Heeft de jeugd een toekomst?

Laten we eerlijk zijn: ouderen krijgen vaak de schuld van alles, en in een vergrijzende samenleving zegt dat veel. Van stijgende zorgkosten tot files op zondagmiddag, van langzaam scrollen op Facebook tot het niet begrijpen van Snapchat. Het lijkt alsof ze alleen maar rondlopen op deze planeet om ons leven onmogelijk te maken. Een groep mensen met grijze baarden die huizen bezetten en de vastgoedmarkt verpesten. Maar draai het eens om: wat als ik je zou vertellen dat deze zogenaamde ‘last’ eigenlijk een verborgen genot is? Ja, dat heb je goed gehoord. Deze oude mensen zijn niet alleen het tapijt onder de drempel, maar ook de kroonluchter aan het plafond.

Neem bijvoorbeeld de rol van oppas. Opa en oma zijn de beste kinderopvangaanbieders. Geen kinderdagverblijf kan tippen aan hun verhalen over hoe ze onder alle weersomstandigheden zonder elektrische hulpmotor naar school moesten fietsen. En weet je wat geweldig is? Ze hebben oneindig geduld. Waar je na tien minuten gek wordt van “Waarom dit? Waarom dat?” en dreigt de jongen achter het behang te slaan, vertelt de grootmoeder een verhaal over haar jeugd waar haar zoon ademloos naar luistert. Het resultaat? Je hebt een vrije nacht, de kinderen hebben een rijkere ervaring en de grootouders zijn blij. Win win win En laten we niet vergeten dat oma en opa geen uurtarief rekenen. Een goed gesprek met een kopje thee en een stuk taart en ze zijn tevreden.

En dan de rol van mantelzorger. Terwijl we ons zorgen maken over deadlines, doelen en de nieuwste voedingstrends, zijn onze ouderen onze rots in de rug. Zij weten wat belangrijk is: liefde, aandacht en een goed bord gekookt eten. De opa’s en oma’s van deze wereld zorgen nog steeds voor hun buren, koken soep voor de hele straat en zijn de onzichtbare handen die alles draaiende houden. En ja, ze zijn misschien iets langzamer, maar dat is ook maar goed. Niet alles hoeft snel en efficiënt te zijn. Soms is langzaam en weloverwogen wat we nodig hebben. En laten we eerlijk zijn, wie anders dan oma maakt die perfecte appeltaart waar iedereen van houdt?

Vrijwilligerswerk dus. Stel je voor: al die verenigingen zonder ouderen. De tennisclub zonder Piet, die al 50 jaar de kantine runt. De bibliotheek zonder Gerda die je altijd helpt dat boek te vinden. Het dierenasiel zonder Henk, die iedere ochtend de kattenbakken verschoont. Het zou een ramp zijn. Onze ouderen zijn de drijvende kracht achter vrijwilligerswerk. Ze doen het met liefde en plezier, zonder iets terug te verwachten. En geef toe: een wereld zonder vrijwilligers zou een dorre plek zijn.

Dan hebben we de doorgewinterde experts. De jongere collega’s die denken alles te weten, zouden vaker van oudere mensen moeten leren. Ze hebben al die fouten eerder gemaakt en hebben geleerd de dingen beter te doen. Waarom het wiel opnieuw uitvinden als de handleiding al aan uw zijde staat? Neem die wijsheid mee, leer van hun successen en mislukkingen. Het zal veel kopzorgen besparen. De ouderen zijn wandelende encyclopedieën. Ze hebben Wikipedia niet nodig omdat ze het allemaal al eerder hebben gezien.

En dan, ten slotte, de opgedane wijsheid en kennis. Veroudering is niet alleen lichamelijk. Het is een mentale reis door een landschap van herinneringen, ervaringen en ideeën. Oudere mensen hebben de luxe gehad om de wereld te zien veranderen, om trends te zien komen en gaan. Ze kunnen ons leren wat echt waardevol is. Niet de nieuwste gadget of de meest trendy trend, maar de relaties die we opbouwen, de liefde die we geven en ontvangen, de vreugde die we vinden in de kleine dingen.
Dus ja, de ouderen. Ze hebben misschien rimpels en grijs haar, ze bewegen wat langzamer en ze begrijpen niet altijd wat een TikTok is. Maar ze zijn een bron van wijsheid, zorg en ervaring die we niet mogen onderschatten. Ze zijn niet alleen een last, ze zijn vooral een genot. En laten we eerlijk zijn: zonder hen zouden we niet half zo goed zijn. En wie weet leren we er iets van.

Dus onthoud de volgende keer dat u een oudere persoon ziet: ze zijn niet alleen een last, ze zijn een vreugde. En stiekem hopen we allemaal dat ook wij ooit bij die club kunnen horen.