Oud en Wijs: Alkmaarse Flessenpost

30 jaar geleden ging ik naar de Hotelschool. Een reeks prachtige momenten. Ik heb mijn vak geleerd, vrienden gemaakt die ik nog steeds tot mijn vriendengroep mag rekenen, en we hebben veel gelachen. Ik kom daar zeker een keer op terug. Het fijne aan de Kogge was dat het niet uitmaakte in welk jaar je zat. De groep van ongeveer 300 studenten was zeer hecht. Voor mij was het de eerste stap weg van huis. Het leek alsof ik opnieuw kon beginnen in een andere stad, de grote stad nog wel. Nieuwe gewoontes, nieuwe vrienden en vooral een vak leren dat bij mij paste. En eerlijk gezegd denk ik dat dit voor iedereen geldt. Wognum, Heiloo, Alkmaar, Oudendijk, Den Helder, Wormerveer, Badhoevedorp, Hoofddorp, Vinkeveen, Heerde, Bloemendaal werd Amsterdam. De stad waar het voor velen van ons allemaal begon. Helaas was het ook de plek waar wij, jongeren, de dood onder ogen moesten zien. Onze school was een plek voor veel bemoeials, er werd ook gesproken over rustige mensen, maar het was vooral een plek voor bemoeials.

Een van die onruststokers was Mossel. Voor de koffie, voor de keuken, voor alle problemen en helaas ook voor de dood. Een auto-ongeluk maakte een einde aan zijn leven. Verbaasd dat dit ook mogelijk was, kwamen we allemaal bij elkaar. Elk jaar werden ze overweldigd door verdriet. En toch ontstond er iets moois. We gingen allemaal onze laatste eer betuigen aan Mossel. Niemand hoefde ons te vertellen wat we moesten doen als we zoveel pijn ervoeren. Samen zijn we oud en wijs geworden. Het nummer dat voor mij altijd geassocieerd is met Mossel. En voor degenen die ik achterliet: wij waren het. Wij, die onbevreesd aan het leven deelnemen, moesten blijkbaar ouder en wijzer worden.

Een paar weken geleden is de zoon van een vriend van mij overleden. Iets ouder dan wij toen, maar te jong. Een gezin dat door het lot in tweeën wordt gedeeld. Niet wetende wat de toekomst zal brengen. Met de beste wil van de wereld werd een mooi afscheid georganiseerd. Het had niet mooier kunnen zijn. Wat mij echt raakte is de veerkracht en wijsheid van zijn vrienden. Jongeren van in de dertig van over de hele wereld. Hij sprak met zoveel vriendschap, liefde en wijsheid dat alle luisteraars er versteld van stonden. Ik geef zoveel kracht aan ouders en zus. Vertel je overleden vriend dat hij alleen stierf, maar niet alleen. Geen van beide verhalen was hetzelfde, maar de boodschap wel.

Jongeren die vertelden wat de zin van het leven is. Als we ooit twijfelen aan de jeugd van vandaag, hoeft dat niet. We hebben veel om ons zorgen over te maken, maar niet over de jeugd. Deze jongeren hebben de ouders en zus de kracht gegeven om door te gaan. Zijn overleden zoon en vriend zijn misschien te vroeg gestorven, maar hij leefde niet voor niets. Zoals de mossel. Oud en wijs.

Toen ze mij vroegen of ik je kende. Ik zou glimlachen en zeggen dat je een vriend van mij was.

Peter Visser