De bunkers van de Atlantikwall kleuren het landschap, maar blijven een symbool van een duister verleden dat niet vergeten mag worden

Het is bijna 80 jaar geleden sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, een donkere periode in de geschiedenis waarin veel van onze voorouders enorm hebben geleden. In Nederland zijn we inmiddels al bijna acht decennia oorlogsvrij. Wij maken deel uit van een generatie die zich werkelijk niet kan voorstellen wat oorlog inhoudt. Zelfs de indrukwekkende overblijfselen van de oorlog van 1940-1945 langs de kust van Normandië zien er niet meer zo bedreigend uit als 80 jaar geleden.

(tekst en foto’s: Wim Meijer)

De bunkers en hun overblijfselen hebben nu hun plek gevonden in het rustige landschap van de Atlantische kust. Puin op de stranden, betonnen observatiekoepels in de duinen en rotsformaties, en verzonken observatie- en artilleriebunkers in de heuvels.

De bunkers zijn bijna vanzelfsprekend opgenomen in het hedendaagse landschap. Voor toeristen vormen ze de karakteristieke beelden van Noord-Frankrijk. De Fransen gebruiken ze zelf als graanschuren of stallen, en de grotere bunkers gebruiken ze ook als oorlogsmusea. En de graffitikunstenaars doen hun uiterste best en op sommige stranden, zoals Cap de la Haag, enkele tientallen kilometers van Utah Beach, hebben ze uit talloze bunkers zelfs een authentiek openluchtmuseum gecreëerd, vergelijkbaar met de East Side Gallery in Berlijn. .

Ondanks al die kleuren mogen we niet vergeten dat deze bunkers altijd een symbool zullen blijven van een verschrikkelijk verleden. Een verleden dat zich gemakkelijk in het heden zou kunnen herhalen als we ons niet bewust zijn van de fouten van dat verleden.

Daarom is de boodschap: laat de kleuren van het heden je het verleden niet doen vergeten.

Hieronder staan ​​nog enkele met graffiti geschilderde bunkers op het strand van Cap de la Haag, Normandië. Klik HIER om de volledige fotoserie te bekijken.