Moederdag en Vaderdag – Flessenpost uit Alkmaar

Afgelopen zondag was het “Moederdag”, nu is het een echte werkdag geworden. Leuk en leuk toen de kinderen nog op de basisschool zaten en hun eigen cadeautjes maakten en nu lijkt het alsof alles groots en duur moet zijn. Reclames beginnen weken van tevoren. Uiteraard beantwoord ik dit ook vanuit zakelijk perspectief. Misschien hypocriet in de ogen van sommigen, maar zoals gezegd: dit is een business en uiteraard worden alle zakelijke marketingmogelijkheden benut.

Persoonlijk en emotioneel is het wat mij betreft een meer beladen dag. Een dag waarop de één het moederschap “viert” en een dag waarop de ander zich er pijnlijk van bewust wordt dat zij geen moeder heeft kunnen zijn of haar kind(eren) heeft verloren.

Voor mij als moeder kan ik zeggen dat ik er nog nooit zoveel om heb gegeven. Ons rooster (gescheiden ouders) liep regelmatig zodat de kinderen op Moederdag bij hun vader waren en op Vaderdag bij mij. Geen probleem, dit hele fenomeen interesseert me niet echt, maar ik merk ook dat het gemakkelijk voor me is om met mijn ‘het maakt me niet uit’-zelf te praten.

Ik heb het voorrecht gekregen om moeder te zijn. De weg ernaartoe was niet zo makkelijk, maar uiteindelijk hebben we het drie keer gedaan. Voor sommige mensen is dit een heel ander verhaal en ze zouden willen dat ze de keuze hadden gehad om er wel of niet om te geven.

Een van mijn voormalige beste vrienden verloor twee kinderen tijdens de bevalling. Technisch gezien is ze moeder, maar ze heeft geen kinderen meer om Moederdag mee te vieren.

Een andere vriendin van mij wilde altijd graag kinderen en door omstandigheden is dit nooit gelukt. Ze kon geen kinderen krijgen. Onbedoeld, zonder kinderen, wilde ze heel graag moeder worden, maar dat was nooit de bedoeling. Om mij heen zie ik verschillende vrouwen worstelen met zwanger worden, het verliezen van kinderen en interne strijd. De pijnlijke confrontaties met het leven.

Ook dit wordt ieder jaar op moeder- en vaderdag pijnlijk duidelijk. Dat raakt mij nog steeds ieder jaar.

Ik heb zelf PCOS (een ziekte die het moeilijk of onmogelijk maakt om zwanger te worden). Ik heb nu het geluk gehad dat ik ondanks mijn ziekte 3 gezonde kinderen heb mogen baren, maar veel vrouwen met onder andere PCOS hebben daar nooit de kans voor gehad. Ze wilden kinderen krijgen, maar die kregen ze niet.

Het idee achter Moederdag ontstond oorspronkelijk in 1907: een eerbetoon en vrijstelling van plichten voor moeders die het hele jaar door een gezinsleven onderhouden. Is dit niet een beetje ouderwets aangezien we tegenwoordig ook vader-vader- en moeder-moederfamilies hebben?

Misschien moeten we het concept van Moederdag afschaffen. Als we een dag moeten hebben om te vieren, zou het dan een idee zijn om er Vrouwen- en Mannendag van te maken? Nummer 3^Mijn Op zondag in mei vieren we Vrouwen en op de 2e^Mijn Op zondag in juni vieren we mannen.

Nu hoor ik jullie meteen allemaal denken… en ja, ja, ik raak ook snel in de stress, want er is ook een groep mensen die zich helemaal geen vrouw of man voelen. Dat ze zich niet identificeren met een vorm van gender. Wat nu?

Terwijl ik deze column schrijf, begin ik me steeds meer te realiseren dat het eigenlijk een betwistbaar punt is en dat wat we ook kiezen of doen, er altijd een groep mensen zal zijn die zich buitengesloten of gekwetst zullen voelen.

Misschien zou het een beter idee zijn als we het hele fenomeen zouden afschaffen en elke dag een beetje liefdevoller voor elkaar zouden zijn?

cindy