar vorig jaar hebben we brandweerlieden een veiligheidsscan laten doen.” Couperus: “Alles was in orde!” Veldhuizen: “Er loopt hier zelfs een conciërge rond om ons te helpen, want er is nogal wat overlast op straat. Drugsdealers en zo.”

Smziana kan daarover praten, maar op een andere manier. “Drugsdealers, ja, en gebruikers. Ze kunnen meteen ons huis betreden. Het slot van onze voordeur is zo slecht dat je hem er gewoon in kunt trappen om binnen te komen. En ik heb het al vaker gemeld. “Bovendien is er in één van de kamers maar één werkende brandmelder aanwezig.” Veldhuizen: “Tijdens de feestdagen zijn de brandmelders in deze panden meestal afgedekt. Ze kunnen dus zorgeloos roken.”

Een keer maar nooit meer

De inwoners van Vapiano hopen op een snelle oplossing voor het probleem van waar ze de komende nacht en de periode daarna moeten doorbrengen. Smziana tegen Schuiling: “Dit was het mijn ergste nachtmerrie , de ergste nachtmerrie van mijn leven. Ik hoop dit nooit meer mee te maken.”

Over de gevolgen van een mogelijk onveilige situatie in het gebouw kon de burgemeester niets zeggen. “We zullen die situatie eerst moeten onderzoeken.”