Een beetje groter… – Alkmaarse flessenpost

Ik weet niet hoe het gebeurde, maar plotseling zijn al mijn kostuums gekrompen.

Toen ik nog als belastingadviseur werkte, was het gebruikelijk om elke dag een pak te dragen, meestal met stropdas. Maar als ik met pensioen ga, draag ik meestal vrijetijdskleding en af ​​en toe een jasje naar een vergadering als het zorgvuldig moet gebeuren.

Ik werd onlangs uitgenodigd voor een leuke bijeenkomst en besloot voor de gelegenheid een donker pak te dragen. Niet één past meer! Het bleek dus weer een jasje te zijn, het was een beetje “uitgekleed” maar het werkte prima.

In gedachten ging ik terug naar mijn studententijd in de jaren zeventig in Amsterdam, toen we bewust niet meededen aan die dresscode-onzin. Hij had lang haar en droeg een spijkerbroek, een T-shirt en versleten klompen.

Als student was ik lid van de faculteitsraad van de rechtenfaculteit, waarin ook hoogleraren en wetenschappers zaten.

Op een dag kregen we een duur consult, die dag droeg ik een tuinbroek. Onze voorzitter, een geweldige hoogleraar van wie ik veel heb geleerd, stelde de gasten voor aan de aanwezigen: Professor zo-en-zo, meneer dr. zo-en-zo, “en dit is meneer Kirpensteijn, die voor ons werkt. ” de tuin.” Gelukkig waardeerde ik de grap.

Toen ik in Alkmaar ging werken, ging ik naar de kapper en kocht een mooie corduroy broek en een nieuwe trui. Dat leek mij voldoende. Kort daarna ging ik met een cliënt mee naar de belastinginspecteur om een ​​bezwaar toe te lichten. Hij kende de klant al jaren, een elegante zakenman die een spijkerbroek en een polo droeg. Maar toen ik mijn oude VW Kever naast zijn Mercedes aan de Robonsbosweg parkeerde, stapte hij gekleed in driedelig pak uit en keek mij afkeurend aan. Oeps!

De inspecteur verwelkomde ons in het gebouw, gekleed in een spijkerbroek en een trui met de woorden Ohio University erop. Mijn cliënt leek nogal ongemakkelijk in zijn kostuum.

Toch kocht ik dat weekend mijn eerste pak, een blauwe corduroy, met overhemd en stropdas.

De eerste keer dat ik dat pak droeg was tijdens het vervolggesprek bij de keuring. Deze keer kwam mijn cliënt in zijn gebruikelijke kleding, maar de inspecteur had voor de gelegenheid een pak aangetrokken. En opnieuw voelde de cliënt zich ongemakkelijk. We lachten, de spanning was gebroken en ons bezwaar werd aanvaard.

Gedurende mijn carrière werd het normaal om elke dag een pak te dragen en eerlijk gezegd mis ik het soms zelfs. Dus nu al mijn kostuums uit zijn, ga ik zaterdag de stad in. Voor groot formaat.

Klaas Kirpensteijn